Ondanks of juist door de economische crisis is vorig jaar voor meer dan drie miljard dollar gelobbyd in de VS, zo heeft de gezaghebbende krant USA Today bericht. Bedrijven en belangengroepen trokken in 2008 3,3 miljard dollar uit om naar de gunsten te dingen van het Congres en federale overheidsdiensten. Dat is een nieuw record. In 2007 werd er voor 2,9 miljard gelobbyd en vier jaar geleden maar de helft zoveel als vorig jaar.
(belga) - Mogelijk zal het lobbybedrag dit jaar nog hoger uitvallen in verband met het steunplan van president Barack Obama voor de Amerikaanse economie. "Wanneer de regering miljoenen dollars uitdeelt, zullen lobbyisten de laatste mensen zijn die worden ontslagen", zo haalde de krant Massie Ritsch van het onpartijdige Center for Responsive Politics aan. "Wat bedrijven kunnen uittrekken voor lobbying is maar een kleine fractie van hetgeen zij kunnen oogsten" bij de regering.
De Amerikaanse Kamer van Koophandel was met meer dan 62 miljoen dollar de grootste lobbyist in 2008, aldus nog USA Today dat zich baseert op het onpartijdige CQ Money-Line.
vrijdag, januari 30, 2009
"BNP Paribas lacht in het vuistje"
N-VA-fractieleider in de Kamer Jan Jambon en Vlaams parlementslid Geert Bourgeois heeft de federale regering met de deal nog maar eens haar onmacht tentoongesteld.
(VRT)
"De federale regering heeft in de herfst van vorig jaar slecht onderhandeld, een koerswijziging was niet meer mogelijk. De belastingbetalers draaien nu op voor de rekening", luidt het in een verklaring.
Door als overheid nu een waarborg te geven voor de rommelkredieten van Fortis probeert de regering de bittere pil voor de aandeelhouders wat te verzachten, maar ze doet dit wel op kap van de belastingbetaler, stelt N-VA.
"BNP Paribas is de lachende derde: voor een prikje koopt ze een grote bank en de risicovolle onderdelen worden gewaarborgd door de Belgische staat, veel mooier kun je het niet hebben", aldus Jan Jambon.
Voor wat de ontslagen bij Dexia betreft, wijst N-VA met de vinger naar het ACW en de vele politici die bij de bank in de Raad van Bestuur zitten. "Zij dragen hier een grote verantwoordelijkheid."
(VRT)
"De federale regering heeft in de herfst van vorig jaar slecht onderhandeld, een koerswijziging was niet meer mogelijk. De belastingbetalers draaien nu op voor de rekening", luidt het in een verklaring.
Door als overheid nu een waarborg te geven voor de rommelkredieten van Fortis probeert de regering de bittere pil voor de aandeelhouders wat te verzachten, maar ze doet dit wel op kap van de belastingbetaler, stelt N-VA.
"BNP Paribas is de lachende derde: voor een prikje koopt ze een grote bank en de risicovolle onderdelen worden gewaarborgd door de Belgische staat, veel mooier kun je het niet hebben", aldus Jan Jambon.
Voor wat de ontslagen bij Dexia betreft, wijst N-VA met de vinger naar het ACW en de vele politici die bij de bank in de Raad van Bestuur zitten. "Zij dragen hier een grote verantwoordelijkheid."
Rusland vermindert aantal gastarbeiders
De migranten uit de voormalige Sovjetrepublieken worden het hardst getroffen door de economische crisis in Rusland. Premier Vladimir Poetin kondigde in december aan dat het aantal werkvergunningen voor gastarbeiders uit die landen dit jaar gehalveerd wordt om genoeg banen over te houden voor Russen. Bedrijven hebben al duizenden migranten ontslagen.
In plaats van de oorspronkelijk geplande 3,9 miljoen werkvergunningen zal Rusland er dit jaar dus misschien maar twee miljoen uitreiken, of nog minder als de situatie dat opdringt. Joeri Luzhkov, de burgemeester van Moskou, heeft al beslist dat het aantal voor de hoofdstad dit jaar gehalveerd wordt. Het valt nog af te wachten hoe beleidsmakers op andere plaatsen reageren. Poetin waarschuwde al dat de Russen niet erg happig zijn op het zware en slechtbetaalde werk waarvoor de voorbije jaren migranten werden aangetrokken.
Eigen werkvolk eerst
Rooskleurig ziet de toekomst er alvast niet uit voor de gastarbeiders in Rusland. Bedrijven uit de bouwsector en andere ondernemingen die veel ongeschoolde arbeiders in dienst hebben, hebben al duizenden migranten op straat gezet. Andere bedrijven beginnen hun buitenlandse werknemers nog laattijdiger te betalen dan de voorbije jaren al het geval was. Nationalistische groepen als de Beweging tegen Illegale Migratie, PZRK en de Verenigde Jonge Garde van Rusland blijven de regering oproepen om nog meer banen voor Russen te reserveren. Dat gebeurde al met de kleinhandel: twee jaar geleden kwam er een wet die migranten verbiedt in die sector actief te worden.
Voor landen als Armenië, Azerbeidzjan, Kazachstan, Kirgizië en Oekraïne is die evolutie rampzalig. Ze zijn economisch sterk afhankelijk van het geld dat uitgeweken landgenoten naar huis sturen.
De vermindering van het aantal werkvergunningen kan er ook toe leiden dat er nog meer buitenlanders in Rusland in de illegaliteit terecht komen. Nu al werken er naar schatting vijf miljoen migranten zonder de nodige papieren.
In plaats van de oorspronkelijk geplande 3,9 miljoen werkvergunningen zal Rusland er dit jaar dus misschien maar twee miljoen uitreiken, of nog minder als de situatie dat opdringt. Joeri Luzhkov, de burgemeester van Moskou, heeft al beslist dat het aantal voor de hoofdstad dit jaar gehalveerd wordt. Het valt nog af te wachten hoe beleidsmakers op andere plaatsen reageren. Poetin waarschuwde al dat de Russen niet erg happig zijn op het zware en slechtbetaalde werk waarvoor de voorbije jaren migranten werden aangetrokken.
Eigen werkvolk eerst
Rooskleurig ziet de toekomst er alvast niet uit voor de gastarbeiders in Rusland. Bedrijven uit de bouwsector en andere ondernemingen die veel ongeschoolde arbeiders in dienst hebben, hebben al duizenden migranten op straat gezet. Andere bedrijven beginnen hun buitenlandse werknemers nog laattijdiger te betalen dan de voorbije jaren al het geval was. Nationalistische groepen als de Beweging tegen Illegale Migratie, PZRK en de Verenigde Jonge Garde van Rusland blijven de regering oproepen om nog meer banen voor Russen te reserveren. Dat gebeurde al met de kleinhandel: twee jaar geleden kwam er een wet die migranten verbiedt in die sector actief te worden.
Voor landen als Armenië, Azerbeidzjan, Kazachstan, Kirgizië en Oekraïne is die evolutie rampzalig. Ze zijn economisch sterk afhankelijk van het geld dat uitgeweken landgenoten naar huis sturen.
De vermindering van het aantal werkvergunningen kan er ook toe leiden dat er nog meer buitenlanders in Rusland in de illegaliteit terecht komen. Nu al werken er naar schatting vijf miljoen migranten zonder de nodige papieren.
donderdag, januari 29, 2009
sociologie
Graag citeer ik hier een links geïnspireerd handboek sociologie (incluis afbeeldingen van Che, belachelijke linkse verklaringen voor van alles en nog wat, ... ) over de factoren die invloed hebben op het aantal moorden binnen een land:
"Uit de statistische (regressie-) analyse bleek dat zowel inkomensongelijkheid als etnische heterogeniteit verschillen tussen landen met betrekking tot het moordcijfer kan verklaren. Beide kenmerken samen zijn in staat op 52 procent van de verschillen qua moordcijfers te verklaren tussen landen. Uit verdere analyse bleek dat het samengaan van ongelijkheid met heterogeniteit een bijkomende verklaring van 7 procent bood voor verschillen in moordcijfers. M.a.w. de impact van inkomensongelijkheid op het aantal moorden nam toe naarmate dat de etnische diversiteit binnen een samenleving groter was.
Hoe kunnen we het bovenstaande interpreteren? Inkomensongelijkheid, wat neerkomt op ongelijke verdeling van kansen binnen een samenleving, gaat samen met een toename van criminaliteit, Etnische heterogeniteit verhoogt de kans op culturele conflicten en stijging van criminaliteit. Het kan ook leiden tot conflicten tussen normen en waarden waardoor instituties niet eenduidig richtinggevend zijn. Een toename van culturele verschillen tussen bevolkingsgroepen lijkt ook de invloed van ongelijkheid op de aanwezigheid van moord te bevorderen. Echter, deze studie kan niet verklaren waarom heel wat moorden binnen één en dezelfde culturele groep plaats vinden."
Dus los van het feit of migranten al dan niet crimineler zouden zijn dan autochtonen, zorgt de multiculturele maatschappij tot een verhoging van de criminaliteit, en dit kan niet worden afgedaan als inkomensongelijkheid (zoals linksen nog wel eens durven beweren)
De multiculturele maatschappij zorgt dus voor meer criminaliteit, enkel en alleen al omwille van het multiculturele en heterogene van de bevolking.
Om het moorden te voorkomen in ons land, is het dus belangrijk te streven naar een monoculturele maatschappij.
"Uit de statistische (regressie-) analyse bleek dat zowel inkomensongelijkheid als etnische heterogeniteit verschillen tussen landen met betrekking tot het moordcijfer kan verklaren. Beide kenmerken samen zijn in staat op 52 procent van de verschillen qua moordcijfers te verklaren tussen landen. Uit verdere analyse bleek dat het samengaan van ongelijkheid met heterogeniteit een bijkomende verklaring van 7 procent bood voor verschillen in moordcijfers. M.a.w. de impact van inkomensongelijkheid op het aantal moorden nam toe naarmate dat de etnische diversiteit binnen een samenleving groter was.
Hoe kunnen we het bovenstaande interpreteren? Inkomensongelijkheid, wat neerkomt op ongelijke verdeling van kansen binnen een samenleving, gaat samen met een toename van criminaliteit, Etnische heterogeniteit verhoogt de kans op culturele conflicten en stijging van criminaliteit. Het kan ook leiden tot conflicten tussen normen en waarden waardoor instituties niet eenduidig richtinggevend zijn. Een toename van culturele verschillen tussen bevolkingsgroepen lijkt ook de invloed van ongelijkheid op de aanwezigheid van moord te bevorderen. Echter, deze studie kan niet verklaren waarom heel wat moorden binnen één en dezelfde culturele groep plaats vinden."
Dus los van het feit of migranten al dan niet crimineler zouden zijn dan autochtonen, zorgt de multiculturele maatschappij tot een verhoging van de criminaliteit, en dit kan niet worden afgedaan als inkomensongelijkheid (zoals linksen nog wel eens durven beweren)
De multiculturele maatschappij zorgt dus voor meer criminaliteit, enkel en alleen al omwille van het multiculturele en heterogene van de bevolking.
Om het moorden te voorkomen in ons land, is het dus belangrijk te streven naar een monoculturele maatschappij.
Buy American'-clausule Obama verontrust Europa
De Europese Commissie maakt zich zorgen over een clausule in het economische herstelplan van de Amerikaanse president Barack Obama die stelt dat enkel Amerikaans staal en ijzer aangewend mag worden bij de op til staande infrastructuurwerken.
'Indien er een wet wordt goedgekeurd die de verkoop van Europese producten in de Verenigde Staten verbiedt, zullen we niet zomaar toekijken', zei de woordvoerder van eurocommissaris voor Handel Catherine Ashton donderdag.
Het Huis van Afgevaardigden in Washington schaarde zich woensdag achter Obama's plan, dat onder meer grootschalige investeringen in wegen, bruggen, scholen, overheidsgebouwen en andere infrastructuur behelst.
Het plan van de president bevat een aanzienlijke uitbreiding van de 'Buy American'-clausule, die het gebruik van ingevoerd ijzer en staal voor de meeste overheidsopdrachten zou verbieden. De projecten zijn samen tientallen miljarden dollars waard.
Andere producten
De Europese Commissie wacht met haar definitieve oordeel tot de goedkeuring van het plan in de Senaat. Daar zou men zich volgende week over de tekst buigen. Volgens Amerikaanse media gaan er zelfs stemmen op om het 'Buy American'-principe nog uit te breiden naar andere producten.
Grote Amerikaanse bedrijven als Boeing, General Electric en Caterpillar hebben zich tegen de clausule gekant. Ze vrezen Europese vergeldingsmaatregelen. Eurofer, de koepel van Europese ijzer- en staalproducenten, trok reeds aan de alarmbel.
Protectionisme
Ook secretaris-generaal John Monks van de Europese vakbondskoepel ETUC verwees donderdag naar het Amerikaanse plan. In een interventie voor het World Economic Forum in Davos waarschuwde de syndicale topman voor een nieuwe golf van protectionisme in Europa en in de wereld. Hij drong bij de Europese Commissie aan om stappen te ondernemen.
Pastoors in opstand tegen feestfolders aartsbisdom
MECHELEN (RKnieuws.net) - Op 1 februari beginnen in alle parochies in het aartsbisdom Mechelen-Brussel de kerkelijke festiviteiten om het 450-jarige bestaan van het bisdom te vieren. Maar het dreigt een viering in mineur te worden. Steeds meer priesters in Vlaams-Brabant nemen het niet dat het officiële promotiemateriaal in twee talen is opgesteld. Op de banieren, kaarsen en gebedskaartjes staan teksten in het Nederlands en in het Frans. Om kosten te besparen, klinkt het bij het aartsbisdom: ’In crisistijden is het niet evident om alle materiaal in elke taal apart te drukken.’
Die uitleg is onvoldoende voor veel pastoors. ’Het bisdom miskent de Vlaamse eigenheid van de regio’, zegt federatiepastoor Jan Lagae van Londerzeel, Meise en Wolvertem. In totaal maken 54 federatiepastoors van Vlaams-Brabant in een brief aan de bisschopsraad duidelijk dat ze niet gediend zijn met de tweetalige campagne. ’In mijn parochies worden de tweetalige opschriften en de folders niet gebruikt. De banieren laat ik omstikken, zodat alleen de Nederlandstalige tekst te zien is’, zegt Lagae.
Karel Stautemas van de parochies in Merchtem, Bollebeek en Mollem wilde het tweetalige promotiemateriaal zelfs niet in ontvangst nemen. ’Ik boycot de viering niet, en ik zal wel oproepen tot gebed in onze parochies. Maar ik zal op eigen kosten eentalig Nederlandse gebedsteksten verspreiden’, zegt hij.
Voor Jos Verstraeten, de medewerkende priester van Vossem bij Tervuren, ligt de kwestie extra gevoelig. Hij werd enkele jaren geleden uit zijn functies in de faciliteitengemeente Wezembeek-Oppem ontheven omdat hij onvoldoende vieringen in het Frans was voorgegaan. ’Liefde mag dan wel de taal van de kerk zijn, maar liefde begint wel met respect, ook voor de taal van de gelovigen’, meent hij.
Het kerkelijke conflict krijgt mogelijk een politiek staartje. Volgens Vlaams Parlementslid Mark Demesmaeker (NV-A) overtreedt het aartsbisdom zelfs de taalwet. ’De bestuurstaal van overheden en besturen in het Vlaams Gewest en in de faciliteitengemeenten is het Nederlands. Onder besturen vallen ook de erkende erediensten’, zegt hij. Demesmaeker bereidt een interpellatie voor de commissie Binnenlandse Aangelegenheden voor.
Het aartsbisdom betreurt de commotie. ’In een tweetalige realiteit kan je nooit voor iedereen goed doen. Dit is een viering voor het 450-jarige bestaan van ons bisdom. Het is nooit de bedoeling geweest om er een communautaire strijd van te maken.’
De traditie van Vlaamsgezinde pastoors, maar wereldvreemde bisschoppen, blijkt nog altijd realiteit.
Die uitleg is onvoldoende voor veel pastoors. ’Het bisdom miskent de Vlaamse eigenheid van de regio’, zegt federatiepastoor Jan Lagae van Londerzeel, Meise en Wolvertem. In totaal maken 54 federatiepastoors van Vlaams-Brabant in een brief aan de bisschopsraad duidelijk dat ze niet gediend zijn met de tweetalige campagne. ’In mijn parochies worden de tweetalige opschriften en de folders niet gebruikt. De banieren laat ik omstikken, zodat alleen de Nederlandstalige tekst te zien is’, zegt Lagae.
Karel Stautemas van de parochies in Merchtem, Bollebeek en Mollem wilde het tweetalige promotiemateriaal zelfs niet in ontvangst nemen. ’Ik boycot de viering niet, en ik zal wel oproepen tot gebed in onze parochies. Maar ik zal op eigen kosten eentalig Nederlandse gebedsteksten verspreiden’, zegt hij.
Voor Jos Verstraeten, de medewerkende priester van Vossem bij Tervuren, ligt de kwestie extra gevoelig. Hij werd enkele jaren geleden uit zijn functies in de faciliteitengemeente Wezembeek-Oppem ontheven omdat hij onvoldoende vieringen in het Frans was voorgegaan. ’Liefde mag dan wel de taal van de kerk zijn, maar liefde begint wel met respect, ook voor de taal van de gelovigen’, meent hij.
Het kerkelijke conflict krijgt mogelijk een politiek staartje. Volgens Vlaams Parlementslid Mark Demesmaeker (NV-A) overtreedt het aartsbisdom zelfs de taalwet. ’De bestuurstaal van overheden en besturen in het Vlaams Gewest en in de faciliteitengemeenten is het Nederlands. Onder besturen vallen ook de erkende erediensten’, zegt hij. Demesmaeker bereidt een interpellatie voor de commissie Binnenlandse Aangelegenheden voor.
Het aartsbisdom betreurt de commotie. ’In een tweetalige realiteit kan je nooit voor iedereen goed doen. Dit is een viering voor het 450-jarige bestaan van ons bisdom. Het is nooit de bedoeling geweest om er een communautaire strijd van te maken.’
De traditie van Vlaamsgezinde pastoors, maar wereldvreemde bisschoppen, blijkt nog altijd realiteit.
woensdag, januari 28, 2009
Tweetalige campagne: bisdom begrijpt commotie niet
Jan Van de Casteele 27-01-2009
Het Taal Aktie Komitee vernam via welingelichte bron dat het Aartsbisdom Mechelen-Brussel eerstdaags een tweetalige promotiecampagne zal voeren in Vlaams-Brabant en het arrondissement Mechelen. Het Bisdom geeft toe, maar nuanceert: het gaat enkel om twee kleine elementjes van de campagne, pastorale documenten zijn eentalig. ‘Een splitsing van het bisdom is een zaak voor Rome’, aldus Hans Gybels, woordvoerder van de kardinaal in een reactie voor Tussendoor.
Om de start van de viering van ‘450 jaar Aartsbisdom' op 1 februari in de parochies en openbare kapellen te visualiseren, schenkt het Aartsbisdom aan elke parochie een jubileumkaars en een bannier. Voor de gelovigen wordt in gebedskaarten voorzien. Tussen 15 en 20 januari wordt al dat materiaal in pakketten verspreid via de parochiefederaties in het vicariaat Vlaams-Brabant en Mechelen
Hans Gybels, persverantwoordelijke van het bisdom, nuanceert het verhaal: ‘Het gaat om een eenmalig gebeuren, bovendien beperkt tot twee kleine aspecten van de promotiecampagne: een banier voor alle parochiekerken, waar enkel in de twee talen op staat vermeld “450 jaar aartsbisdom” en een tweezijdig gebedsprentje van de kardinaal met een Nederlandstalige en een Franstalige versie. Alle andere documenten, de pastorale documenten bijvoorbeeld, zijn exclusief in de taal van de parochie. Het is absoluut niet de bedoeling iemand in zijn taalovertuiging te kwetsen.?’
Of men dan niet begrijpt dat het taalgebruik in Vlaams-Brabant (en Vlaanderen) heel gevoelig ligt? ‘Jawel, maar de situatie is nu eenmaal zo dat het bisdom zich uitstrekt over drie taalgebieden. Het drievoudig drukken van dat omstreden materiaal (Nederlands, Frans en beide talen in Brussel) had ons veel geld gekost, dus ik geef toe dat economische motieven een rol hebben gespeeld. Als we voldoende middelen hadden was dat niet gebeurd’, aldus Paul Ghybels.
Zal die situatie toch niet leiden tot de roep om het bisdom op te splitsen, temeer daar het een van de weinige geografische entiteiten is waar de taaleigenheid en identiteit van de taalgebieden niet wordt gerespecteerd? ‘De kwestie van de splitsing, dat is een andere zaak. Dat is een kwestie voor Rome, waar wij niet kunnen in tussenkomen’, besluit de woordvoerder van kardinaal Danneels in een reactie aan Tussendoor.
Kritiek
TAK is in een mededeling kritisch tegenover die aanpak.
‘Deze tweetalige promotie gaat volledig voorbij aan de grondwettelijke eentaligheid van Vlaanderen. Het Aartsbisdom Mechelen-Brussel negeert op provocerende wijze de taalgevoeligheden die in Vlaams-Brabant leven. Meer nog: door de ontkenning van de eentaligheid van Vlaanderen en de unitaristische aanpak van de campagne, zet de Katholieke Kerk zich ongeremd in voor de Franstalige politieke partijen die de uitbreiding van Brussel en een veralgemening van de faciliteiten bepleiten. Een kerk die de politieke indeling van het land niet respecteert, misbruikt de kansel om aan politiek te doen. Het is onbegrijpelijk dat de Kerk net in de gebedsweek voor de eenheid van de christenen tweedracht zaait onder de gelovigen door voluit de Franstalige kaart te trekken. Na het wegsturen van de Vlaamsgezinde priester Jos Verstraeten uit zijn parochie te Wezembeek-Oppem een paar jaar geleden, geeft het Aartsbisdom opnieuw de indruk dat er sinds kardinaal Mercier nog niets veranderd is.’
Actie
'De Franstalige bourgeoisie vindt in de leiding van het Aartsbisdom andermaal een bondgenoot in haar strijd om het behoud van haar voorrechten. Na de splitsing van BHV is het de hoogste tijd voor de splitsing van het Aartsbisdom Mechelen-Brussel! Tenzij er een snelle bijsturing van deze campagne komt, zien wij ons genoodzaakt om verdere acties te ondernemen’, aldus nog TAK.TAK roept de parochieploegen en pastoors in het Aartsbisdom Mechelen-Brussel op om hun medewerking te weigeren aan deze campagne en alle materiaal terug naar afzender te sturen. Eventueel kan de teruggave ook aangekondigd worden bij het Aartsbisdom (015 29 84 51), de persverantwoordelijke (Dhr. Gijbels – 015 29 26 16) of nog beter de vicaris-generaal (Dhr. Billoen, 015 29 26 28)
Als Katholieke Vlamingen vinden we dit een regelrechte schande,
dinsdag, januari 27, 2009
Joden staan boven de wet
Olmert: Wij beschermen onze soldaten tegen vervolging
maandag 26 januari 2009 08:52
Israëlische soldaten hoeven mogelijke internationale vervolging voor het schenden van mensenrechten in Gaza niet te vrezen. Premier Ehud Olmert verzekert 'volledige juridische steun'.
‘De soldaten en officieren die naar Gaza zijn gestuurd moeten weten dat zij volkomen veilig zijn voor vervolging door verschillende tribunalen en dat Israël hen zal helpen en beschermen,’ zei Olmert zondag.
'Buitensporig'
Israël stelt een speciale commissie in, onder leiding van minister Daniel Friedman van Justitie, die ‘iedereen die deelnam aan de missie' juridische verdediging zal bieden.
Volgens de Palestijnse minister Riyad al-Malki van Buitenlandse Zaken zal die garantie een internationaal onderzoek niet tegenhouden.
'Het besluit voorkomt niet dat overheden en mensenrechtenorganisaties wereldwijd rechtszaken willen tegen de Israëlische leiders die verantwoordelijk zijn voor de dood en verwoesting van het Palestijnse volk,' aldus de minister van de Palestijnse autoriteit.
Terroristen
De steunbetuiging van Olmert volgt op de oproep van verschillende mensenrechtenorganisaties om Israël aan te klagen wegens ‘buitensporig geweld in Gaza’.
Tijdens de hevige gevechten met terroristen van Hamas de afgelopen weken werden enkel VN-gebouwen geraakt en vielen burgerslachtoffers.
Volgens het Israëlische leger zijn die burgerslachtoffers vooral te danken aan Hamas-strijders, die hun aanvallen vanuit scholen, moskeeën en andere burgerdoelen uitvoerden en in sommige gevallen burgers gebruikten als menselijk schild.
Vandaag vergaderen alle ministers van Buitenlandse Zaken van de EU-lidstaten over de afgelopen oorlog in Gaza.
Door Luc van Kemenade
maandag 26 januari 2009 08:52
Israëlische soldaten hoeven mogelijke internationale vervolging voor het schenden van mensenrechten in Gaza niet te vrezen. Premier Ehud Olmert verzekert 'volledige juridische steun'.
‘De soldaten en officieren die naar Gaza zijn gestuurd moeten weten dat zij volkomen veilig zijn voor vervolging door verschillende tribunalen en dat Israël hen zal helpen en beschermen,’ zei Olmert zondag.
'Buitensporig'
Israël stelt een speciale commissie in, onder leiding van minister Daniel Friedman van Justitie, die ‘iedereen die deelnam aan de missie' juridische verdediging zal bieden.
Volgens de Palestijnse minister Riyad al-Malki van Buitenlandse Zaken zal die garantie een internationaal onderzoek niet tegenhouden.
'Het besluit voorkomt niet dat overheden en mensenrechtenorganisaties wereldwijd rechtszaken willen tegen de Israëlische leiders die verantwoordelijk zijn voor de dood en verwoesting van het Palestijnse volk,' aldus de minister van de Palestijnse autoriteit.
Terroristen
De steunbetuiging van Olmert volgt op de oproep van verschillende mensenrechtenorganisaties om Israël aan te klagen wegens ‘buitensporig geweld in Gaza’.
Tijdens de hevige gevechten met terroristen van Hamas de afgelopen weken werden enkel VN-gebouwen geraakt en vielen burgerslachtoffers.
Volgens het Israëlische leger zijn die burgerslachtoffers vooral te danken aan Hamas-strijders, die hun aanvallen vanuit scholen, moskeeën en andere burgerdoelen uitvoerden en in sommige gevallen burgers gebruikten als menselijk schild.
Vandaag vergaderen alle ministers van Buitenlandse Zaken van de EU-lidstaten over de afgelopen oorlog in Gaza.
Door Luc van Kemenade
March For Life
Nellie Gray says larger number this year a reaction to Obama election
By Matthew Cullinan Hoffman and Steve Jalsevac
WASHINGTON, D.C., January 23, 2009 (LifeSiteNews.com) - Hundreds of thousands of pro-life demonstrators marched through the U.S. capital Thursday, protesting the deaths of almost 50 million unborn children by surgical abortion since the practice was legalized nationwide in 1973.
The March for Life, held on the anniversary of the Supreme Court's Roe v. Wade decision that struck down state laws nationwide, attracted large groups from around the nation, including Catholic dioceses and parishes, organizations of priests and laity, and various pro-family and pro-life organizations. Well over half of the participants were under thirty years old, including a very high percentage of adolescents.
March for Life chief organizer Nellie Gray told LifeSiteNews the crowd definitely appeared larger than normal this year. She said there were "definitely over 200,000" participants and noted that one television station reported that there were 300,000 participants in the march. Gray also said the march normally takes about one and a half hours to pass one point, but this year it took over two and a half hours, indicating a large increase in numbers.
Asked what she attributed the massive attendance Gray responded, "I don't think there is any doubt that it was in reaction to the election and as they started to see the issues in the news they felt compelled to come out."
Senators, congressmen, pro-life leaders and members of various religious traditions addressed the crowd before the march began. The religious leaders included Rabbi Yehuda Levin, Metropolitan Jonah of the Orthodox Church of America, Cardinals Justin Rigali and Sean O'Malley and numerous Catholic bishops.
Luke Robinson, an African-American pastor from Maryland, stirred the crowd with a passionate speech calling on Obama to end the "slaughter of the innocent preborn," especially blacks, who suffer 34% of abortions in comparison to their 12% representation in the population (see LifeSiteNews coverage at http://www.lifesitenews.com/ldn/2009/jan/09012311.html).
Although the March's speakers made respectful comments about President Barack Obama, whose administration began two days earlier, they called upon him to abandon his extreme pro-abortion beliefs and policies, and to embrace the right to life for all.
Despite the election of Obama, who most pro-life leaders at the march emphasized to LifeSiteNews is the most pro-abortion president in American history, many participants expressed hope for the future, speculating that the new president might repent of his past and convert. Others expressed deep concern about the consequences if Obama implements the policies he has espoused during his brief political career, both in the United States and in foreign countries.
Frank Padilla, founder of the international pro-family organization Couples for Christ, spoke to LifeSiteNews about the "global attempt to destroy the family, destroy marriage, and destroy life". In the Philippines, where the group began, pro-life groups are fighting a "reproductive health" bill that would fund and promote the distribution of contraceptives, including those that cause abortion.
He added that there is "very great concern" about the election of Obama, given the influence of the United States on foreign countries. However, he added, that he believes "at the same time we see that it is a blessing, because people are now much more aware, and we know that we need to educate our people, because we know there are so many Catholics who really don't know what the issues are about."
"So, that should be the blessing, and I think that this will be the start of greater pro-life activism, and work, not just in our country but in many parts of the world."
Fr. Aquinas Glibo, a Dominican priest, was present with numerous young seminarians, under the banner, "Dominicans for Life."
"I think the pro-life movement in the United States has becoming a rallying point for a lot of young religious," said Fr. Aquinas, who also stated that the Dominican Order is seeing a resurgence of vocations and a stronger spirit of orthodoxy. He also said that he preaches against abortion in his parish in New York City.
Participants held signs with pro-life slogans, and many sang. Some held photos of aborted babies. The Genocide Awareness Project, an organization that shows large photos of aborted children in displays at universities and on roadsides, was present as well, with a chilling display showing the victims of abortion. It also had one of its large Truth trucks along the march route.
By Matthew Cullinan Hoffman and Steve Jalsevac
WASHINGTON, D.C., January 23, 2009 (LifeSiteNews.com) - Hundreds of thousands of pro-life demonstrators marched through the U.S. capital Thursday, protesting the deaths of almost 50 million unborn children by surgical abortion since the practice was legalized nationwide in 1973.
The March for Life, held on the anniversary of the Supreme Court's Roe v. Wade decision that struck down state laws nationwide, attracted large groups from around the nation, including Catholic dioceses and parishes, organizations of priests and laity, and various pro-family and pro-life organizations. Well over half of the participants were under thirty years old, including a very high percentage of adolescents.
March for Life chief organizer Nellie Gray told LifeSiteNews the crowd definitely appeared larger than normal this year. She said there were "definitely over 200,000" participants and noted that one television station reported that there were 300,000 participants in the march. Gray also said the march normally takes about one and a half hours to pass one point, but this year it took over two and a half hours, indicating a large increase in numbers.
Asked what she attributed the massive attendance Gray responded, "I don't think there is any doubt that it was in reaction to the election and as they started to see the issues in the news they felt compelled to come out."
Senators, congressmen, pro-life leaders and members of various religious traditions addressed the crowd before the march began. The religious leaders included Rabbi Yehuda Levin, Metropolitan Jonah of the Orthodox Church of America, Cardinals Justin Rigali and Sean O'Malley and numerous Catholic bishops.
Luke Robinson, an African-American pastor from Maryland, stirred the crowd with a passionate speech calling on Obama to end the "slaughter of the innocent preborn," especially blacks, who suffer 34% of abortions in comparison to their 12% representation in the population (see LifeSiteNews coverage at http://www.lifesitenews.com/ldn/2009/jan/09012311.html).
Although the March's speakers made respectful comments about President Barack Obama, whose administration began two days earlier, they called upon him to abandon his extreme pro-abortion beliefs and policies, and to embrace the right to life for all.
Despite the election of Obama, who most pro-life leaders at the march emphasized to LifeSiteNews is the most pro-abortion president in American history, many participants expressed hope for the future, speculating that the new president might repent of his past and convert. Others expressed deep concern about the consequences if Obama implements the policies he has espoused during his brief political career, both in the United States and in foreign countries.
Frank Padilla, founder of the international pro-family organization Couples for Christ, spoke to LifeSiteNews about the "global attempt to destroy the family, destroy marriage, and destroy life". In the Philippines, where the group began, pro-life groups are fighting a "reproductive health" bill that would fund and promote the distribution of contraceptives, including those that cause abortion.
He added that there is "very great concern" about the election of Obama, given the influence of the United States on foreign countries. However, he added, that he believes "at the same time we see that it is a blessing, because people are now much more aware, and we know that we need to educate our people, because we know there are so many Catholics who really don't know what the issues are about."
"So, that should be the blessing, and I think that this will be the start of greater pro-life activism, and work, not just in our country but in many parts of the world."
Fr. Aquinas Glibo, a Dominican priest, was present with numerous young seminarians, under the banner, "Dominicans for Life."
"I think the pro-life movement in the United States has becoming a rallying point for a lot of young religious," said Fr. Aquinas, who also stated that the Dominican Order is seeing a resurgence of vocations and a stronger spirit of orthodoxy. He also said that he preaches against abortion in his parish in New York City.
Participants held signs with pro-life slogans, and many sang. Some held photos of aborted babies. The Genocide Awareness Project, an organization that shows large photos of aborted children in displays at universities and on roadsides, was present as well, with a chilling display showing the victims of abortion. It also had one of its large Truth trucks along the march route.
Ex-topman Lehman verkocht huis voor 100 dollar
Richard Fuld, ex-topman van Lehman Brothers, heeft in november zijn villa aan zijn vrouw verkocht voor 100 dollar. Het echtpaar kocht de woning in maart 2004 voor 13,3 miljoen dollar (10,3 miljoen euro).
(tijd) - Dat schrijven verschillende media. De gegevens zijn te vinden in een register van onroerend goed in de Amerikaanse staat Florida.
Dat de huizenprijzen in de VS veel zijn gedaald, weet iedereen maar de verkoop van een luxevilla voor 100 dollar slaat alles en doet de wenkbrauwen fronsen. Het lijkt erop dat Fuld zijn eigendommen aan zijn vrouw aan het overdragen is uit vrees voor rechtszaken van mensen en organisaties die veel geld zijn kwijtgespeeld door de neergang van Lehman.
(tijd) - Dat schrijven verschillende media. De gegevens zijn te vinden in een register van onroerend goed in de Amerikaanse staat Florida.
Dat de huizenprijzen in de VS veel zijn gedaald, weet iedereen maar de verkoop van een luxevilla voor 100 dollar slaat alles en doet de wenkbrauwen fronsen. Het lijkt erop dat Fuld zijn eigendommen aan zijn vrouw aan het overdragen is uit vrees voor rechtszaken van mensen en organisaties die veel geld zijn kwijtgespeeld door de neergang van Lehman.
maandag, januari 26, 2009
Cocaïneverslaving komt steeds meer voor bij vrouwen
Het aantal Britse vrouwen en meisjes dat verslaafd is aan cocaïne is de afgelopen twee jaar verdubbeld. Vooral succesvolle carrièrevrouwen met goedbetaalde jobs zouden meer risico hebben om verslaafd te geraken.
De afgelopen twee jaar lieten 2.923 Britse vrouwen zich opnemen voor een cocaïneverslaving. Dat zijn er gemiddeld zo'n 8 per dag. 'Cocaïne werd vroeger als een glamourdrug gezien. Mensen associëren het met rijke mensen en een luxueuze levensstijl. De drug is nu goedkoper, maar het gebruik van cocaïne houdt veel risico's in. Het kan stress, angstaanvallen, slaaploosheid en hartproblemen veroorzaken', vertelt Martin Barnes, manager van drugscope.
Vooral carrièrevrouwen met een goedbetaalde job zouden zich meer aangetrokken voelen tot cocaïnegebruik. Dat komt volgens sommige experts vooral door het slechte voorbeeld van bekende vrouwen als Kate Moss, Amy
De afgelopen twee jaar lieten 2.923 Britse vrouwen zich opnemen voor een cocaïneverslaving. Dat zijn er gemiddeld zo'n 8 per dag. 'Cocaïne werd vroeger als een glamourdrug gezien. Mensen associëren het met rijke mensen en een luxueuze levensstijl. De drug is nu goedkoper, maar het gebruik van cocaïne houdt veel risico's in. Het kan stress, angstaanvallen, slaaploosheid en hartproblemen veroorzaken', vertelt Martin Barnes, manager van drugscope.
Vooral carrièrevrouwen met een goedbetaalde job zouden zich meer aangetrokken voelen tot cocaïnegebruik. Dat komt volgens sommige experts vooral door het slechte voorbeeld van bekende vrouwen als Kate Moss, Amy
Analyse van het Amerikaanse Paleoconservatisme
From the desk of Koenraad Elst on Thu, 2006-01-26 12:48
De Amerikaanse rechterzijde komt in onze media praktisch uitsluitend als karikatuur in beeld. Hun echte standpunten verneem je zelden, maar iedereen meent vagelijk te weten dat het gaat om schietgrage cowboys, racisten die negerkerken in brand steken, en bijbelvaste huichelaars die hun maîtresse tot abortus dwingen terwijl ze zelf abortusdokters vermoorden. Zo schamper stelt de linkse pers hen voor, en een bepaalde nieuwrechtse pers doet daar niet voor onder. In werkelijkheid bestaat er rechts in de VS een intellectuele bedrijvigheid van hoog niveau.
De bezinning op fundamentele beginselen en het debat onderling en met de linkerzijde zijn bij de Amerikaanse conservatieven alleszins levendiger en dieper dan gebruikelijk is bij links, dat door zijn langdurige machtspositie moreel zelfgenoegzaam en mentaal vadsig geworden is, althans wat grondvragen betreft. Inzake taktieken om de eigen macht te versterken en de vijand uit te schakelen is links wel zeer vindingrijk; daarin is rechts dan weer verbeeldingloos, inert of gewoon te ontmoedigd. In dit artikel behandelen we de veruit interessantste behoudsgezinde stroming, die tegelijk erg pessimistisch is over de kans om wat dan ook te behouden in de concrete omstandigheden waarin het Amerikaanse volk zich bevindt: het paleoconservatisme.
Verzamelpunt anticommunisme
Na de Tweede Wereldoorlog vormde het anticommunisme het natuurlijke verzamelpunt voor allerlei conservatieve stromingen. Brandpunt was het weekblad National Review van William Buckley. Deze gaf het eerste nummer de ronkende opdrachtsverklaring mee: “To stand athwart history and yell ‘stop!’” Het blad steunde de koude-oorlogshaviken inzake Taiwan, Cuba en Vietnam. Tegelijk gaf het veel ruimte voor reflectie op grondvragen en historische kwesties die als illustratie van de conservatieve inzichten dienden. Het besteedde dus ook aandacht aan het christendom als bron van duurzame overtuigingen inzake de menselijke natuur en de daaruit voortvloeiende wetmatigheden van de samenleving.
In de jaren ’60 werd het conservatisme sterk in het defensief gedrukt, zowel door het beleid van de linkse presidenten John Kennedy (1961-63) en Lyndon Johnson (1963-68), met de zware verkiezingsnederlaag van de libertair-conservatieve Republikein Barry Goldwater in 1964 als teken des tijds; alsook door de opkomende culturele stromingen die men in Europa “mei ’68” pleegt te noemen. Maar ook de nominaal conservatieve presidenten Dwight Eisenhower (1953-60) en Richard Nixon (1969-74) stelden hen diep teleur. Zelfs op het punt van het anticommunisme bleken deze presidenten onbetrouwbaar: zo kon Fidel Castro maar aan de macht komen doordat Eisenhower de Cubaanse president Batista in de steek liet. Onder de door links verguisde president Nixon werd in feite een linkse revolutie doorgevoerd, met een forse uitbreiding van het federale overheidsapparaat en zijn greep op de samenleving.
Blikvangers van de linkse triomf waren de politiek van het “busing” (geforceerde rassenintegratie van scholen door het verplichte vervoer van blanke leerlingen naar zwarte scholen en vice versa) en de opheffing van het abortusverbod in de meeste deelstaten door het Hooggerechtshof in het vonnis Roe vs. Wade. Sindsdien is de opmars van links ook onder Republikeinse presidenten en meerderheden doorgegaan. De linkse pers heeft moord en brand geschreeuwd over de rechtse president Ronald Reagan (1981-88) en de Congresmeerderheid van Newt Gingrich (1994-96), maar behalve op financieel-economisch gebied hebben die periodes geen enkele echte “zwenking naar rechts” te zien gegeven.
Het neoconservatisme
In de loop van de jaren ’70, toen links wereldwijd zijn grootste expansie bereikte, verscheen uit onverwachte hoek een belangrijke tegenstroom. Zoals in Frankrijk een handvol gauchisten zich als nouveaux philosophes tegen het communisme gingen keren, zo bekeerden een aantal trotskistische intellectuelen in de VS zich tot een strijdbaar anticommunisme. Omdat de tenoren van deze beweging joden als Norman Podhoretz en Irving Kristol waren, en zij zich de jongste jaren zo ingezet hebben voor een havikpolitiek ten gunste van Israël (bommen op en embargo tegen Irak), zegt men vandaag soms dat het enkel een intern-joodse koerswijziging betrof: omdat de Sovjet-Unie onder Stalin en zijn opvolgers anti-joods geworden was, keerden de volgelingen van de stichter van het Rode Leger (Trotski) zich af van diens Oktoberrevolutie, met als concreet doel ondermeer het breken van de Sovjet-steun aan de Arabische zaak en het afdwingen van het recht van Sovjet-joden op emigratie naar Israël.
Die voorstelling van zaken is echter veel te eenzijdig. Het is gewoon een feit dat de neoconservatieven het onder de linkse hegemonie toch gedurfde engagement aangingen om allerlei toen als rechts verguisde thema’s tot de hunne te maken: de markteconomie, de steun aan anticommunistische frontlijnstaten, het inhouden van subsidies aan moderne nepcultuur en sociaal ondermijningswerk, de afwijzing van de neo-racistische “positieve discriminatie”, en de verdediging van het gezin. Zij hebben ook bij uitstek goed geïnformeerde kritieken geschreven op de linkerzijde, bv. Podhoretz rekent in zijn boek Ex-Friends (1999) af met het New Yorkse milieu van linkse intellectuelen.
Anders dan de linkse joden respecteren neoconservatieve joden als Mona Charen bovendien het christendom als dominante cultuurfactor, ondermeer als drager van gezinswaarden, gemeenschapszin en plichtsbesef, en ook als historisch het eerste mikpunt van het verfoeide communisme. De sympathie voor het christendom wordt natuurlijk wel vergemakkelijkt door het religieuze pro-zionisme van het Amerikaanse protestantisme; neo-conservatieve joden zijn immers feller pro-zionistisch dan hun linkse volksgenoten, die veelal seculier en niet zelden pro-Palestijns zijn. Bij hun oversteek naar het conservatieve kamp brachten de ex-trotskisten wel hun internationalistisch perspectief mee: Amerikaans patriotisme was voor hen geen waarde op zich, wel een instrument in dienst van republikeinse “waarden”, vergelijkbaar met het Verfassungspatriotismus dat Jürgen Habermas de Duitsers wil aanpraten.
Uiteraard is het neoconservatisme geen exclusief joodse beweging. De meeste klassiek rechtse prominenten in Washington, bv. de bekende commentator George Will, en Republikeinse partijtenoren als William Bennett, Jack Kemp en de Bush-dynastie behoren tot deze stroming. Vandaag bezetten de neoconservatieven in de publieke arena het grootste deel van het niet-linkse veld. Hun standpunten worden in de media vertolkt door de aloude doch meegeëvolueerde National Review, het eigen neoconservatieve blad Weekly Standard, en verder ondermeer de American Spectator, de Wall Street Journal, de Washington Times en de New York Post (uiteraard niet te verwarren met de linksliberale kanonnen New York Times en Washington Post). Overigens mogen in Europa ook de Britse bladen Daily Telegraph en Spectator tot de neoconservatieve stroming gerekend worden, samen met pro-Amerikaanse figuren als Frits Bolkestein of de nouveau philosophe André Glucksmann.
Onder Ronald Reagan deelden de neoconservatieven voor het eerst in de macht. Zij heroriënteerden het buitenlandse beleid naar een pro-actief engagement ten gunste van democratie en vrije markt overal ter wereld. Zij deden Reagan doorbijten in de Koude Oorlog tot de eindzege. Op binnenlands vlak was de periode-Reagan nogmaals een teleurstelling voor de klassieke conservatieven: de overheid bleef maar groeien ten nadele van het initiatief van het individu en de deelstaten, terwijl de discriminatie van de Euro-Amerikanen en de cultuur van de political correctness steeds verder om zich heen grepen.
De paleoconservatieve oppositie
De tegenstelling tussen nieuw en oud conservatisme kwam ook in alle scherpte aan het licht: de neoconservatieven zijn voor het ongebreidelde vrije verkeer van kapitaal en arbeid, daar waar de oude rechterzijde een selectief protectionisme en immigratiebeheersing voorstond. In belangrijke opzichten hadden de neoconservatieven, en met hen de Republikeinse partij, gebroken met alles waar de term “conservatief” tot dan toe voor stond. De reactie tegen deze koerswijziging, de terugkeer naar de conservatieve wortels, noemt men het oer- of paleo-conservatisme.
Onder politici is Patrick Buchanan allicht de bekendste vertegenwoordiger van deze stroming. Hij maakte naam als journalist en als persmedewerker van de presidenten Nixon en Reagan. In 1996 deed hij een opmerkelijke gooi naar de Republikeinse presidentskandidatuur, maar hij werd nipt verslagen door de beginselloze Bob Dole (die bv. meteen verklaarde dat hij zich niet gebonden achtte door het sterk christelijk gekleurde programma dat op de partijconventie goedgekeurd was). Hij verliet de partij uit onvrede met haar uitverkoop van alle conservatieve beginselen, vooral op gebeid van buitenlands beleid. In 2000 was hij kansloos presidentskandidaat voor de marginale Reform Party, overigens met een zwarte vrouw als running mate.
Vlaggenschip van het oerconservatisme in de media is sedert 1977 het maandblad Chronicles: a Magazine of American Culture, uitgegeven te Rockford, Illinois. Hoofdredacteur is dr. Thomas Fleming, classicus. Het blad besteedt veel aandacht aan thema’s als volkssoevereiniteit en de populistische traditie in de VS; vrije wapendracht zoals gegarandeerd door het Tweede Amendement bij de Grondwet; allerlei gevallen van machtsmisbruik door de federale regering; de eindeloze cataloog gevallen van verraad door de Republikeinse partij jegens haar kiezers en haar principes; de dwaze buitenlandse avonturen van de VS in Somalië en vooral Joegoslavië; het gerechtelijk activisme waarbij rechters door formeel de wet te herinterpreteren in feite de wet wijzigen en dus de wetgevende macht usurperen, steevast in progressistische zin; het culturele analfabetisme, ook bij conservatieven die hun eigen klassieken en beginselen amper kennen; de kritische doorlichting van linkse iconen zoals Martin Luther King; de verloedering van het onderwijs en de veelvormige strijd voor de ziel van het kind.
Belangrijk strijdpunt tegen de neoconservatieven is de buitenlandse politiek, waar de paleo’s een terugkeer bepleiten naar het non-interventionisme, de positie van rechts in de beide wereldoorlogen. Chronicles geeft ook veel ruimte aan debatten over kwesties waarover in eigen kring geen eensgezindheid bestaat, bijvoorbeeld tussen vrijhandel en protectionisme. Het eerste is een rechts standpunt uit de Koude Oorlog, toen elke staatsinterventie naar communisme rook, het tweede een rechts standpunt in het immigratie- en globaliseringsdebat.
Immigratie
Het blad zoekt geen aansluiting bij het blanke (of “Euro-Amerikaanse”) activisme. Fleming drijft er af en toe de spot mee en doet “blank” zijn af als een triestig soort vervang-identiteit. Dat zwarten na het verlies van hun talen en tradities door de slavernij alleen hun ras als identiteit behielden, kan men begrijpen, maar Euro-Amerikanen moeten zich volgens hem in de eerste plaats Kelt of Duitser of Italiaan voelen, katholiek of baptist of orthodox. Wel kant de redactie zich tegen de galopperende en grotendeels illegale inwijking uit de Derde Wereld, die de Amerikaanse samenleving onherkenbaar aan het veranderen zou zijn.
Een van de belangrijkste paleoconservatieve denkers over dit onderwerp was de vorig jaar overleden Chronicles-medewerker dr. Samuel Francis, destijds ontslagen bij de neoconservatieve Washington Times wegens zijn kritiek op de immigratie. Hij kaderde de pro-immigratie-politiek van de heersende klasse in zijn analyse van de machtsevolutie in de VS. Sedert het interbellum is de macht verschoven van de oude, voornamelijk Angelsaksische elites, die de grote bedrijven, banken, universiteiten en politieke partijen in handen hadden, naar een nieuwe klasse van technocraten die al deze instellingen zijn gaan beheren. Deze machtsverschuiving noemt men de managerial revolution. In ondermeer zijn boek Beautiful Losers analyseerde Francis de decennialange terugtocht van de conservatieven en van de Amerikaanse samenleving tout court onder druk van de opmars van de linksliberale nieuwe machthebbers. Deze toenemend transnationale overclass voert een strijd tegen de oude upper class en de bredere middle class, dragers van de nationale cultuur en de oude republiek, en steunt daarin ondermeer op de eveneens toenemend transnationale underclass.
Het oude linkse argument dat immigratie een wapen van het grootkapitaal is om de lonen en de macht van de arbeidersklasse te drukken, wordt hier verrijkt met analoge argumenten op cultureel en institutioneel gebeid. Inwijkelingen zijn niet vertrouwd met noch gehecht aan de cultuur en de instellingen van de Founding Fathers, en bemoeilijken dus hun verdediging tegen de mokerslagen van de post-religieuze, post-democratische, post-republikeinse, post-Amerikaanse overclass. Als antwoord moet de Amerikaanse rechterzijde “Middle America” mobiliseren: de “echte” Amerikanen, arbeiders en zelfstandigen evengoed als academici en werkgevers.
Paleoconservatieve auteurs beseffen dat zij zich vooral tot een blank publiek richten, maar betogen dat Amerikaanse blanken en zwarten een gemeenschappelijk belang hebben inzake immigratie. De sterkste groei in carrièrekansen en inkomen van de zwarten werd genoteerd in de jaren 1925-65, toen de immigratie minimaal gehouden werd. Net als de blanke midden- en arbeidersklasse zien de zwarten vandaag hun reëel inkomen dalen als gevolg van de hoge immigratie. In de zuidwestelijke staten zijn het vooral zwarten wier plaatsen op de arbeidsmarkt en in de goedkopere woonwijken door inwijkelingen ingenomen worden. Hier blijkt echter dat politieke massabewegingen zich minder op nuchtere inschatting van concrete belangen baseren dan op basalere tendenzen: het sterke (overigens door de overclass gestimuleerde) antiblanke racisme, dat soms nog “antiracisme” genoemd wordt, verhindert de zwarten om met de blanken gemene zaak te maken voor immigratiebeperkingen.
Francis en zijn medestanders beseffen echter dat de tijd dringt en zijn erg pessimistisch over de kansen van de Amerikanen om te verhinderen dat zij verpletterd zullen worden tussen de oppermachtige overclass en een snel groeiend proletariaat uit de Derde Wereld. Het demografische aspect van dat toekomstscenario is nader uitgewerkt door Pat Buchanan in zijn boek The Death of the West (2001).
Tegenover de doordachte maar ook enigszins voorspelbare analyse van andere immigratiecritici zorgt Thomas Fleming regelmatig voor verrassende standpunten inzake etnische kwesties. Toen zwarten in Los Angeles Koreaanse winkels aanvielen en enkelen door Koreaanse eigenaars neergeschoten werden, was Flemings commentaar: vele rechtsen juichen die flinke Koreaanse ondernemers toe die zich tegen zwart schorremorrie verdedigen, maar “wat ik daar zie zijn immigranten die geboren Amerikanen neerschieten”. Enerzijds plaatst hij artikels tegen de galopperende immigratie, anderzijds wijst hij tevreden op de versterking van het door de blanken verwaarloosde christendom dankzij Latino’s en Oost-Aziatische bekeerlingen.
Lincoln-revisionisme
De duidelijke afstand tot het eigenlijke racisme (dat in de VS een vitale gedachtenstroming is met vranke spreekbuizen als American Renaissance) kan Fleming en vrienden echter niet voor de classificatie als “racist” behoeden. Zijn onvergeeflijke zonde is dat hij regelmatig een forum geeft aan de League of the South en andere pleitbezorgers van de zuidelijke Confederatie (1861-65). Deze afscheuring van zuidelijke staten uit de (grondwettig als vrijwillig en opzegbaar opgevatte) Unie werd in de Amerikaanse Burgeroorlog door president Abraham Lincoln in het bloed gesmoord. Nu de vlag van de Confederatie onder Afrikaans-Amerikaanse druk overal uit openbare gebouwen en officiële emblemen verwijderd wordt, is haar herwaardering erg “fout”. De geschiedenis van de “Oorlog tussen de Staten” is door de overwinnaars geschreven, wordt in die versie langs alle (ook neoconservatieve) kanalen gepropageerd, en is dringend toe aan een vrijmoedige herziening.
Een belangrijk Lincoln-revisionist is Joseph Sobran, germanist en van 1972 tot 1993 redacteur bij de National Review, sindsdien zelfstandig syndicated columnist. Zijn columns in diverse papieren en elektronische media worden gebundeld in een eenmansmaandblad, Sobran’s, en op zijn webstek. Bij de presidentsverkiezingen van 2000 aanvaardde hij om de kandidaat-vice-president te worden voor Howard Phillips’ marginale Constitution Party, maar hij trok zich terug toen dit onverenigbaar bleek met zijn werk als onafhankelijk commentator.
Sobran behandelt vaak historische strijdpunten. Hij geniet bekendheid als pleitbezorger van de theorie dat de werken van William Shakespeare niet door de regisseur uit Stratford geschreven zijn, wel door Edward de Vere, graaf van Oxford (zie zijn boek Alias Shakespeare, 1997, voor een verleidelijke summa van de Oxfordiaanse argumentatie tegen de Stratfordianen). Hij neemt het regelmatig op tegen de wijdverbreide “zwarte legende” van de uitmoording van de indianen door de Spanjaarden (niet van grond ontbloot, wel nog steeds fel overdreven), en voor verguisde pausen als Pius IX, die de pauselijke staten verdedigde tegen het Italiaanse nationalisme. Tijdens de recente ophef rond paus Pius XII pleitte Sobran deze vrij van de nu populaire verdenking van nazi-collaboratie, ondermeer via uitvoerige citaten ten gunste van de oorlogspaus vanwege tal van joodse tijdgenoten.
Abraham Lincoln, de president die de burgeroorlog wilde en kreeg, is één van Sobran’s favoriete mikpunten. Sobran wijst erop dat de afschaffing van de slavernij niet (zoals de Lincoln-mythe het wil) de inzet van de oorlog was, en dat dit doel net als in Engeland en de noordelijke staten met andere middelen bereikt had kunnen worden. Met minutieus bronnenonderzoek sabelt hij de moderne beeldvorming over Lincoln als verlicht antiracist neer: de president was een fel voorstander van rassenscheiding en bepleitte kolonisering van West-Afrika en Midden-Amerika om er de negers naartoe te kunnen sturen. Men kan het zich vandaag nauwelijks voorstellen, maar velen waren toen uit racisme tegen de negerslavernij, die immers een vorm van interraciaal samen-leven was. Dat alles is echter niet de kern van Sobran’s kritiek op Lincoln.
Voor hem was de grote misdaad van Lincoln veeleer dat deze, zonder daartoe gemandateerd te zijn, het karakter van de republiek totaal veranderde. De Unie der Staten was in 1776 gecreëerd als een confederatie van soevereine staten, zoals de tekst van de Grondwet en alle documenten uit die periode bevestigen. Bv, in het verdrag van Parijs (1783) legden de Britten zich neer bij de onafhankelijkheid van de staten Massachusetts, Virginia, Pennsylvania enz, niet van enige Unie. Lincoln was echter een nationalist: hij geloofde dat de onafhankelijkheid de geboorte geweest was van “een nieuwe natie”, die natuurlijk in één staat behoorde te leven, net zoals men in die tijd in de Duitse staten naar een eengemaakt Duitsland streefde.
Het is hierom dat hij de afgescheiden zuidelijke staten tot een oorlog provoceerde, zodat hij tegen hun wil de eenheid van de Unie kon herstellen. Daarbij miskende hij het recht op afscheiding, dat in de stichtende unieverdragen erkend was. Verder stelde hij als feitelijk dictator allerlei ongrondwettige daden, zoals de willekeurige arrestatie van duizenden noordelijke oorlogstegenstanders, de ontbinding van het parlement van Maryland, en de vorming van de staat West-Virginia uit de uniegezinde districten van de afscheidende staat Virginia.
Waarom is dat stuk geschiedenis nu zo belangrijk voor een commentator bij de hedendaagse politiek? Lincoln bracht een beweging van machtsoverdracht richting Washington teweeg, en deze heeft zich sindsdien steeds verder doorgezet. Een vonnis als Roe vs. Wade was in Lincolns tijd ondenkbaar, zowel inhoudelijk (niemand las in de Grondwet ooit enig verbod op een abortusverbod) als formeel (niemand betwistte het recht van de staten om over abortus wetten te maken), maar het was wel een logische uitloper van Lincoln’s politiek van machtsconcentratie in Washington ten nadele van de staten.
Abortus
Twee verschillende lijnen van conservatief engagement vinden elkaar in het verzet tegen, of althans de machteloze verontwaardiging over, Roe vs. Wade. Enerzijds was er de morele afwijzing van abortus zelf, anderzijds de juridische afwijzing van de “usurpatie” van de soevereiniteit der deelstaten door het federale bestuursniveau. De Grondwet beschouwt immers de staten als soevereine eenheden en de federale unie slechts als een afgeleid bestuursniveau. De Unie (Presidentschap, Congres en Hooggerechtshof) heeft slechts enkele welomschreven bevoegdheden die de staten uitdrukkelijk overgedragen hebben; alle restbevoegdheden, inbegrepen het verbieden danwel toelaten van abortus, blijven automatisch bij de staten.
Europese VS-waarnemers maken dat onderscheid tussen religieus en grondwetloyalistisch argument vaak niet, maar de twee zijn radicaal verschillend. Sommige religieuze ijveraars vinden dat de federale overheid in alle deelstaten abortus zou moeten verbieden, want het ongeboren leven is hun wel een schending van de grondwettige bevoegdheidsverdeling tussen staten en federaal niveau waard. Sommige libertariërs zijn daarentegen pro vrije abortus maar willen de macht van Washington minimaal houden en dulden niet dat de soevereiniteit van de staten op dit punt door het federale niveau geüsurpeerd wordt.
De paleoconservatieven combineren de beide motieven als volgt. In ieder geval was Roe vs. Wade een schending van de soevereiniteit van de staten door Washington. Het komt aan de staten toe om abortus te verbieden dan wel toe te laten. En het is dus op het niveau van de staten, de dag dat hun soevereiniteit opnieuw erkend wordt, dat christenen zouden moeten ijveren voor het herstel van het abortusverbod. Dus: trouw aan christelijke principes doen de burgers er goed aan in hun staat abortus te verbieden, maar trouw aan de grondwet moeten zij niet verlangen dat Washington dit in hun plaats doet. Zelfredzaamheid is een aloud principe van de Amerikaanse rechterzijde.
Buitenlands beleid
De historische rol van links en rechts in de Amerikaanse buitenlandse politiek wordt zelden correct weergegeven. Zo heeft bij het publiek het idee post gevat dat het militair-industrieel complex vooral op rechtse politici steunt om de VS op het oorlogspad te krijgen of te houden. Dit is in flagrante tegenspraak met het feitelijke initiatief van linkse presidenten (Lincoln, Woodrow Wilson, Franklin Roosevelt, John Kennedy) in de bloedigste militaire avonturen van de VS. Het is juist ter rechterzijde dat het wantrouwen tegen buitenlandse interventies het sterkst is. Het linkse streven om de wereld beter te maken heeft vaak tot bloedige militaire avonturen geleid, bv. toen in de 19de eeuw de Britse linkerzijde militair-koloniale interventies in Afrika eiste en verkreeg om de slavenhandel de kop in te drukken. Terwijl in Somalië en de Balkan geen enkel Amerikaans belang op het spel stond, stuurde de linkse president Clinton er troepen naartoe. De (betrekkelijk) conservatieve president Bush senior daarentegen beperkte zijn campagne tegen Irak tot de bevrijding van Koeweit, hoewel er moreel wel iets te zeggen was voor het omverwerpen van Saddam Hoessein.
Soms waren die “morele” interventies ook wel wenselijk: de negerslaven zullen de Britten zeker dankbaar geweest zijn voor hun bevrijding, zoals de Britten op hun beurt Franklin Roosevelt dankbaar waren voor zijn pogingen om de VS in de oorlog tegen Hitler te krijgen, en zoals de Koerden de gebeurlijke uitschakeling van Saddam zouden toegejuicht hebben. Maar feit blijft dat deze idealistische bemoeizucht het militair-industrieel complex betere zaakjes bezorgde dan de bedaardere realpolitik die, grof veralgemenend, meer typisch is voor conservatieve regeringen.
Na de aanslagen op het World Trade Center en het Pentagon kregen we als Amerikaanse proteststem tegen de oorlogsplannen van president Bush jr. vooral de linkse intellectueel Noam Chomsky te horen. Nochtans is het vooral een bepaalde rechterzijde die sinds decennia het interventionisme en de imperiale allures van de VS-buitenlandpolitiek bekritiseert. De founding father George Washington waarschuwde reeds tegen verstrikking in buitenlandse conflicten. Deze terughoudendheid is gereactualiseerd door Pat Buchanan in het boek A Republic, not an Empire (1999).
In Chronicles wijst dr. Srdja Trifkovic, nochtans een criticus van de islam, op de oorlogszuchtige waanzin die zich na de moslimaanslagen op 11 september meester maakte van de politieke leiders. Bush’ defensie-adviseur Richard Perle bepleitte de “totale oorlog”, defensieminister Donald Rumsfeld was bereid “het ondenkbare te denken”, vice-president Dick Cheney zei dat de oorlog “50 jaar kan duren en 50 landen kan treffen”, en volgens president George Bush jr. is Amerika “door de geschiedenis geroepen” om “het kwaad” te bestrijden in een oorlog zonder voorzienbaar einde. Als echte conservatief bepleit Trifkovic nuchterheid en bescheidenheid. Hij vergelijkt Bush’ titanische hoogmoed en eigengerechtigheid met de toestand in Athene na de Griekse overwinning op het Perzische wereldrijk. Athene evolueerde toen van de leider in een coalitie van soevereine stadsstaten tot de dictator van een onwillig imperium en beschadigde daarmee de vrijheidsliefde die de basis van de Griekse strijdbaarheid gevormd had: “Het resultaat was dat Griekenland voorgoed als machtsfactor vernietigd werd. Amerika zal even zeker vernietigd worden indien zijn leiders verder de wereldhegemonie blijven nastreven.”
De geestdrift voor de oorlog tegen het terrorisme leidde bovendien tot een brede bereidheid om burgerlijke vrijheden in te leveren ten gunste van de “veiligheid”, dus de macht van het veiligheidsapparaat. Samuel Francis schetst het gevaar: “Vrijheid vergaat langzaam. Zij die ze hebben worden eraan gewend ze bij beetjes te verliezen. Zij krijgen meer of minder plausibele redenen gevoederd waarom ze de vrijheid eigenlijk niet nodig hebben totdat ze, net als de mensen in George Orwell’s ‘1984’, totaal vergeten zijn dat ze ze ooit hadden of zelfs vergeten wat vrijheid is.”
De paleoconservatieven sluiten dus aan bij het aloude “isolationisme” van de Amerikaanse rechterzijde. In de conservatieve geest van bescheidenheid en voorzichtigheid verwerpen zij de rol van de VS als wereldpolitieman, en wijzen zij op het roekeloze van de havikpolitiek. Het vooruitzicht van een nederlaag nog daargelaten, herinneren zij aan de ellende die zelfs een overwinning brengen kan. In 1917 waren Frankrijk en Groot-Brittannië rijp om op de Duits-Oostenrijkse vredesvoorstellen in te gaan, maar de Amerikaanse interventie sterkte hun oorlogswil en deed de oorlog verder duren, hetgeen leidde tot verdere verwoestingen, de Oktoberrevolutie en het Verdrag van Versailles, dat later de opkomst van het nazisme zou veroorzaken. De overwinning in de Tweede Wereldoorlog maakte van het communisme een wereldmacht die het VS-kamp tot een nucleaire wapenwedloop en talloze locale gewapende confrontaties dwong. Oorlog is de wieg van revoluties, zoals Lenin goed begreep, en dat is een goede reden voor conservatieven om er niet te lichtzinnig aan te beginnen.
Israël
Anders dan de racistische stroming houdt het paleoconservatisme zich niet bezig met polemiek tegen Israël. In ieder geval zijn joodse intellectuelen hier ruim vertegenwoordigd. In Chronicles heeft de Judaica-geleerde prof. Jacob Neusner regelmatig tegen de secularisering van de maatschappij en met name van de joodse gemeenschap gepleit, tegen de vervanging van God door zionisme en holocaust als fundamenten van het jodendom. Politoloog prof. Paul Gottfried levert belangrijke analyses van de recente en hedendaagse politieke stromingen, doorgaans wars van enige fixatie op specifiek joodse belangen, al mocht hij in Chronicles voor steun aan de harde lijn van Ariël Sjaron pleiten. Commentator Don Feder schreef na het overlijden van Enoch Powell een ware lofrede op deze Britse politicus die waarschuwde dat ongebreidelde immigratie tot een bloedbad zou leiden: “Powell zal de realisatie van zijn voorspelling niet meer beleven. Uw kinderen zullen dat geluk niet hebben.”
De paleoconservatieven bepleiten niet de afstemming van de VS-politiek op die van Israël, en dat is wel een radicaal verschil met de neoconservatieven. Zo heeft Norman Podhoretz in zijn blad Commentary zeer weinig geduld met kritiek op Israël en op de pro-Israëlische politiek van Washington, ook uit het conservatieve kamp. Critici van Israël heten er onmiddellijk antisemieten, een categorie waartoe zelfs George Orwell en Aleksandr Solzjenitsyn gerekend zijn, evenals joden die onvoldoende ijver voor het zionisme aan de dag leggen, zoals Bob Novak en Noam Chomsky.
In 1986 kwam Podhoretz openlijk in botsing met Joe Sobran, toen bij de National Review, wegens diens behandeling van de zaak-Pollard. De opgepakte Israëlische spion Jonathan Pollard vormde voor vele Amerikanen, en zeker voor de veiligheidsdiensten, het bewijs dat Israël toch niet die betrouwbare vriend van de VS was. Sobran had geconcludeerd dat de nationale belangen zelfs van bondgenoten in conflict kunnen komen, en dat de VS geval per geval moesten herbekijken waar en wanneer Israël steun verdiende, eerder dan deze cliëntstaat een blanco cheque te geven. De redactie van National Review bond in, liet Sobran geen columns over het Midden-Oosten meer schrijven, en dwong hem later tot ontslag. Sindsdien is Sobran in deze kringen de felste criticus van Israël en de VS-politiek ten gunste van dat land.
De aanslagen op 11 september bevestigden hem in zijn kritiek op het verregaand Amerikaans engagement voor de Israëlische belangen. Het kan immers moeilijk ontkend worden dat de VS juist omwille van hun steun aan Israël geviseerd worden. Anderzijds is deze steun slechts een uitloper van de sinds Lincoln uitdijende Amerikaanse verstrikking in internationale conflicten.
Sobran gaf dit als zijn eerste reactie op de aanslagen: “Amerikanen zien buitenlanders niet als echt, en beseffen niet hoe diep hun regering een deel van het mensenras tegen hen in het harnas jaagt. Wij zijn best aardige mensen die er meestal geen idee van hebben hoe bullebakkerig wij op vreemden overkomen. Tot nu hadden we geen ervaring opgedaan met wat de VS-regering anderen zo vaak aangedaan heeft. (…) Een juist begrip zou ons kunnen leren hoe we kunnen vermijden, vijanden te maken. Dit vermijden is de beste landsverdediging, beter dan één die met een budget van 300 miljard dollar het WTC niet kon verdedigen. De VS is nu een wereldrijk dat zichzelf als een universele weldoener beschouwt en verbaasd is wanneer buitenlanders dat anders zien. Vroegere rijken hadden niet deze begoocheling, tegelijk te kunnen heersen en geliefd te zijn.”
Religie
Van oudsher wil links via de politiek de wereld veranderen, terwijl rechts de rol van de politiek wil beperken. Bovendien beschouwt rechts de politiek als de bovenbouw van diepere culturele feiten, daar waar links de politiek als veruitwendiging van economische machtsverhoudingen ziet. De paleoconservatieve pers besteedt daarom veel aandacht aan bredere cultuurvraagstukken, ondermeer aan de verdediging van de religie tegen het secularisme en van de geloofsleer tegen allerlei slappe modetrends in de hedendaagse kerken.
De katholieke en orthodoxe tradities blijken de voorkeur te krijgen boven het protestantisme. Chronicles gaat regelmatig in op de fouten van de Evangelische herlevingsbewegingen met hun sentimenteel élan wars van alle ernstige doctrine. Bijvoorbeeld, de Evangelische frontorganisatie Promise Keepers wil de huwelijkstrouw bevorderen en verweeft daarbij nogal wat moderne pop-psychologie met de christelijke moraal. Zo moedigt zij mannen aan om veel met elkaar te praten over hun huwelijksleven, zelfs over hun bedgeheimen. Welnu, merkt Fleming op, het is evident onridderlijk om de oeh’s en aah’s van je geliefde vrouw te grabbel te gooien.
Traditionele religie heeft vooral dit voor op het simplistisch en geëxalteerd “Jesus loves you”-gedoe: zij kent een centrale plaats toe aan een leerstuk dat in de Bijbel niet ontwikkeld en daarom door bijbelvaste protestanten niet erkend wordt, namelijk de natuurwet. Deze notie, vooral ontwikkeld door Thomas van Aquino, verklaart waarom in de VS het katholicisme als conservatiever geldt dan het protestantisme. Zo getuigt Sobran: “Katholiek worden appelleerde aan mijn reactionaire instincten. De katholieke doctrine die mij het meest aantrok was de Natuurwet – een permanente morele wet, kenbaar los van de openbaring doch daarmee in overeenstemming, oud en eeuwig en weerstandig tegen elke moderne gril.” De natuurwet, kern van het blijvende, onberoerd door de “vooruitgang”, is de natuurlijke basis van het conservatisme.
Christelijke politiek, dat betekent voor de conservatieven, zowel neo’s als paleo’s, niet het vaag-linkse conformisme van de softies die zich alleen de Bergrede en het voorbeeld van de “eerste christenen” willen herinneren, met lichtzinnige besluiten van het type: “Christus was de eerste communist”. Wel het rijpere politieke inzicht van een Augustinus of een Thomas van Aquino, en de encyclieken van de pausen uit de moderne periode. Nu de meeste kerken met de dominante ideologische wind meedraaien, wijzen de conservatieven erop dat Christus dat niet deed, en dat hij in het vigerende linksliberale systeem evenzeer een teken van tegenspraak zou zijn als destijds.
De geloofsleer is echter één zaak, het beleid van de reëel bestaande kerken een heel andere. Niemand kan ernaast kijken dat praktisch alle kerken in de VS met de linkse opiniewind meegedraaid zijn. Sommigen engageren zich daarom binnen hun kerk voor de terugkeer naar de oude waarden, de Latijnse mis en dergelijke. Wijlen Sam Francis was in paleoconservatieve kringen een van de weinigen die de keuze voor het christendom zelf in vraag durfde stellen. Als politiek commentator hield hij zich buiten ideologische speculaties over de vraag of het evangelie in essentie links of rechts is. Hij stelde alleen vast dat het christendom eeuwenlang de westerse samenleving geschraagd heeft, maar dat het in de twintigste eeuw een factor van ontbinding en afbraak geworden is. Dat bracht hem dichter bij de racistische stroming, die religie vooral instrumenteel ziet: het christendom van de arbeidsethos, de grote gezinnen en de koloniale expansie was goed, maar het christendom dat bij Europeanen alle zelfrespect en zelfverdediging afkeurt, is gewoon schadelijk.
Het einde?
Toen Pat Buchanan in 1996 tijdens de Republikeinse voorverkiezingen goed scoorde, leek het uur van het paleoconservatisme aangebroken. Het partij-apparaat was echter niet verontrust. Toen hij de partij verliet en in de presidentsverkiezingen van 2000 amper 1% van de stemmen haalde, leek dit het failliet van het paleoconservatisme te bevestigen.
In bredere conservatieve kring bestaat inderdaad een sterk pessimisme over de mogelijkheid om “het land terug te nemen”. Randgroepen spreken al van separatisme als oplossing, redden wat er te redden valt in aparte staatjes. Sam Francis waarschuwde daartegen: het is energieverspilling en zal tot niets leiden behalve dan tot het fragmenteren en verspillen van energie en uiteindelijk tot demoralisering van teleurgestelde activisten. Wat wel nut heeft is een maatschappelijk separatisme, zelforganisatie buiten de structuren van het establishment. Voorbeeld bij uitstek is het snel aan populariteit winnende homeschooling: de opvoeding van je kinderen onttrekken aan de overheid, en het gezin (of een samenwerkende groep gezinnen) herstellen in de rol van opvoedingseenheid.
In november 2001 richtte Thomas Fleming zich in een bijzonder voorwoord aldus tot de Chronicles-lezer: “Er bestaat volstrekt geen kans dat de gewone Amerikanen ooit de macht zullen heroveren voor een voldoende lange tijd om het tij te keren tegen het multiculturalisme, positieve rassendiscriminatie of (…) de roep om verontschuldigingen en herstelbetalingen. De anti-Amerikanen in beide partijen hebben bovendien de Amerikaanse soevereiniteit vernietigd door hun verliefdheid op de economische en politieke globalisering. (…) Het feest is voorbij, het is tijd om het einde vast te stellen. De strijd voor de Amerikaanse toekomst daarentegen is pas begonnen. (…) De Amerikanen hebben nog vele opties, al is geen enkele daarvan een politieke. Sommigen zullen bij hun biertje zitten wenen, anderen zullen hun leven vergooien aan haat zoals de White Power-bewegingen. Maar enkelen zullen dapper genoeg zijn om de toekomst onder ogen te zien en te beseffen dat de Westerse mens dit allemaal al eens eerder meegemaakt heeft en erin geslaagd is om enkele kostbare dingen uit de ruïnes te redden.”
Vier conservatieve programmapunten
(geformuleerd door Joe Sobran in Sobran’s, 5/1999, p.12)
“Hoe zou een echte conservatieve agenda eruit zien? Zijn eerste doel op lange termijn zou zijn, de centrale regering in te perken tot haar grondwettelijke bevoegdheden – dus een heel aantal wetten afschaffen eerder dan er nieuwe op te stapelen. (…)
“Een tweede doel moet zijn, de individuele inkomensbelasting af te schaffen, die de enorme groei van de federale macht bekostigd heeft. Zulke belasting komt immers neer op ‘onvrijwillige dienstbaarheid’, verboden door het Dertiende Amendement – en even fout wanneer we onvrijwillig de staat dienen in plaats van een privé-meester.
“Ten derde moeten conservatieven ernaar streven om de regeringscontrole over het onderwijs af te schaffen. (…) Laïcistisch staatsonderwijs ontzegt kinderen godsdienstonderricht en religieuze moraal, en is het hoofdwapen van de moderne staat tegen de christelijke beschaving.
“Ten vierde moeten conservatieven het militarisme verwerpen. Uitgaven voor ‘landsverdediging’ overtreffen verre elke nood aan verdediging en zijn de hoofdreden waarom Amerikanen vandaag teveel belastingen betalen. Oorlog is ongrondwettig tenzij voor ‘de gemeenschappelijke verdediging van de Verenigde Staten’. Steun aan oorlog moet niet verward worden met patriottisme. Conservatieven moeten er niet voor terugschrikken om ‘isolationisten’ genoemd te worden – de linkse term voor de vaderlandslievende wereldbeschouwing van Washington en Jefferson, die buitenlandse avonturen genre de Joegoslavische oorlog verwierpen. Vriendschap met andere landen, ja. Militaire allianties, nee.
“Als dit alles verwezenlijkt kan worden, dan zullen de Amerikanen opnieuw de vrijheid genieten die voor hun voorouders een vanzelfsprekend geboorterecht was Alleen al het nastreven van zulke agenda zal gewone Amerikanen helpen om te denken zoals hun voorouders en zich te verzetten tegen inbreuken op hun vrijheid.”
De Amerikaanse rechterzijde komt in onze media praktisch uitsluitend als karikatuur in beeld. Hun echte standpunten verneem je zelden, maar iedereen meent vagelijk te weten dat het gaat om schietgrage cowboys, racisten die negerkerken in brand steken, en bijbelvaste huichelaars die hun maîtresse tot abortus dwingen terwijl ze zelf abortusdokters vermoorden. Zo schamper stelt de linkse pers hen voor, en een bepaalde nieuwrechtse pers doet daar niet voor onder. In werkelijkheid bestaat er rechts in de VS een intellectuele bedrijvigheid van hoog niveau.
De bezinning op fundamentele beginselen en het debat onderling en met de linkerzijde zijn bij de Amerikaanse conservatieven alleszins levendiger en dieper dan gebruikelijk is bij links, dat door zijn langdurige machtspositie moreel zelfgenoegzaam en mentaal vadsig geworden is, althans wat grondvragen betreft. Inzake taktieken om de eigen macht te versterken en de vijand uit te schakelen is links wel zeer vindingrijk; daarin is rechts dan weer verbeeldingloos, inert of gewoon te ontmoedigd. In dit artikel behandelen we de veruit interessantste behoudsgezinde stroming, die tegelijk erg pessimistisch is over de kans om wat dan ook te behouden in de concrete omstandigheden waarin het Amerikaanse volk zich bevindt: het paleoconservatisme.
Verzamelpunt anticommunisme
Na de Tweede Wereldoorlog vormde het anticommunisme het natuurlijke verzamelpunt voor allerlei conservatieve stromingen. Brandpunt was het weekblad National Review van William Buckley. Deze gaf het eerste nummer de ronkende opdrachtsverklaring mee: “To stand athwart history and yell ‘stop!’” Het blad steunde de koude-oorlogshaviken inzake Taiwan, Cuba en Vietnam. Tegelijk gaf het veel ruimte voor reflectie op grondvragen en historische kwesties die als illustratie van de conservatieve inzichten dienden. Het besteedde dus ook aandacht aan het christendom als bron van duurzame overtuigingen inzake de menselijke natuur en de daaruit voortvloeiende wetmatigheden van de samenleving.
In de jaren ’60 werd het conservatisme sterk in het defensief gedrukt, zowel door het beleid van de linkse presidenten John Kennedy (1961-63) en Lyndon Johnson (1963-68), met de zware verkiezingsnederlaag van de libertair-conservatieve Republikein Barry Goldwater in 1964 als teken des tijds; alsook door de opkomende culturele stromingen die men in Europa “mei ’68” pleegt te noemen. Maar ook de nominaal conservatieve presidenten Dwight Eisenhower (1953-60) en Richard Nixon (1969-74) stelden hen diep teleur. Zelfs op het punt van het anticommunisme bleken deze presidenten onbetrouwbaar: zo kon Fidel Castro maar aan de macht komen doordat Eisenhower de Cubaanse president Batista in de steek liet. Onder de door links verguisde president Nixon werd in feite een linkse revolutie doorgevoerd, met een forse uitbreiding van het federale overheidsapparaat en zijn greep op de samenleving.
Blikvangers van de linkse triomf waren de politiek van het “busing” (geforceerde rassenintegratie van scholen door het verplichte vervoer van blanke leerlingen naar zwarte scholen en vice versa) en de opheffing van het abortusverbod in de meeste deelstaten door het Hooggerechtshof in het vonnis Roe vs. Wade. Sindsdien is de opmars van links ook onder Republikeinse presidenten en meerderheden doorgegaan. De linkse pers heeft moord en brand geschreeuwd over de rechtse president Ronald Reagan (1981-88) en de Congresmeerderheid van Newt Gingrich (1994-96), maar behalve op financieel-economisch gebied hebben die periodes geen enkele echte “zwenking naar rechts” te zien gegeven.
Het neoconservatisme
In de loop van de jaren ’70, toen links wereldwijd zijn grootste expansie bereikte, verscheen uit onverwachte hoek een belangrijke tegenstroom. Zoals in Frankrijk een handvol gauchisten zich als nouveaux philosophes tegen het communisme gingen keren, zo bekeerden een aantal trotskistische intellectuelen in de VS zich tot een strijdbaar anticommunisme. Omdat de tenoren van deze beweging joden als Norman Podhoretz en Irving Kristol waren, en zij zich de jongste jaren zo ingezet hebben voor een havikpolitiek ten gunste van Israël (bommen op en embargo tegen Irak), zegt men vandaag soms dat het enkel een intern-joodse koerswijziging betrof: omdat de Sovjet-Unie onder Stalin en zijn opvolgers anti-joods geworden was, keerden de volgelingen van de stichter van het Rode Leger (Trotski) zich af van diens Oktoberrevolutie, met als concreet doel ondermeer het breken van de Sovjet-steun aan de Arabische zaak en het afdwingen van het recht van Sovjet-joden op emigratie naar Israël.
Die voorstelling van zaken is echter veel te eenzijdig. Het is gewoon een feit dat de neoconservatieven het onder de linkse hegemonie toch gedurfde engagement aangingen om allerlei toen als rechts verguisde thema’s tot de hunne te maken: de markteconomie, de steun aan anticommunistische frontlijnstaten, het inhouden van subsidies aan moderne nepcultuur en sociaal ondermijningswerk, de afwijzing van de neo-racistische “positieve discriminatie”, en de verdediging van het gezin. Zij hebben ook bij uitstek goed geïnformeerde kritieken geschreven op de linkerzijde, bv. Podhoretz rekent in zijn boek Ex-Friends (1999) af met het New Yorkse milieu van linkse intellectuelen.
Anders dan de linkse joden respecteren neoconservatieve joden als Mona Charen bovendien het christendom als dominante cultuurfactor, ondermeer als drager van gezinswaarden, gemeenschapszin en plichtsbesef, en ook als historisch het eerste mikpunt van het verfoeide communisme. De sympathie voor het christendom wordt natuurlijk wel vergemakkelijkt door het religieuze pro-zionisme van het Amerikaanse protestantisme; neo-conservatieve joden zijn immers feller pro-zionistisch dan hun linkse volksgenoten, die veelal seculier en niet zelden pro-Palestijns zijn. Bij hun oversteek naar het conservatieve kamp brachten de ex-trotskisten wel hun internationalistisch perspectief mee: Amerikaans patriotisme was voor hen geen waarde op zich, wel een instrument in dienst van republikeinse “waarden”, vergelijkbaar met het Verfassungspatriotismus dat Jürgen Habermas de Duitsers wil aanpraten.
Uiteraard is het neoconservatisme geen exclusief joodse beweging. De meeste klassiek rechtse prominenten in Washington, bv. de bekende commentator George Will, en Republikeinse partijtenoren als William Bennett, Jack Kemp en de Bush-dynastie behoren tot deze stroming. Vandaag bezetten de neoconservatieven in de publieke arena het grootste deel van het niet-linkse veld. Hun standpunten worden in de media vertolkt door de aloude doch meegeëvolueerde National Review, het eigen neoconservatieve blad Weekly Standard, en verder ondermeer de American Spectator, de Wall Street Journal, de Washington Times en de New York Post (uiteraard niet te verwarren met de linksliberale kanonnen New York Times en Washington Post). Overigens mogen in Europa ook de Britse bladen Daily Telegraph en Spectator tot de neoconservatieve stroming gerekend worden, samen met pro-Amerikaanse figuren als Frits Bolkestein of de nouveau philosophe André Glucksmann.
Onder Ronald Reagan deelden de neoconservatieven voor het eerst in de macht. Zij heroriënteerden het buitenlandse beleid naar een pro-actief engagement ten gunste van democratie en vrije markt overal ter wereld. Zij deden Reagan doorbijten in de Koude Oorlog tot de eindzege. Op binnenlands vlak was de periode-Reagan nogmaals een teleurstelling voor de klassieke conservatieven: de overheid bleef maar groeien ten nadele van het initiatief van het individu en de deelstaten, terwijl de discriminatie van de Euro-Amerikanen en de cultuur van de political correctness steeds verder om zich heen grepen.
De paleoconservatieve oppositie
De tegenstelling tussen nieuw en oud conservatisme kwam ook in alle scherpte aan het licht: de neoconservatieven zijn voor het ongebreidelde vrije verkeer van kapitaal en arbeid, daar waar de oude rechterzijde een selectief protectionisme en immigratiebeheersing voorstond. In belangrijke opzichten hadden de neoconservatieven, en met hen de Republikeinse partij, gebroken met alles waar de term “conservatief” tot dan toe voor stond. De reactie tegen deze koerswijziging, de terugkeer naar de conservatieve wortels, noemt men het oer- of paleo-conservatisme.
Onder politici is Patrick Buchanan allicht de bekendste vertegenwoordiger van deze stroming. Hij maakte naam als journalist en als persmedewerker van de presidenten Nixon en Reagan. In 1996 deed hij een opmerkelijke gooi naar de Republikeinse presidentskandidatuur, maar hij werd nipt verslagen door de beginselloze Bob Dole (die bv. meteen verklaarde dat hij zich niet gebonden achtte door het sterk christelijk gekleurde programma dat op de partijconventie goedgekeurd was). Hij verliet de partij uit onvrede met haar uitverkoop van alle conservatieve beginselen, vooral op gebeid van buitenlands beleid. In 2000 was hij kansloos presidentskandidaat voor de marginale Reform Party, overigens met een zwarte vrouw als running mate.
Vlaggenschip van het oerconservatisme in de media is sedert 1977 het maandblad Chronicles: a Magazine of American Culture, uitgegeven te Rockford, Illinois. Hoofdredacteur is dr. Thomas Fleming, classicus. Het blad besteedt veel aandacht aan thema’s als volkssoevereiniteit en de populistische traditie in de VS; vrije wapendracht zoals gegarandeerd door het Tweede Amendement bij de Grondwet; allerlei gevallen van machtsmisbruik door de federale regering; de eindeloze cataloog gevallen van verraad door de Republikeinse partij jegens haar kiezers en haar principes; de dwaze buitenlandse avonturen van de VS in Somalië en vooral Joegoslavië; het gerechtelijk activisme waarbij rechters door formeel de wet te herinterpreteren in feite de wet wijzigen en dus de wetgevende macht usurperen, steevast in progressistische zin; het culturele analfabetisme, ook bij conservatieven die hun eigen klassieken en beginselen amper kennen; de kritische doorlichting van linkse iconen zoals Martin Luther King; de verloedering van het onderwijs en de veelvormige strijd voor de ziel van het kind.
Belangrijk strijdpunt tegen de neoconservatieven is de buitenlandse politiek, waar de paleo’s een terugkeer bepleiten naar het non-interventionisme, de positie van rechts in de beide wereldoorlogen. Chronicles geeft ook veel ruimte aan debatten over kwesties waarover in eigen kring geen eensgezindheid bestaat, bijvoorbeeld tussen vrijhandel en protectionisme. Het eerste is een rechts standpunt uit de Koude Oorlog, toen elke staatsinterventie naar communisme rook, het tweede een rechts standpunt in het immigratie- en globaliseringsdebat.
Immigratie
Het blad zoekt geen aansluiting bij het blanke (of “Euro-Amerikaanse”) activisme. Fleming drijft er af en toe de spot mee en doet “blank” zijn af als een triestig soort vervang-identiteit. Dat zwarten na het verlies van hun talen en tradities door de slavernij alleen hun ras als identiteit behielden, kan men begrijpen, maar Euro-Amerikanen moeten zich volgens hem in de eerste plaats Kelt of Duitser of Italiaan voelen, katholiek of baptist of orthodox. Wel kant de redactie zich tegen de galopperende en grotendeels illegale inwijking uit de Derde Wereld, die de Amerikaanse samenleving onherkenbaar aan het veranderen zou zijn.
Een van de belangrijkste paleoconservatieve denkers over dit onderwerp was de vorig jaar overleden Chronicles-medewerker dr. Samuel Francis, destijds ontslagen bij de neoconservatieve Washington Times wegens zijn kritiek op de immigratie. Hij kaderde de pro-immigratie-politiek van de heersende klasse in zijn analyse van de machtsevolutie in de VS. Sedert het interbellum is de macht verschoven van de oude, voornamelijk Angelsaksische elites, die de grote bedrijven, banken, universiteiten en politieke partijen in handen hadden, naar een nieuwe klasse van technocraten die al deze instellingen zijn gaan beheren. Deze machtsverschuiving noemt men de managerial revolution. In ondermeer zijn boek Beautiful Losers analyseerde Francis de decennialange terugtocht van de conservatieven en van de Amerikaanse samenleving tout court onder druk van de opmars van de linksliberale nieuwe machthebbers. Deze toenemend transnationale overclass voert een strijd tegen de oude upper class en de bredere middle class, dragers van de nationale cultuur en de oude republiek, en steunt daarin ondermeer op de eveneens toenemend transnationale underclass.
Het oude linkse argument dat immigratie een wapen van het grootkapitaal is om de lonen en de macht van de arbeidersklasse te drukken, wordt hier verrijkt met analoge argumenten op cultureel en institutioneel gebeid. Inwijkelingen zijn niet vertrouwd met noch gehecht aan de cultuur en de instellingen van de Founding Fathers, en bemoeilijken dus hun verdediging tegen de mokerslagen van de post-religieuze, post-democratische, post-republikeinse, post-Amerikaanse overclass. Als antwoord moet de Amerikaanse rechterzijde “Middle America” mobiliseren: de “echte” Amerikanen, arbeiders en zelfstandigen evengoed als academici en werkgevers.
Paleoconservatieve auteurs beseffen dat zij zich vooral tot een blank publiek richten, maar betogen dat Amerikaanse blanken en zwarten een gemeenschappelijk belang hebben inzake immigratie. De sterkste groei in carrièrekansen en inkomen van de zwarten werd genoteerd in de jaren 1925-65, toen de immigratie minimaal gehouden werd. Net als de blanke midden- en arbeidersklasse zien de zwarten vandaag hun reëel inkomen dalen als gevolg van de hoge immigratie. In de zuidwestelijke staten zijn het vooral zwarten wier plaatsen op de arbeidsmarkt en in de goedkopere woonwijken door inwijkelingen ingenomen worden. Hier blijkt echter dat politieke massabewegingen zich minder op nuchtere inschatting van concrete belangen baseren dan op basalere tendenzen: het sterke (overigens door de overclass gestimuleerde) antiblanke racisme, dat soms nog “antiracisme” genoemd wordt, verhindert de zwarten om met de blanken gemene zaak te maken voor immigratiebeperkingen.
Francis en zijn medestanders beseffen echter dat de tijd dringt en zijn erg pessimistisch over de kansen van de Amerikanen om te verhinderen dat zij verpletterd zullen worden tussen de oppermachtige overclass en een snel groeiend proletariaat uit de Derde Wereld. Het demografische aspect van dat toekomstscenario is nader uitgewerkt door Pat Buchanan in zijn boek The Death of the West (2001).
Tegenover de doordachte maar ook enigszins voorspelbare analyse van andere immigratiecritici zorgt Thomas Fleming regelmatig voor verrassende standpunten inzake etnische kwesties. Toen zwarten in Los Angeles Koreaanse winkels aanvielen en enkelen door Koreaanse eigenaars neergeschoten werden, was Flemings commentaar: vele rechtsen juichen die flinke Koreaanse ondernemers toe die zich tegen zwart schorremorrie verdedigen, maar “wat ik daar zie zijn immigranten die geboren Amerikanen neerschieten”. Enerzijds plaatst hij artikels tegen de galopperende immigratie, anderzijds wijst hij tevreden op de versterking van het door de blanken verwaarloosde christendom dankzij Latino’s en Oost-Aziatische bekeerlingen.
Lincoln-revisionisme
De duidelijke afstand tot het eigenlijke racisme (dat in de VS een vitale gedachtenstroming is met vranke spreekbuizen als American Renaissance) kan Fleming en vrienden echter niet voor de classificatie als “racist” behoeden. Zijn onvergeeflijke zonde is dat hij regelmatig een forum geeft aan de League of the South en andere pleitbezorgers van de zuidelijke Confederatie (1861-65). Deze afscheuring van zuidelijke staten uit de (grondwettig als vrijwillig en opzegbaar opgevatte) Unie werd in de Amerikaanse Burgeroorlog door president Abraham Lincoln in het bloed gesmoord. Nu de vlag van de Confederatie onder Afrikaans-Amerikaanse druk overal uit openbare gebouwen en officiële emblemen verwijderd wordt, is haar herwaardering erg “fout”. De geschiedenis van de “Oorlog tussen de Staten” is door de overwinnaars geschreven, wordt in die versie langs alle (ook neoconservatieve) kanalen gepropageerd, en is dringend toe aan een vrijmoedige herziening.
Een belangrijk Lincoln-revisionist is Joseph Sobran, germanist en van 1972 tot 1993 redacteur bij de National Review, sindsdien zelfstandig syndicated columnist. Zijn columns in diverse papieren en elektronische media worden gebundeld in een eenmansmaandblad, Sobran’s, en op zijn webstek. Bij de presidentsverkiezingen van 2000 aanvaardde hij om de kandidaat-vice-president te worden voor Howard Phillips’ marginale Constitution Party, maar hij trok zich terug toen dit onverenigbaar bleek met zijn werk als onafhankelijk commentator.
Sobran behandelt vaak historische strijdpunten. Hij geniet bekendheid als pleitbezorger van de theorie dat de werken van William Shakespeare niet door de regisseur uit Stratford geschreven zijn, wel door Edward de Vere, graaf van Oxford (zie zijn boek Alias Shakespeare, 1997, voor een verleidelijke summa van de Oxfordiaanse argumentatie tegen de Stratfordianen). Hij neemt het regelmatig op tegen de wijdverbreide “zwarte legende” van de uitmoording van de indianen door de Spanjaarden (niet van grond ontbloot, wel nog steeds fel overdreven), en voor verguisde pausen als Pius IX, die de pauselijke staten verdedigde tegen het Italiaanse nationalisme. Tijdens de recente ophef rond paus Pius XII pleitte Sobran deze vrij van de nu populaire verdenking van nazi-collaboratie, ondermeer via uitvoerige citaten ten gunste van de oorlogspaus vanwege tal van joodse tijdgenoten.
Abraham Lincoln, de president die de burgeroorlog wilde en kreeg, is één van Sobran’s favoriete mikpunten. Sobran wijst erop dat de afschaffing van de slavernij niet (zoals de Lincoln-mythe het wil) de inzet van de oorlog was, en dat dit doel net als in Engeland en de noordelijke staten met andere middelen bereikt had kunnen worden. Met minutieus bronnenonderzoek sabelt hij de moderne beeldvorming over Lincoln als verlicht antiracist neer: de president was een fel voorstander van rassenscheiding en bepleitte kolonisering van West-Afrika en Midden-Amerika om er de negers naartoe te kunnen sturen. Men kan het zich vandaag nauwelijks voorstellen, maar velen waren toen uit racisme tegen de negerslavernij, die immers een vorm van interraciaal samen-leven was. Dat alles is echter niet de kern van Sobran’s kritiek op Lincoln.
Voor hem was de grote misdaad van Lincoln veeleer dat deze, zonder daartoe gemandateerd te zijn, het karakter van de republiek totaal veranderde. De Unie der Staten was in 1776 gecreëerd als een confederatie van soevereine staten, zoals de tekst van de Grondwet en alle documenten uit die periode bevestigen. Bv, in het verdrag van Parijs (1783) legden de Britten zich neer bij de onafhankelijkheid van de staten Massachusetts, Virginia, Pennsylvania enz, niet van enige Unie. Lincoln was echter een nationalist: hij geloofde dat de onafhankelijkheid de geboorte geweest was van “een nieuwe natie”, die natuurlijk in één staat behoorde te leven, net zoals men in die tijd in de Duitse staten naar een eengemaakt Duitsland streefde.
Het is hierom dat hij de afgescheiden zuidelijke staten tot een oorlog provoceerde, zodat hij tegen hun wil de eenheid van de Unie kon herstellen. Daarbij miskende hij het recht op afscheiding, dat in de stichtende unieverdragen erkend was. Verder stelde hij als feitelijk dictator allerlei ongrondwettige daden, zoals de willekeurige arrestatie van duizenden noordelijke oorlogstegenstanders, de ontbinding van het parlement van Maryland, en de vorming van de staat West-Virginia uit de uniegezinde districten van de afscheidende staat Virginia.
Waarom is dat stuk geschiedenis nu zo belangrijk voor een commentator bij de hedendaagse politiek? Lincoln bracht een beweging van machtsoverdracht richting Washington teweeg, en deze heeft zich sindsdien steeds verder doorgezet. Een vonnis als Roe vs. Wade was in Lincolns tijd ondenkbaar, zowel inhoudelijk (niemand las in de Grondwet ooit enig verbod op een abortusverbod) als formeel (niemand betwistte het recht van de staten om over abortus wetten te maken), maar het was wel een logische uitloper van Lincoln’s politiek van machtsconcentratie in Washington ten nadele van de staten.
Abortus
Twee verschillende lijnen van conservatief engagement vinden elkaar in het verzet tegen, of althans de machteloze verontwaardiging over, Roe vs. Wade. Enerzijds was er de morele afwijzing van abortus zelf, anderzijds de juridische afwijzing van de “usurpatie” van de soevereiniteit der deelstaten door het federale bestuursniveau. De Grondwet beschouwt immers de staten als soevereine eenheden en de federale unie slechts als een afgeleid bestuursniveau. De Unie (Presidentschap, Congres en Hooggerechtshof) heeft slechts enkele welomschreven bevoegdheden die de staten uitdrukkelijk overgedragen hebben; alle restbevoegdheden, inbegrepen het verbieden danwel toelaten van abortus, blijven automatisch bij de staten.
Europese VS-waarnemers maken dat onderscheid tussen religieus en grondwetloyalistisch argument vaak niet, maar de twee zijn radicaal verschillend. Sommige religieuze ijveraars vinden dat de federale overheid in alle deelstaten abortus zou moeten verbieden, want het ongeboren leven is hun wel een schending van de grondwettige bevoegdheidsverdeling tussen staten en federaal niveau waard. Sommige libertariërs zijn daarentegen pro vrije abortus maar willen de macht van Washington minimaal houden en dulden niet dat de soevereiniteit van de staten op dit punt door het federale niveau geüsurpeerd wordt.
De paleoconservatieven combineren de beide motieven als volgt. In ieder geval was Roe vs. Wade een schending van de soevereiniteit van de staten door Washington. Het komt aan de staten toe om abortus te verbieden dan wel toe te laten. En het is dus op het niveau van de staten, de dag dat hun soevereiniteit opnieuw erkend wordt, dat christenen zouden moeten ijveren voor het herstel van het abortusverbod. Dus: trouw aan christelijke principes doen de burgers er goed aan in hun staat abortus te verbieden, maar trouw aan de grondwet moeten zij niet verlangen dat Washington dit in hun plaats doet. Zelfredzaamheid is een aloud principe van de Amerikaanse rechterzijde.
Buitenlands beleid
De historische rol van links en rechts in de Amerikaanse buitenlandse politiek wordt zelden correct weergegeven. Zo heeft bij het publiek het idee post gevat dat het militair-industrieel complex vooral op rechtse politici steunt om de VS op het oorlogspad te krijgen of te houden. Dit is in flagrante tegenspraak met het feitelijke initiatief van linkse presidenten (Lincoln, Woodrow Wilson, Franklin Roosevelt, John Kennedy) in de bloedigste militaire avonturen van de VS. Het is juist ter rechterzijde dat het wantrouwen tegen buitenlandse interventies het sterkst is. Het linkse streven om de wereld beter te maken heeft vaak tot bloedige militaire avonturen geleid, bv. toen in de 19de eeuw de Britse linkerzijde militair-koloniale interventies in Afrika eiste en verkreeg om de slavenhandel de kop in te drukken. Terwijl in Somalië en de Balkan geen enkel Amerikaans belang op het spel stond, stuurde de linkse president Clinton er troepen naartoe. De (betrekkelijk) conservatieve president Bush senior daarentegen beperkte zijn campagne tegen Irak tot de bevrijding van Koeweit, hoewel er moreel wel iets te zeggen was voor het omverwerpen van Saddam Hoessein.
Soms waren die “morele” interventies ook wel wenselijk: de negerslaven zullen de Britten zeker dankbaar geweest zijn voor hun bevrijding, zoals de Britten op hun beurt Franklin Roosevelt dankbaar waren voor zijn pogingen om de VS in de oorlog tegen Hitler te krijgen, en zoals de Koerden de gebeurlijke uitschakeling van Saddam zouden toegejuicht hebben. Maar feit blijft dat deze idealistische bemoeizucht het militair-industrieel complex betere zaakjes bezorgde dan de bedaardere realpolitik die, grof veralgemenend, meer typisch is voor conservatieve regeringen.
Na de aanslagen op het World Trade Center en het Pentagon kregen we als Amerikaanse proteststem tegen de oorlogsplannen van president Bush jr. vooral de linkse intellectueel Noam Chomsky te horen. Nochtans is het vooral een bepaalde rechterzijde die sinds decennia het interventionisme en de imperiale allures van de VS-buitenlandpolitiek bekritiseert. De founding father George Washington waarschuwde reeds tegen verstrikking in buitenlandse conflicten. Deze terughoudendheid is gereactualiseerd door Pat Buchanan in het boek A Republic, not an Empire (1999).
In Chronicles wijst dr. Srdja Trifkovic, nochtans een criticus van de islam, op de oorlogszuchtige waanzin die zich na de moslimaanslagen op 11 september meester maakte van de politieke leiders. Bush’ defensie-adviseur Richard Perle bepleitte de “totale oorlog”, defensieminister Donald Rumsfeld was bereid “het ondenkbare te denken”, vice-president Dick Cheney zei dat de oorlog “50 jaar kan duren en 50 landen kan treffen”, en volgens president George Bush jr. is Amerika “door de geschiedenis geroepen” om “het kwaad” te bestrijden in een oorlog zonder voorzienbaar einde. Als echte conservatief bepleit Trifkovic nuchterheid en bescheidenheid. Hij vergelijkt Bush’ titanische hoogmoed en eigengerechtigheid met de toestand in Athene na de Griekse overwinning op het Perzische wereldrijk. Athene evolueerde toen van de leider in een coalitie van soevereine stadsstaten tot de dictator van een onwillig imperium en beschadigde daarmee de vrijheidsliefde die de basis van de Griekse strijdbaarheid gevormd had: “Het resultaat was dat Griekenland voorgoed als machtsfactor vernietigd werd. Amerika zal even zeker vernietigd worden indien zijn leiders verder de wereldhegemonie blijven nastreven.”
De geestdrift voor de oorlog tegen het terrorisme leidde bovendien tot een brede bereidheid om burgerlijke vrijheden in te leveren ten gunste van de “veiligheid”, dus de macht van het veiligheidsapparaat. Samuel Francis schetst het gevaar: “Vrijheid vergaat langzaam. Zij die ze hebben worden eraan gewend ze bij beetjes te verliezen. Zij krijgen meer of minder plausibele redenen gevoederd waarom ze de vrijheid eigenlijk niet nodig hebben totdat ze, net als de mensen in George Orwell’s ‘1984’, totaal vergeten zijn dat ze ze ooit hadden of zelfs vergeten wat vrijheid is.”
De paleoconservatieven sluiten dus aan bij het aloude “isolationisme” van de Amerikaanse rechterzijde. In de conservatieve geest van bescheidenheid en voorzichtigheid verwerpen zij de rol van de VS als wereldpolitieman, en wijzen zij op het roekeloze van de havikpolitiek. Het vooruitzicht van een nederlaag nog daargelaten, herinneren zij aan de ellende die zelfs een overwinning brengen kan. In 1917 waren Frankrijk en Groot-Brittannië rijp om op de Duits-Oostenrijkse vredesvoorstellen in te gaan, maar de Amerikaanse interventie sterkte hun oorlogswil en deed de oorlog verder duren, hetgeen leidde tot verdere verwoestingen, de Oktoberrevolutie en het Verdrag van Versailles, dat later de opkomst van het nazisme zou veroorzaken. De overwinning in de Tweede Wereldoorlog maakte van het communisme een wereldmacht die het VS-kamp tot een nucleaire wapenwedloop en talloze locale gewapende confrontaties dwong. Oorlog is de wieg van revoluties, zoals Lenin goed begreep, en dat is een goede reden voor conservatieven om er niet te lichtzinnig aan te beginnen.
Israël
Anders dan de racistische stroming houdt het paleoconservatisme zich niet bezig met polemiek tegen Israël. In ieder geval zijn joodse intellectuelen hier ruim vertegenwoordigd. In Chronicles heeft de Judaica-geleerde prof. Jacob Neusner regelmatig tegen de secularisering van de maatschappij en met name van de joodse gemeenschap gepleit, tegen de vervanging van God door zionisme en holocaust als fundamenten van het jodendom. Politoloog prof. Paul Gottfried levert belangrijke analyses van de recente en hedendaagse politieke stromingen, doorgaans wars van enige fixatie op specifiek joodse belangen, al mocht hij in Chronicles voor steun aan de harde lijn van Ariël Sjaron pleiten. Commentator Don Feder schreef na het overlijden van Enoch Powell een ware lofrede op deze Britse politicus die waarschuwde dat ongebreidelde immigratie tot een bloedbad zou leiden: “Powell zal de realisatie van zijn voorspelling niet meer beleven. Uw kinderen zullen dat geluk niet hebben.”
De paleoconservatieven bepleiten niet de afstemming van de VS-politiek op die van Israël, en dat is wel een radicaal verschil met de neoconservatieven. Zo heeft Norman Podhoretz in zijn blad Commentary zeer weinig geduld met kritiek op Israël en op de pro-Israëlische politiek van Washington, ook uit het conservatieve kamp. Critici van Israël heten er onmiddellijk antisemieten, een categorie waartoe zelfs George Orwell en Aleksandr Solzjenitsyn gerekend zijn, evenals joden die onvoldoende ijver voor het zionisme aan de dag leggen, zoals Bob Novak en Noam Chomsky.
In 1986 kwam Podhoretz openlijk in botsing met Joe Sobran, toen bij de National Review, wegens diens behandeling van de zaak-Pollard. De opgepakte Israëlische spion Jonathan Pollard vormde voor vele Amerikanen, en zeker voor de veiligheidsdiensten, het bewijs dat Israël toch niet die betrouwbare vriend van de VS was. Sobran had geconcludeerd dat de nationale belangen zelfs van bondgenoten in conflict kunnen komen, en dat de VS geval per geval moesten herbekijken waar en wanneer Israël steun verdiende, eerder dan deze cliëntstaat een blanco cheque te geven. De redactie van National Review bond in, liet Sobran geen columns over het Midden-Oosten meer schrijven, en dwong hem later tot ontslag. Sindsdien is Sobran in deze kringen de felste criticus van Israël en de VS-politiek ten gunste van dat land.
De aanslagen op 11 september bevestigden hem in zijn kritiek op het verregaand Amerikaans engagement voor de Israëlische belangen. Het kan immers moeilijk ontkend worden dat de VS juist omwille van hun steun aan Israël geviseerd worden. Anderzijds is deze steun slechts een uitloper van de sinds Lincoln uitdijende Amerikaanse verstrikking in internationale conflicten.
Sobran gaf dit als zijn eerste reactie op de aanslagen: “Amerikanen zien buitenlanders niet als echt, en beseffen niet hoe diep hun regering een deel van het mensenras tegen hen in het harnas jaagt. Wij zijn best aardige mensen die er meestal geen idee van hebben hoe bullebakkerig wij op vreemden overkomen. Tot nu hadden we geen ervaring opgedaan met wat de VS-regering anderen zo vaak aangedaan heeft. (…) Een juist begrip zou ons kunnen leren hoe we kunnen vermijden, vijanden te maken. Dit vermijden is de beste landsverdediging, beter dan één die met een budget van 300 miljard dollar het WTC niet kon verdedigen. De VS is nu een wereldrijk dat zichzelf als een universele weldoener beschouwt en verbaasd is wanneer buitenlanders dat anders zien. Vroegere rijken hadden niet deze begoocheling, tegelijk te kunnen heersen en geliefd te zijn.”
Religie
Van oudsher wil links via de politiek de wereld veranderen, terwijl rechts de rol van de politiek wil beperken. Bovendien beschouwt rechts de politiek als de bovenbouw van diepere culturele feiten, daar waar links de politiek als veruitwendiging van economische machtsverhoudingen ziet. De paleoconservatieve pers besteedt daarom veel aandacht aan bredere cultuurvraagstukken, ondermeer aan de verdediging van de religie tegen het secularisme en van de geloofsleer tegen allerlei slappe modetrends in de hedendaagse kerken.
De katholieke en orthodoxe tradities blijken de voorkeur te krijgen boven het protestantisme. Chronicles gaat regelmatig in op de fouten van de Evangelische herlevingsbewegingen met hun sentimenteel élan wars van alle ernstige doctrine. Bijvoorbeeld, de Evangelische frontorganisatie Promise Keepers wil de huwelijkstrouw bevorderen en verweeft daarbij nogal wat moderne pop-psychologie met de christelijke moraal. Zo moedigt zij mannen aan om veel met elkaar te praten over hun huwelijksleven, zelfs over hun bedgeheimen. Welnu, merkt Fleming op, het is evident onridderlijk om de oeh’s en aah’s van je geliefde vrouw te grabbel te gooien.
Traditionele religie heeft vooral dit voor op het simplistisch en geëxalteerd “Jesus loves you”-gedoe: zij kent een centrale plaats toe aan een leerstuk dat in de Bijbel niet ontwikkeld en daarom door bijbelvaste protestanten niet erkend wordt, namelijk de natuurwet. Deze notie, vooral ontwikkeld door Thomas van Aquino, verklaart waarom in de VS het katholicisme als conservatiever geldt dan het protestantisme. Zo getuigt Sobran: “Katholiek worden appelleerde aan mijn reactionaire instincten. De katholieke doctrine die mij het meest aantrok was de Natuurwet – een permanente morele wet, kenbaar los van de openbaring doch daarmee in overeenstemming, oud en eeuwig en weerstandig tegen elke moderne gril.” De natuurwet, kern van het blijvende, onberoerd door de “vooruitgang”, is de natuurlijke basis van het conservatisme.
Christelijke politiek, dat betekent voor de conservatieven, zowel neo’s als paleo’s, niet het vaag-linkse conformisme van de softies die zich alleen de Bergrede en het voorbeeld van de “eerste christenen” willen herinneren, met lichtzinnige besluiten van het type: “Christus was de eerste communist”. Wel het rijpere politieke inzicht van een Augustinus of een Thomas van Aquino, en de encyclieken van de pausen uit de moderne periode. Nu de meeste kerken met de dominante ideologische wind meedraaien, wijzen de conservatieven erop dat Christus dat niet deed, en dat hij in het vigerende linksliberale systeem evenzeer een teken van tegenspraak zou zijn als destijds.
De geloofsleer is echter één zaak, het beleid van de reëel bestaande kerken een heel andere. Niemand kan ernaast kijken dat praktisch alle kerken in de VS met de linkse opiniewind meegedraaid zijn. Sommigen engageren zich daarom binnen hun kerk voor de terugkeer naar de oude waarden, de Latijnse mis en dergelijke. Wijlen Sam Francis was in paleoconservatieve kringen een van de weinigen die de keuze voor het christendom zelf in vraag durfde stellen. Als politiek commentator hield hij zich buiten ideologische speculaties over de vraag of het evangelie in essentie links of rechts is. Hij stelde alleen vast dat het christendom eeuwenlang de westerse samenleving geschraagd heeft, maar dat het in de twintigste eeuw een factor van ontbinding en afbraak geworden is. Dat bracht hem dichter bij de racistische stroming, die religie vooral instrumenteel ziet: het christendom van de arbeidsethos, de grote gezinnen en de koloniale expansie was goed, maar het christendom dat bij Europeanen alle zelfrespect en zelfverdediging afkeurt, is gewoon schadelijk.
Het einde?
Toen Pat Buchanan in 1996 tijdens de Republikeinse voorverkiezingen goed scoorde, leek het uur van het paleoconservatisme aangebroken. Het partij-apparaat was echter niet verontrust. Toen hij de partij verliet en in de presidentsverkiezingen van 2000 amper 1% van de stemmen haalde, leek dit het failliet van het paleoconservatisme te bevestigen.
In bredere conservatieve kring bestaat inderdaad een sterk pessimisme over de mogelijkheid om “het land terug te nemen”. Randgroepen spreken al van separatisme als oplossing, redden wat er te redden valt in aparte staatjes. Sam Francis waarschuwde daartegen: het is energieverspilling en zal tot niets leiden behalve dan tot het fragmenteren en verspillen van energie en uiteindelijk tot demoralisering van teleurgestelde activisten. Wat wel nut heeft is een maatschappelijk separatisme, zelforganisatie buiten de structuren van het establishment. Voorbeeld bij uitstek is het snel aan populariteit winnende homeschooling: de opvoeding van je kinderen onttrekken aan de overheid, en het gezin (of een samenwerkende groep gezinnen) herstellen in de rol van opvoedingseenheid.
In november 2001 richtte Thomas Fleming zich in een bijzonder voorwoord aldus tot de Chronicles-lezer: “Er bestaat volstrekt geen kans dat de gewone Amerikanen ooit de macht zullen heroveren voor een voldoende lange tijd om het tij te keren tegen het multiculturalisme, positieve rassendiscriminatie of (…) de roep om verontschuldigingen en herstelbetalingen. De anti-Amerikanen in beide partijen hebben bovendien de Amerikaanse soevereiniteit vernietigd door hun verliefdheid op de economische en politieke globalisering. (…) Het feest is voorbij, het is tijd om het einde vast te stellen. De strijd voor de Amerikaanse toekomst daarentegen is pas begonnen. (…) De Amerikanen hebben nog vele opties, al is geen enkele daarvan een politieke. Sommigen zullen bij hun biertje zitten wenen, anderen zullen hun leven vergooien aan haat zoals de White Power-bewegingen. Maar enkelen zullen dapper genoeg zijn om de toekomst onder ogen te zien en te beseffen dat de Westerse mens dit allemaal al eens eerder meegemaakt heeft en erin geslaagd is om enkele kostbare dingen uit de ruïnes te redden.”
Vier conservatieve programmapunten
(geformuleerd door Joe Sobran in Sobran’s, 5/1999, p.12)
“Hoe zou een echte conservatieve agenda eruit zien? Zijn eerste doel op lange termijn zou zijn, de centrale regering in te perken tot haar grondwettelijke bevoegdheden – dus een heel aantal wetten afschaffen eerder dan er nieuwe op te stapelen. (…)
“Een tweede doel moet zijn, de individuele inkomensbelasting af te schaffen, die de enorme groei van de federale macht bekostigd heeft. Zulke belasting komt immers neer op ‘onvrijwillige dienstbaarheid’, verboden door het Dertiende Amendement – en even fout wanneer we onvrijwillig de staat dienen in plaats van een privé-meester.
“Ten derde moeten conservatieven ernaar streven om de regeringscontrole over het onderwijs af te schaffen. (…) Laïcistisch staatsonderwijs ontzegt kinderen godsdienstonderricht en religieuze moraal, en is het hoofdwapen van de moderne staat tegen de christelijke beschaving.
“Ten vierde moeten conservatieven het militarisme verwerpen. Uitgaven voor ‘landsverdediging’ overtreffen verre elke nood aan verdediging en zijn de hoofdreden waarom Amerikanen vandaag teveel belastingen betalen. Oorlog is ongrondwettig tenzij voor ‘de gemeenschappelijke verdediging van de Verenigde Staten’. Steun aan oorlog moet niet verward worden met patriottisme. Conservatieven moeten er niet voor terugschrikken om ‘isolationisten’ genoemd te worden – de linkse term voor de vaderlandslievende wereldbeschouwing van Washington en Jefferson, die buitenlandse avonturen genre de Joegoslavische oorlog verwierpen. Vriendschap met andere landen, ja. Militaire allianties, nee.
“Als dit alles verwezenlijkt kan worden, dan zullen de Amerikanen opnieuw de vrijheid genieten die voor hun voorouders een vanzelfsprekend geboorterecht was Alleen al het nastreven van zulke agenda zal gewone Amerikanen helpen om te denken zoals hun voorouders en zich te verzetten tegen inbreuken op hun vrijheid.”
Sp.a pleit voor nationalisering Fortis
Sp.a-voorzitster Caroline Gennez kwam in haar speech op de nieuwjaarsreceptie van de partij uitvoerig terug op de bankencrisis. Ze voerde een pleidooi voor de nationalistering van Fortis Bank.
(belga) - Gennez besteedde in haar speech veel aandacht aan de bankcrisis. Dat de federale regering het niet eens raakte over KBC en de Vlaamse ploeg wel meteen over de brug kwam met een kapitaalsinjectie toont volgens haar het verschil aan tussen een regering met en een regering zonder sp.a. 'De Vlaamse regering staat achter haar banken. Niet om ze te verpatsen aan het buitenland, maar om ze een moeilijke periode te laten overbruggen', klonk het.Dat de federale regering Fortis verkoopt aan BNP Paribas kan voor sp.a niet door de beugel. 'In heel Europa is er geen enkel land dat zijn grootste bank aan het buitenland verkocht heeft. Deze regering doet dat wel.' De Vlaamse socialisten pleiten alvast voor een volledige nationalisering van Fortis Bank. 'De regering heeft nog exact 17 dagen om haar trots door te slikken. Il n'y a que des imbécils qui ne changent pas d'avis', zei ze over minister van Financiën Didier Reynders met een citaat van Jacques Brel.
Heisa
Voor het overige heeft Gennez zich zondag op de nieuwjaarsreceptie van haar partij nog eens geëxcuseerd voor de heisa die is ontstaan naar aanleiding van het binnenhalen van Bert Anciaux en andere ex-Vl.Pro'ers. Anciaux en co gaven zondag present in Mechelen.
Gennez gaf toe dat sommigen nog niet veel plezier hebben beleefd aan hun nieuwe lidkaart, maar ze benadrukte ook dat progressieven 'de verdomde plicht' hebben om samen te werken.
De ruzie rond het al dan niet veranderen van de partijnaam naar aanleiding van de komst van Anciaux en co was zondag op de sp.a-nieuwjaarsreceptie in de Mechelse Vleeshalle gespreksthema nummer een. De onvrede over de manier waarop een en ander is verlopen, zit bij verschillende militanten en mandatarissen nog altijd diep.
Verantwoordelijk
Ook Gennez kwam erop terug in haar speech. '2009 is niet glorieus begonnen. De integratie van de VlaamsProgressieven is niet goed gegaan. Er zijn wonden geslagen die niet hoefden. Er zijn misverstanden gecreëerd waar enkel duidelijkheid gepast was. Ik ben als voorzitter verantwoordelijk voor die misverstanden', luidde het. Gennez herhaalde dat sp.a sp.a blijft en zei tevreden te zijn dat de partij de rangen nu heeft gesloten.
Zonder Anciaux en co bij naam te noemen, stelde de sp.a-voorzitster dat sommige nieuwe leden nog niet veel plezier hebben beleefd aan hun nieuwe lidkaart. Met een citaat van Abraham Lincoln - I don't like that man. I have to get to know him better - liet ze uitschijnen dat alles wel zal goedkomen. Met een verwijzing naar onder meer Johan Vande Lanotte en Patrick Janssens beklemtoonde ze daarnaast dat outsiders binnen de partij in het verleden al vele malen zijn uitgegroeid tot sterkhouders.
De Vits
Dat ex-ABVV-voorzitster Mia De Vits geen plaats meer krijgt op de Europese lijst, valt in vakbondskringen niet in goede aarde. Tijdens haar toespraak verwelkomde Gennez speciaal ABVV-topman Rudy De Leeuw en maakte ze bekend dat ze zaterdag De Vits nog heeft proberen overtuigen om toch een plaats op een Vlaamse lijst te aanvaarden. 'Ze heeft niet ja gezegd, maar ze heeft wel beloofd dat ze er nog eens zou over nadenken.'
Explosieve cocktail
De verkiezingen staan volgens Gennez in het teken van een keuze tussen een warme, eerlijke samenleving en een rechtse, kille maatschappij. De sp.a-voorzitster haalde daarbij vooral uit naar de 'ultraliberale' Open Vld in de regering-Van Rompuy. 'De federale regering bereidt een explosieve coctail voor van lineaire lastenverlagingen en begrotingstekorten en binnen enkele jaren zal men vaststellen dat er geen geld meer is voor de sociale zekerheid. Daar lig ik wakker van.' Gennez hekelde ook nogmaals het afschaffen van de lastenverlaging voor oudere werknemers.
De speech van Gennez werd niet afgesloten met het zingen van de Internationale. Erik De Bruyn van Sp.a Rood en enkele aanhangers begonnen dan maar spontaan de socialistische hymne te scanderen.
(belga) - Gennez besteedde in haar speech veel aandacht aan de bankcrisis. Dat de federale regering het niet eens raakte over KBC en de Vlaamse ploeg wel meteen over de brug kwam met een kapitaalsinjectie toont volgens haar het verschil aan tussen een regering met en een regering zonder sp.a. 'De Vlaamse regering staat achter haar banken. Niet om ze te verpatsen aan het buitenland, maar om ze een moeilijke periode te laten overbruggen', klonk het.Dat de federale regering Fortis verkoopt aan BNP Paribas kan voor sp.a niet door de beugel. 'In heel Europa is er geen enkel land dat zijn grootste bank aan het buitenland verkocht heeft. Deze regering doet dat wel.' De Vlaamse socialisten pleiten alvast voor een volledige nationalisering van Fortis Bank. 'De regering heeft nog exact 17 dagen om haar trots door te slikken. Il n'y a que des imbécils qui ne changent pas d'avis', zei ze over minister van Financiën Didier Reynders met een citaat van Jacques Brel.
Heisa
Voor het overige heeft Gennez zich zondag op de nieuwjaarsreceptie van haar partij nog eens geëxcuseerd voor de heisa die is ontstaan naar aanleiding van het binnenhalen van Bert Anciaux en andere ex-Vl.Pro'ers. Anciaux en co gaven zondag present in Mechelen.
Gennez gaf toe dat sommigen nog niet veel plezier hebben beleefd aan hun nieuwe lidkaart, maar ze benadrukte ook dat progressieven 'de verdomde plicht' hebben om samen te werken.
De ruzie rond het al dan niet veranderen van de partijnaam naar aanleiding van de komst van Anciaux en co was zondag op de sp.a-nieuwjaarsreceptie in de Mechelse Vleeshalle gespreksthema nummer een. De onvrede over de manier waarop een en ander is verlopen, zit bij verschillende militanten en mandatarissen nog altijd diep.
Verantwoordelijk
Ook Gennez kwam erop terug in haar speech. '2009 is niet glorieus begonnen. De integratie van de VlaamsProgressieven is niet goed gegaan. Er zijn wonden geslagen die niet hoefden. Er zijn misverstanden gecreëerd waar enkel duidelijkheid gepast was. Ik ben als voorzitter verantwoordelijk voor die misverstanden', luidde het. Gennez herhaalde dat sp.a sp.a blijft en zei tevreden te zijn dat de partij de rangen nu heeft gesloten.
Zonder Anciaux en co bij naam te noemen, stelde de sp.a-voorzitster dat sommige nieuwe leden nog niet veel plezier hebben beleefd aan hun nieuwe lidkaart. Met een citaat van Abraham Lincoln - I don't like that man. I have to get to know him better - liet ze uitschijnen dat alles wel zal goedkomen. Met een verwijzing naar onder meer Johan Vande Lanotte en Patrick Janssens beklemtoonde ze daarnaast dat outsiders binnen de partij in het verleden al vele malen zijn uitgegroeid tot sterkhouders.
De Vits
Dat ex-ABVV-voorzitster Mia De Vits geen plaats meer krijgt op de Europese lijst, valt in vakbondskringen niet in goede aarde. Tijdens haar toespraak verwelkomde Gennez speciaal ABVV-topman Rudy De Leeuw en maakte ze bekend dat ze zaterdag De Vits nog heeft proberen overtuigen om toch een plaats op een Vlaamse lijst te aanvaarden. 'Ze heeft niet ja gezegd, maar ze heeft wel beloofd dat ze er nog eens zou over nadenken.'
Explosieve cocktail
De verkiezingen staan volgens Gennez in het teken van een keuze tussen een warme, eerlijke samenleving en een rechtse, kille maatschappij. De sp.a-voorzitster haalde daarbij vooral uit naar de 'ultraliberale' Open Vld in de regering-Van Rompuy. 'De federale regering bereidt een explosieve coctail voor van lineaire lastenverlagingen en begrotingstekorten en binnen enkele jaren zal men vaststellen dat er geen geld meer is voor de sociale zekerheid. Daar lig ik wakker van.' Gennez hekelde ook nogmaals het afschaffen van de lastenverlaging voor oudere werknemers.
De speech van Gennez werd niet afgesloten met het zingen van de Internationale. Erik De Bruyn van Sp.a Rood en enkele aanhangers begonnen dan maar spontaan de socialistische hymne te scanderen.
Sp.a heeft gelijk dat het strijd voor de nationalisering van fortis, wij moeten onze bank idd niet verkopen aan het buitenland.
Het doet ons overigens ook plezier dat de plooien binnen sp.a nog lang niet zijn glad gestreken en dat Gennez bezig is sp.a nog verder uit elkaar te drijven.
Helft van de Vlamingen noemt de islam een bedreiging voor Europa
ma 26/01/09 07:05 - Ongeveer 1 op de 2 Vlamingen noemt de islam een bedreiging voor Europa. Dat blijkt uit een onderzoek van de K.U. Leuven tussen 1991 en 2007.
De onderzoekers van de KUL keken jarenlang naar de houding van de Vlamingen ten opzichte van etnische minderheden. De negatieve houding in 1991 nam in de jaren daarop nog een beetje toe.
Na 1995 werden we weer positiever tot 1999. Daarna sloeg de slinger weer de andere kant uit tot 2003. Uiteindelijk blijkt de negatieve houding in 2007 even groot dan in 1991.
(Belga) Bij de start van de studie zagen we de moslims vooral als een bedreiging voor onze baan. "Maar na 2000 hebben we vooral schrik gekregen voor de moslimcultuur", zegt professor Marc Swyngedouw.
"Bijna de helft vindt dat de islam geen bijdrage levert aan onze cultuur, vinden dat moslims profiteren van onze sociale zekerheid en dat ze hier niet zijn om een bijdrage te leveren aan onze welvaart."
"Bovendien vinden ook velen dat moslims geen respect hebben voor onze cultuur en dat de islam gewelddadiger is dan andere godsdiensten."
De jongeren zijn ook minder negatief dan de ouderen. "Ze hebben vaak meer culturele diversiteit meegekregen in hun opvoeding. Ook mensen die een brede kijk op de wereld hebben of die actief zijn in verenigingen zijn minder negatief. "
Swyngedouw ziet nog veel ruimte voor verbetering. "Er moet een tandje worden bijgestoken om de verhouding tussen de bevolkingsgroepen te verbeteren. Als minister-president Kris Peeters (CD&V) een topregio wil maken van Vlaanderen tegen 2020, dan hebben we maar beter zo'n positieve houding."
De reactie van de prof die dit onderzoek heeft uitgevoerd is hallucinant. Hij zegt letterlijk dat de helft van de Vlamingen een slechte mening heeft, en dat het een belangrijke zaak is onze bevolking heroptevoeden.
Hij steunt hierbij op vooroordelen als zouden moslims en migranten nodig zijn voor onze arbeidsmarkt. Er is echter nog geenenkel bewijs gekomen dat moslims een positieve invloed hebben op onze arbeidsmarkt, laat staan dat ze nodig zouden zijn voor onze arbeidsmarkt.
Een democratisch land kan het niet, dat de mening van de bevolking als slecht wordt afgeschilderd, het volk moet altijd het laatste woord hebben.
Misschien zou deze prof beter eens afvragen waarom de helft van de Vlamingen de Islam als een bedreiging ziet voor onze cultuur, en zich afvragen of de helft van de Vlamingen misschien geen gelijk zouden kunnen hebben.
Dat een prof (waarvan normaalgezien toch enige geloofwaardigheid hoort uit te gaan) in tijden van economische crisis mensen met dergelijke drogredeneringen willen beliegen en bang maken voor onze economie is een ware schande.
zondag, januari 25, 2009
Te veel ruzie in belgische regering om kbc te redden
vr 23/01/09 17:56 Minister van Financiën en vicepremier Didier Reynders (MR) beschuldigt coalitiepartij PS ervan oppositie te voeren binnen de regering. PS-voorzitter Elio Di Rupo haalde gisteren dan weer zwaar uit naar Reynders' uitspraken over onder meer KBC. Het bankendossier doet de aloude ruzie tussen de Franstalige liberalen en socialisten weer flink oplaaien.
"De federale regering kon in tegenstelling tot de Vlaamse regering niets doen voor KBC omdat de PS dwars lag." Minister van Financiën Didier Reynders was duidelijk gisteren: de Franstalige socialisten waren de stoorzender in het bankendossier.
Volgens Reynders is er een probleem met de dubbelzijdige opstelling van de PS. "We hebben een probleem met een partij die één voet in de regering heeft en één voet erbuiten", zegt Reynders.
De verwijten beperken zich niet tot eenrichtingsverkeer. Ook de PS gaat fel tekeer tegen de liberale coalitiegenoot. Gisteren had PS-voorzitter Elio Di Rupo in een Franstalige krant felle kritiek op de uitspraken van Reynders over de nood aan een nieuw reddingsplan voor de banken. Reynders zou de problemen bij KBC op die manier verergerd hebben.
Ook op de nieuwjaarsreceptie gisteravond beukte Di Rupo voortdurend in op het liberale systeem, volgens hem de oorzaak van de huidige crisis. Di Rupo richtte zich ook rechtstreeks tot minister Reynders en vindt dat hij een keuze moet maken. Reynders kan niet tegelijk partijvoorzitter en minister zijn, liet Di Rupo verstaan.
"Geen meningsverschil met premier"
Intussen laat Reynders weten dat er geen meningsverschil bestaat tussen hem en premier Herman Van Rompuy (CD&V). Hij wil daarmee reageren op sommigen die beweren dat hij kritiek had op de premier.
Eerder deze week had de minister van Financiën gepleit voor een tweede reddingsplan voor de banken. Volgens Reynders heeft de federale regering geen coherente en gemeenschappelijke aanpak voor Belgische banken in de problemen.
Dat herhaalde hij ook toen het kernkabinet de volgende dag besliste om voorlopig niets te doen voor KBC. Een aanval op de eerste minister volgens sommigen.
"Ik heb op geen enkel moment de houding van de eerste minister bekritiseerd. Er is geen meningsverschil tussen ons", aldus Reynders.
Er was kost wat kost een belgische regering nodig om de economische crisis op te lossen, maar als puntje bij paaltje komt, slagen ze er niet in iets constructiefs te doen.
"De federale regering kon in tegenstelling tot de Vlaamse regering niets doen voor KBC omdat de PS dwars lag." Minister van Financiën Didier Reynders was duidelijk gisteren: de Franstalige socialisten waren de stoorzender in het bankendossier.
Volgens Reynders is er een probleem met de dubbelzijdige opstelling van de PS. "We hebben een probleem met een partij die één voet in de regering heeft en één voet erbuiten", zegt Reynders.
De verwijten beperken zich niet tot eenrichtingsverkeer. Ook de PS gaat fel tekeer tegen de liberale coalitiegenoot. Gisteren had PS-voorzitter Elio Di Rupo in een Franstalige krant felle kritiek op de uitspraken van Reynders over de nood aan een nieuw reddingsplan voor de banken. Reynders zou de problemen bij KBC op die manier verergerd hebben.
Ook op de nieuwjaarsreceptie gisteravond beukte Di Rupo voortdurend in op het liberale systeem, volgens hem de oorzaak van de huidige crisis. Di Rupo richtte zich ook rechtstreeks tot minister Reynders en vindt dat hij een keuze moet maken. Reynders kan niet tegelijk partijvoorzitter en minister zijn, liet Di Rupo verstaan.
"Geen meningsverschil met premier"
Intussen laat Reynders weten dat er geen meningsverschil bestaat tussen hem en premier Herman Van Rompuy (CD&V). Hij wil daarmee reageren op sommigen die beweren dat hij kritiek had op de premier.
Eerder deze week had de minister van Financiën gepleit voor een tweede reddingsplan voor de banken. Volgens Reynders heeft de federale regering geen coherente en gemeenschappelijke aanpak voor Belgische banken in de problemen.
Dat herhaalde hij ook toen het kernkabinet de volgende dag besliste om voorlopig niets te doen voor KBC. Een aanval op de eerste minister volgens sommigen.
"Ik heb op geen enkel moment de houding van de eerste minister bekritiseerd. Er is geen meningsverschil tussen ons", aldus Reynders.
Er was kost wat kost een belgische regering nodig om de economische crisis op te lossen, maar als puntje bij paaltje komt, slagen ze er niet in iets constructiefs te doen.
Vlaamse regering redt kbc
De Vlaamse regering heeft donderdagmorgen beslist dat zij voor een bedrag van 2 miljard euro zal intekenen op kernkapitaaleffecten van KBC Groep. Daarmee verwerft de Vlaamse regering aandelen zonder dat ze zelf over stemrecht zal beschikken en zonder dat de andere aandeelhouders hun belang zien verwateren.
KBC heeft de waarde van de (mezzanine) CDO notes, de zogeheten rommelobligaties, waarin het heeft geïnvestesteerd volledig afgewaardeerd (waarbij enkel de super senior tranches of de obligaties met het minste risico werden behouden), terwijl ook maatregelen werden genomen om zich verder te concentreren op zijn thuismarkten, kosten te beheersen en marktrisico te verminderen.
Bovendien wordt de kapitaalbasis verder versterkt met een niet-verwaterende kernkapitaaluitgifte van 2 miljard euro die volledig onderschreven zal worden door de Vlaamse Overheid (onder voorbehoud van erkenning als kernkapitaal door de toezichthouder van de Belgische financiële sector), die zich tevens voor een eventuele bijkomende kernkapitaalfaciliteit van 1,5 miljard euro heeft geëngageerd.
André Bergen, CEO KBC Groep, zegt daarover: "We namen een conservatieve houding aan door alle CDO-beleggingen die niet over de hoogste, zogenaamde super senior-status beschikken tot nul af te waarderen. Ondertussen hebben we krachtige maatregelen genomen om de kosten te beheersen en het risicoprofiel van onze activiteitenportefeuille verder te verminderen. Wij zijn verheugd vast te stellen dat de performantie van onze Belgische en Centraal- en Oost-Europese thuismarkten vrij goed stand gehouden heeft. Zonder rekening te houden met de impact van de uitzonderlijke financiële crisis bedroeg de onderliggende nettojaarwinst ongeveer 2,2 miljard euro, een positief resultaat dat wij konden neerzetten niettegenstaande een zeer moeilijke operationele omgeving. De financiële positie van de groep blijft sterk nadat we vanmorgen het engagement kregen voor een bijkomende niet-verwaterende kapitaalversterkende transactie".
Door de kapitaalinjectie van 2 miljard euro in KBC slaagt de bank er in om de Tier 1 ratio van 8% te behouden. Het is de bedoeling dat de operatie voor het einde van dit kwartaal, dus voor 31 maart wordt afgerond.
Blijkbaar was er haast bij de operatie, want KBC had gisteren nog gesteld dat de situatie zou worden bekeken bij de presentatie van de kwartaalcijfers. KBC liep echter het risico om vandaag op de beurs opnieuw in een spiraal van paniek te belanden.
KBC heeft de waarde van de (mezzanine) CDO notes, de zogeheten rommelobligaties, waarin het heeft geïnvestesteerd volledig afgewaardeerd (waarbij enkel de super senior tranches of de obligaties met het minste risico werden behouden), terwijl ook maatregelen werden genomen om zich verder te concentreren op zijn thuismarkten, kosten te beheersen en marktrisico te verminderen.
Bovendien wordt de kapitaalbasis verder versterkt met een niet-verwaterende kernkapitaaluitgifte van 2 miljard euro die volledig onderschreven zal worden door de Vlaamse Overheid (onder voorbehoud van erkenning als kernkapitaal door de toezichthouder van de Belgische financiële sector), die zich tevens voor een eventuele bijkomende kernkapitaalfaciliteit van 1,5 miljard euro heeft geëngageerd.
André Bergen, CEO KBC Groep, zegt daarover: "We namen een conservatieve houding aan door alle CDO-beleggingen die niet over de hoogste, zogenaamde super senior-status beschikken tot nul af te waarderen. Ondertussen hebben we krachtige maatregelen genomen om de kosten te beheersen en het risicoprofiel van onze activiteitenportefeuille verder te verminderen. Wij zijn verheugd vast te stellen dat de performantie van onze Belgische en Centraal- en Oost-Europese thuismarkten vrij goed stand gehouden heeft. Zonder rekening te houden met de impact van de uitzonderlijke financiële crisis bedroeg de onderliggende nettojaarwinst ongeveer 2,2 miljard euro, een positief resultaat dat wij konden neerzetten niettegenstaande een zeer moeilijke operationele omgeving. De financiële positie van de groep blijft sterk nadat we vanmorgen het engagement kregen voor een bijkomende niet-verwaterende kapitaalversterkende transactie".
Door de kapitaalinjectie van 2 miljard euro in KBC slaagt de bank er in om de Tier 1 ratio van 8% te behouden. Het is de bedoeling dat de operatie voor het einde van dit kwartaal, dus voor 31 maart wordt afgerond.
Blijkbaar was er haast bij de operatie, want KBC had gisteren nog gesteld dat de situatie zou worden bekeken bij de presentatie van de kwartaalcijfers. KBC liep echter het risico om vandaag op de beurs opnieuw in een spiraal van paniek te belanden.
zaterdag, januari 24, 2009
Obama engageert zich voor abortus
De nieuwe Amerikaanse president Barack Obama heeft vandaag zijn engagement kenbaar gemaakt om vrouwen het recht op abortus te geven.
Zaken als abortus en euthanasie zijn zelden verkiezingsthemas, maar toch haasten alle linkse politici zich om deze wetten er zo snel mogelijk door te jagen.
Zaken als abortus en euthanasie zijn zelden verkiezingsthemas, maar toch haasten alle linkse politici zich om deze wetten er zo snel mogelijk door te jagen.
donderdag, januari 22, 2009
Paus heft excommunicatie conservatieve bisschoppen op
VATICAANSTAD (RKnieuws.net) - Paus Benedictus XVI heeft besloten de excommunicatie op te heffen die paus Johannes Paulus II in 1988 heeft uitgesproken tegen vier conservatieve bisschoppen, volgelingen van mgr. Lefebvre. Dat meldt de Italiaanse krant Il Giornale vandaag.
Volgens de krant is het decreet, dat de excommunicatie van de vier bisschoppen die door mgr. Lefebvre gewijd werden zonder toelating van Rome, opheft, al ondertekend door de paus. Eén van de betrokken bisschoppen is mgr. Bernard Fellay, de opvolger van mgr. Lefebvre. Het decreet zou eind deze week gepubliceerd worden.
Het besluit van de paus volgt op een aantal concrete gebaren van Benedictus XVI om een einde te maken aan de breuk met de conservatieven. In dat kader herstelde hij in juli 2007 de Tridentijnse mis in het latijn, die in onbruik raakte na het Tweede Vaticaanse Concilie (1962-1965) , terug in ere. In juni 2008 liet het Vaticaan ook weten dat het van de aanhangers van mgr. Lefebvre niet langer expliciet eist dat zij de besluiten van Vaticanum II erkennen. De aanhangers hebben zich steeds gekant tegen de godsdienstvrijheid en de openheid op de wereld, twee verworvenheden van het Tweede Vaticaanse Concilie.
Volgens de krant is het decreet, dat de excommunicatie van de vier bisschoppen die door mgr. Lefebvre gewijd werden zonder toelating van Rome, opheft, al ondertekend door de paus. Eén van de betrokken bisschoppen is mgr. Bernard Fellay, de opvolger van mgr. Lefebvre. Het decreet zou eind deze week gepubliceerd worden.
Het besluit van de paus volgt op een aantal concrete gebaren van Benedictus XVI om een einde te maken aan de breuk met de conservatieven. In dat kader herstelde hij in juli 2007 de Tridentijnse mis in het latijn, die in onbruik raakte na het Tweede Vaticaanse Concilie (1962-1965) , terug in ere. In juni 2008 liet het Vaticaan ook weten dat het van de aanhangers van mgr. Lefebvre niet langer expliciet eist dat zij de besluiten van Vaticanum II erkennen. De aanhangers hebben zich steeds gekant tegen de godsdienstvrijheid en de openheid op de wereld, twee verworvenheden van het Tweede Vaticaanse Concilie.
woensdag, januari 21, 2009
Fortis schiet 25 procent hoger
Het aandeel van de Fortis-holding springt woensdag in het slot van de handel tot 25 procent hoger. Er is geen concreet bedrijfsnieuws dat die koersstijging kan verklaren. Eerder vandaag stond Fortis nog op verlies.
Zou De Gucht aan het beleggen zijn?
Zou De Gucht aan het beleggen zijn?
Wilders vevolgd voor racisme
wo 21/01/09 16:24 - Het openbaar ministerie moet de extreemrechtse politicus Geert Wilders toch vervolgen wegens anti-islamitische uitspraken. Dat heeft een rechtbank in de Nederlandse hoofdstad Amsterdam beslist.
Volgens het hof heeft Wilders zich schuldig gemaakt aan discriminatie, aanzetten tot haat en het beledigen van groepen mensen en moet hij daarvoor ook worden vervolgd. De strafrechter zal ook een oordeel moeten vellen over de vergelijking die Wilders heeft gemaakt tussen islam en nazisme.
Eerder had het openbaar ministerie niets strafbaars gezien in de controversiële uitspraken van Wilders in de krant De Volkskrant en in een column over zijn film Fitna.
Verschillende mensen en organisaties hadden een klacht tegen Wilders en zijn partij ingediend en waren er niet over te spreken dat het openbaar ministerie Wilders niet wilde vervolgen.
Volgens de Amsterdamse rechtbank is er echter wel degelijk "een redelijk vermoeden van schuld" en moet een strafrechter daarover oordelen. Het hof erkent het recht op vrije meningsuiting, maar stelt dat dit niet onbeperkt is.
Het openbaar ministerie respecteert het oordeel van de rechter en zal Wilders vervolgen. De extreemrechtse politicus zelf reageert verbaasd. "Dit is een hele zwarte dag voor mij en voor de vrijheid van meningsuiting. Ik ben er door aangeslagen. Ik had dit absoluut niet verwacht", zegt hij in een eerste reactie.
Als het vergelijken van een ideologie/godsdienst met het nazisme racisitisch is tegenover deze ideologie/godsdienst, dan kennen wij wel enkele zeer groter racisten bij links en in Wallonie.
Volgens het hof heeft Wilders zich schuldig gemaakt aan discriminatie, aanzetten tot haat en het beledigen van groepen mensen en moet hij daarvoor ook worden vervolgd. De strafrechter zal ook een oordeel moeten vellen over de vergelijking die Wilders heeft gemaakt tussen islam en nazisme.
Eerder had het openbaar ministerie niets strafbaars gezien in de controversiële uitspraken van Wilders in de krant De Volkskrant en in een column over zijn film Fitna.
Verschillende mensen en organisaties hadden een klacht tegen Wilders en zijn partij ingediend en waren er niet over te spreken dat het openbaar ministerie Wilders niet wilde vervolgen.
Volgens de Amsterdamse rechtbank is er echter wel degelijk "een redelijk vermoeden van schuld" en moet een strafrechter daarover oordelen. Het hof erkent het recht op vrije meningsuiting, maar stelt dat dit niet onbeperkt is.
Het openbaar ministerie respecteert het oordeel van de rechter en zal Wilders vervolgen. De extreemrechtse politicus zelf reageert verbaasd. "Dit is een hele zwarte dag voor mij en voor de vrijheid van meningsuiting. Ik ben er door aangeslagen. Ik had dit absoluut niet verwacht", zegt hij in een eerste reactie.
Als het vergelijken van een ideologie/godsdienst met het nazisme racisitisch is tegenover deze ideologie/godsdienst, dan kennen wij wel enkele zeer groter racisten bij links en in Wallonie.
dinsdag, januari 20, 2009
Obama kreeg 77 % van de joodse stemmen
Zonder steun van joodse bankiers als Goldman Sachs zou Obama nooit een recordbedrag kunnen spenderen hebben aan zijn campagne. Drie maal meer dan McCain. Dit vormt echter maar een deel van de hele joodse lobby die bijdroeg tot de verkiezing van Obama in het Witte Huis. (“McCain of Obama in het Witte Huis... het maakt geen wezenlijk verschil in het Midden-Oosten beleid,” aldus professoren tijdens een debat in Beiroet vorige week.)
Obama steunt de veiligheid van Israël, het recht op zelfverdediging en een forse uitbreiding van de Amerikaanse steun aan Tel Aviv. “Jeruzalem zal de hoofdstad van Israël blijven en deze stad moet ondeelbaar blijven,” zei Hussein Obama op een bijeenkomst van AIPAC (4 juni 2008).
Veteraan-diplomaat en hoofd van het Jewish People Policy Planning Institute (Joods Mensen Beleid Planningsinstituut) riep Amerikaanse joden op om Obama te steunen, wat ze massaal deden.
Joden zoals Jeff Schoenberg (Senator uit Illinois), John Levi (burgerleider, Chicago), Cindy Moelis (burgerleider) en Ab Mikva (voormalig parlementslid, federaal rechter en raadgever voor het Witte Huis) spraken allen over de “joodse ziel” van Obama, zijn joodse banden en zijn voortdurende steun voor de joodse zaak.
Rabbi Sam Gordon, de groep Rabbis voor Obama, Rabbi Howshua Amariel en de Joden voor Obama steunden massaal de zwarte senator. De Orthodoxe Joden voor Obama en Israëlische rabbijnen verdeelden een pro-Obama video “Israëli’s voor Obama” die de mening verkondigde van religieuze en niet-godsdienstige joden in Israël.
Voormalige Israëlische top-generaals zoals Amnon Lipkin-Shahak (stafchef van het IDF), Shlomo Brom (IDF commandant voor Strategische Planning), Shaul Arieli (IDF commandant voor Gaza), Amram Mitzna (IDF commandant voor de Centrale Regio), Giora Inbar (IDF commandant voor Libanon) en Naomi Chazan (Voormalig vice-spreker voor de Knesset in het Comité Buitenlandse Zaken en Defensie) steunden allen Obama’s positie over Iran en als potentieel president van de V.S. Dit schrijft Yeshiyah Amariel, strateeg van de “Israel for Obama” campagne zelf op Obama’s webstek. Hij werkte ook de campagne uit om joodse kleinkinderen hun grootouders in Florida aan te sporen te stemmen op Obama.
Conservatieve joden in Amerika mogen dan geen meerderheid uitmaken, hun stem wordt in de media veel luider gehoord.
De jood Dennis Ross is de leidinggevende Midden-Oosten adviseur van Obama. Ross, die eerder voor Bill Clinton werkte, bezorgde Obama financiële- en politieke steun vanuit het pro-Israël kamp. In juni 2008 verzamelden zich 150 joodse geldschieters in Los Angeles in een privé-woning. Eric Lynn (Obama’s band met de joodse gemeenschap) organiseerde de bijeenkomst die naast financiële middelen ook zorgde voor steun van de door joden gecontroleerde media.
De Amerikaanse media is grotendeels in handen van joden: Murray Rothstein (eigenaar van CBS, MTV, Paramount & DreamWorks Movie studios), Edgar Bronfman Jr. (NBC, CNN en het grootste mediabedrijf ter wereld Time Warner/AOL), Rupert Murdoch (Fox, Wall Street Journal, New York Post, London Times), Peter Chernin (Murdoch’s News Corporation, American Express - grootste geldschieter van Hillary Clinton), Mortimer Zuckerman (eigenaar van US News & World Report en de New York Daily) en Donald E. Graham (voorzitter van de Washington Post die Newsweek Magazine bezit).
Doel van deze joodse media in de V.S: steun aan de Oorlog tegen Terreur (met focus van Irak naar Afghanistan en Pakistan onder Obama), politieke kandidaten steunen die Israël en het zionisme verdedigen (Ron Paul die zich uitsprak tegen militaire- en financiële hulp voor Israël werd doodgezwegen) en geweld ondersteunen om de massa te kunnen controleren.
“Niemand heeft meer te lijden dan het Palestijnse volk,” verklaarde Obama. Nadien lichtte hij de uitspraak toe: “Dit lijden is toe te schrijven aan de Palestijnse leiders.” Nu zijn er zowel Palestijnse-, Israëlische- als Amerikaanse leiders die de gewapende vrede en bezetting levendig willen houden boven een tweestatenoplossing, omdat hen dat financiëel meer opbrengt: illegale smokkel, wapenhandel, buitenlandse steun voor de eigen achterban en soldaten. Men kan een heel apparaat uitbouwen met vriendendiensten, corruptie en militaire macht.
Zowel in Ramallah als in Tel Aviv is men daar in hetzelfde bed ziek en kiest men voor macht boven de mening van het volk dat een einde wil aan de bezetting en vrede wenst. Kernpunt blijft dat vrede onmogelijk is zolang de bezetting, de Apartheidsmuur, illegale kolonies en checkpoints het landschap tekenen in Palestina. En daarvoor moet Israël de nodige stappen nemen nu Hamas en andere organisaties al vier maanden een gewapende vrede afsloten met Israël.
Wanneer Obama het voortdurend heeft over Pakistan te bombarderen en meer troepen te zenden naar Afghanistan, past dit volkomen in de Brezinski ideologie die de neoconservatieve visie heeft vervangen in het Witte Huis. Het is een agressievere boodschap en veel gevaarlijker dan acht jaar Bush en Cheney.
Men wil de Chinezen verjagen uit Afrika om de bodemschatten zoals ruwe olie voor Uncle Sam alleen te hebben. Men streeft naar meer confrontaties met Rusland en China om werelddominatie te behouden. Brezinski spreekt over een “Nieuwe Wereld Orde”. Obama staat niet voor hoop en vernieuwing. Net zomin als de Democraten, die de oorlog van Bush in Irak mee steunden en nu snelvaart maken voor een grootschalige militaire operatie in Afghanistan-Pakistan, 100.000 bijkomende reservisten wensen, alsook een nieuwe legeruitrusting.
Eigenlijk is Obama een marionet van Brezinski die veel gevaarlijker is dan de neoconservatieven. Hij noemt Putin een tweede Hitler en gaat een harde confrontatie met Rusland niet uit de weg. Als tegenpool voor Brezinski die erg kritisch is voor Israël, zijn er Dennis Ross en Dan Shapiro (die Obama helpt met pro-Israël toespraken). Zij brengen hem een Midden-Oosten visie bij die zionisten en lobbygroepen niet in de gordijnen hangt.
Zbigniew Brezinski mag Obama enkel adviseren voor thema’s die niets uitstaan hebben met Israël. Het Midden-Oosten beleid verschilt enkel omwille van de verplaatsing van gevechten van Bagdad naar Kabul en wijde omgeving. Stafchef in het Witte Huis wordt Rahm Israel Emanuel , zoon van de Israëlische terrorist Benjamin M. Emanuel, die actief was bij de terreurbeweging Irgun. Israël heeft meteen een controlemannetje tot in de slaapkamer van de president. Wie durft nog spreken van “change” (verandering)?
VVB start campagne “Ik kies voor Vlaanderen”
Welvaart en welzijn behouden door onafhankelijkheid en samenwerking
De Vlaamse Volksbeweging zal een grote verkiezingscampagne opzetten onder de titel "Ik kies voor Vlaanderen". Dat kondigde voorzitter Eric Defoort aan op de druk bijgewoonde nieuwjaarsbijeenkomst van de vereniging in de Brugse Stadshallen. 'De staatsstructuren presteren ondermaats. De Belgische democratievervuiling moet ophouden, en Vlaanderen moet nu maar resoluut gaan voor onafhankelijkheid, gericht op samenwerking (met Nederland, Wallonië en gekaderd in Europa). Op de meeting waren parlementsleden van vijf politieke partijen aanwezig en werd het boek De Vlaamse Republiek, van utopie tot project voorgesteld.
Defoort haalde op scherpe wijze uit naar de verdedigers van de Belgische kitsch, met citaten van journalisten Isabel Albers ('Het valt niet uit te leggen aan de kiezers dat het hele communautaire verkiezingsprogramme van 2007 van de CD&V dode letter is gebleven'), Guy Tegenbos ('Het land is feitelijk uiteengevallen in twee landen die totaal los van elkaar evolueren', De Standaard), Rik Van Cauwelaert ('een ritueel dat de democratische schijn moet hooghouden', Knack) en Geert Van Istendael ('de surrealistische droom is voor de brede bevolking een nachtmerrie geworden')
Defoort hekelde de typisch Belgische retoriek - 'Het "Land" moet bestuurd worden' - waarmee nu ook CD&V op een surrealistische wijze afstand neemt van gedane beloften. 'Ze zwelgen in de kitsch', aldus Defoort. Daartegenover plaatst de VVB de komende maanden een positieve campagne waarmee ze wil aantonen dat precies de VVB bezig is met de 'echte problemen van de mensen': de economische, financiële en sociale problemen, welvaart en welzijn voor al wie in Vlaanderen woont, jobs, succesvol ondernemen, vergrijzing, gezinspolitiek, pensioen, dàt houdt ons wakker bij de VVB. Het zijn uitdagingen waarvoor de Belgische kitsch geen instrumentarium meer aanbiedt, integendeel, die kitsch is een bedreiging voor welvaart en welzijn.
De verkiezingscampagne van de VVB loopt onder de titel "Ik kies voor Vlaanderen", overstijgt partijgrenzen. Ze zal worden gedragen door een speciale webstek (www.ikvv.be) en op zondag 17 mei een grote meeting in Hangar 29 langs de Schelde in Antwerpen. Beslissende stappen zetten naar de onafhankelijkheid van Vlaanderen, een open Vlaamse republiek, bevrijd van de Belgische democratievervuiling, betrokken op Europa en de buitenwereld. Defoort eindigde met zijn einddoel: een performante en mobiliserende confederatie met Wallonië en Nederland (geïntegreerd in Europa), die enkel kan worden opgebouwd vanuit een onafhankelijk Vlaanderen.
Boek
Johan Sanctorum stelde het boek De Vlaamse Republiek, van utopie tot project voor (uitgave Van Halewyck). Tien auteurs nemen er afstand van de surrealistische zeepbel België. Sanctorum hekelde het conformisme van het Vlaamse cultureel establishment, maar was ook niet mals voor het kaakslagflamingantisme, voor sectarisme en uitsluiting, voor het centenflamingantisme. Het is tijd voor het finale denkwerk over het vraagteken dat "Vlaanderen" heet, voor een nieuw samenlevingscontract, voor debatteren, fulmineren.
'Met rechts alleen redden we het niet', aldus Sanctorum die verwees naar de bijdragen in het boek van linkse strijders als Ludo Abicht en Jef Turf. Met Julien Borremans pleitte hij voor een Vlaamse beweging die haar sociale dimensie zou herontdekken, maar tegelijk ook voor vrije meningsuiting 'zonder cordons'. Strijd moet er ook zijn tegen de francofone taalgraaicultuur: 'Taalhomogeniteit is een noodzaak om de democratie waar te maken'.
Sanctorum is geen voorstander van 'een beetje onafhankelijkheid' en het 'traag uitkleden van België', wel van een 'republikeinse renaissance' die ons moet 'ontsmetten van de Belgische ziekte'. Hij voorspelde een Vlaamse secessie die een precedent mét navolging zal zijn in een herdemocratiserend Europa. 'Wij hebben geen imagoprobleem, België en het huidige Europa wél', besloot de auteur. 'Het wordt dus tijd om de Rubicon over te steken, de ruïne op te blazen en voluit te gaan voor de republiek Vlaanderen.’
Axel Buyse, Vlaams zaakgelastigde bij de Europese Unie, had het vooral over identiteit en Europa. Hij pleitte voor het cultiveren van de standaardtaal, meer debat over de wijze waarop wij de Vlaamse democratische ruimte verder moeten organiseren. Ook hij wees erop dat Vlaams bewustzijn bestaat in vele geuren en kleuren, dat Nieuwe Vlamingen niet meer weggaan, maar suggereerde dat men integratie zou benaderen vanuit een Nederlandse "leidcultuur" om het Vlaming zijn van de Franstaligen op Vlaamse territoir te stimuleren. Buyse hekelde de ideeën over "corridors", zag wel iets in de recente oproep van Patricia Ceyssens om een Vlaanderen-Brussel-operatie op te zetten. Onze toekomst kan alleen in een samenwerkend Europa liggen, te beginnen met samenwerking met Nederland (dat weet hoe de zaken zich hier ontwikkelen).
Het gaat goed met de Vlaamse cultuur, al moeten we ons maar niet laten meesleuren in taalrelativisme dat in kosmopolitische kringen al te zeer wordt geëtaleerd. Beter zijn we assertief tegen de verengelsing. De zaakgelastigde moest zich ver houden van politieke boodschappen, maar had het toch over 'het verschrompelen' van de Belgische politiek ruimte en het betere alternatief: het Vlaamse 'feit' en een Vlaanderen dat zo open mogelijk is tegenover Wallonië en de francofonie.
Op de VVB-nieuwjaarsbijeenkomst waren een twintig parlementsleden aanwezig van vijf politieke partijen (CD&V, LDD, N-VA, VB, Sociaal-Liberale Partij). Het meeste applaus ging evenwel naar burgemeester Willy Dewaele (Open VLD) van Lennik, die consequent blijft in zijn al jaren durende strijd voor de splitsing van de kieskring BHV.
Het boek "De Vlaamse Republiek - Van utopie tot project" is uitgegeven bij Van Halewyck/Leuven en bevat bijdragen van Ludo Abicht, Brecht Arnaert, Julien Borremans, Peter De Roover, Koenraad Elst, Matthias Storme, Johan Sanctorum, Jef Turf en Luc Van Doorslaer en een inleiding van Prof. Em. Eric Defoort, voorzitter van de VVB. Kost 17,95 euro en is te verkrijgen bij de Vlaamse Volksbeweging (www.vvb.org), Passendalestraat 1a 2600 Berchem, 03 366 18 50.
De Vlaamse Volksbeweging zal een grote verkiezingscampagne opzetten onder de titel "Ik kies voor Vlaanderen". Dat kondigde voorzitter Eric Defoort aan op de druk bijgewoonde nieuwjaarsbijeenkomst van de vereniging in de Brugse Stadshallen. 'De staatsstructuren presteren ondermaats. De Belgische democratievervuiling moet ophouden, en Vlaanderen moet nu maar resoluut gaan voor onafhankelijkheid, gericht op samenwerking (met Nederland, Wallonië en gekaderd in Europa). Op de meeting waren parlementsleden van vijf politieke partijen aanwezig en werd het boek De Vlaamse Republiek, van utopie tot project voorgesteld.
Defoort haalde op scherpe wijze uit naar de verdedigers van de Belgische kitsch, met citaten van journalisten Isabel Albers ('Het valt niet uit te leggen aan de kiezers dat het hele communautaire verkiezingsprogramme van 2007 van de CD&V dode letter is gebleven'), Guy Tegenbos ('Het land is feitelijk uiteengevallen in twee landen die totaal los van elkaar evolueren', De Standaard), Rik Van Cauwelaert ('een ritueel dat de democratische schijn moet hooghouden', Knack) en Geert Van Istendael ('de surrealistische droom is voor de brede bevolking een nachtmerrie geworden')
Defoort hekelde de typisch Belgische retoriek - 'Het "Land" moet bestuurd worden' - waarmee nu ook CD&V op een surrealistische wijze afstand neemt van gedane beloften. 'Ze zwelgen in de kitsch', aldus Defoort. Daartegenover plaatst de VVB de komende maanden een positieve campagne waarmee ze wil aantonen dat precies de VVB bezig is met de 'echte problemen van de mensen': de economische, financiële en sociale problemen, welvaart en welzijn voor al wie in Vlaanderen woont, jobs, succesvol ondernemen, vergrijzing, gezinspolitiek, pensioen, dàt houdt ons wakker bij de VVB. Het zijn uitdagingen waarvoor de Belgische kitsch geen instrumentarium meer aanbiedt, integendeel, die kitsch is een bedreiging voor welvaart en welzijn.
De verkiezingscampagne van de VVB loopt onder de titel "Ik kies voor Vlaanderen", overstijgt partijgrenzen. Ze zal worden gedragen door een speciale webstek (www.ikvv.be) en op zondag 17 mei een grote meeting in Hangar 29 langs de Schelde in Antwerpen. Beslissende stappen zetten naar de onafhankelijkheid van Vlaanderen, een open Vlaamse republiek, bevrijd van de Belgische democratievervuiling, betrokken op Europa en de buitenwereld. Defoort eindigde met zijn einddoel: een performante en mobiliserende confederatie met Wallonië en Nederland (geïntegreerd in Europa), die enkel kan worden opgebouwd vanuit een onafhankelijk Vlaanderen.
Boek
Johan Sanctorum stelde het boek De Vlaamse Republiek, van utopie tot project voor (uitgave Van Halewyck). Tien auteurs nemen er afstand van de surrealistische zeepbel België. Sanctorum hekelde het conformisme van het Vlaamse cultureel establishment, maar was ook niet mals voor het kaakslagflamingantisme, voor sectarisme en uitsluiting, voor het centenflamingantisme. Het is tijd voor het finale denkwerk over het vraagteken dat "Vlaanderen" heet, voor een nieuw samenlevingscontract, voor debatteren, fulmineren.
'Met rechts alleen redden we het niet', aldus Sanctorum die verwees naar de bijdragen in het boek van linkse strijders als Ludo Abicht en Jef Turf. Met Julien Borremans pleitte hij voor een Vlaamse beweging die haar sociale dimensie zou herontdekken, maar tegelijk ook voor vrije meningsuiting 'zonder cordons'. Strijd moet er ook zijn tegen de francofone taalgraaicultuur: 'Taalhomogeniteit is een noodzaak om de democratie waar te maken'.
Sanctorum is geen voorstander van 'een beetje onafhankelijkheid' en het 'traag uitkleden van België', wel van een 'republikeinse renaissance' die ons moet 'ontsmetten van de Belgische ziekte'. Hij voorspelde een Vlaamse secessie die een precedent mét navolging zal zijn in een herdemocratiserend Europa. 'Wij hebben geen imagoprobleem, België en het huidige Europa wél', besloot de auteur. 'Het wordt dus tijd om de Rubicon over te steken, de ruïne op te blazen en voluit te gaan voor de republiek Vlaanderen.’
Axel Buyse, Vlaams zaakgelastigde bij de Europese Unie, had het vooral over identiteit en Europa. Hij pleitte voor het cultiveren van de standaardtaal, meer debat over de wijze waarop wij de Vlaamse democratische ruimte verder moeten organiseren. Ook hij wees erop dat Vlaams bewustzijn bestaat in vele geuren en kleuren, dat Nieuwe Vlamingen niet meer weggaan, maar suggereerde dat men integratie zou benaderen vanuit een Nederlandse "leidcultuur" om het Vlaming zijn van de Franstaligen op Vlaamse territoir te stimuleren. Buyse hekelde de ideeën over "corridors", zag wel iets in de recente oproep van Patricia Ceyssens om een Vlaanderen-Brussel-operatie op te zetten. Onze toekomst kan alleen in een samenwerkend Europa liggen, te beginnen met samenwerking met Nederland (dat weet hoe de zaken zich hier ontwikkelen).
Het gaat goed met de Vlaamse cultuur, al moeten we ons maar niet laten meesleuren in taalrelativisme dat in kosmopolitische kringen al te zeer wordt geëtaleerd. Beter zijn we assertief tegen de verengelsing. De zaakgelastigde moest zich ver houden van politieke boodschappen, maar had het toch over 'het verschrompelen' van de Belgische politiek ruimte en het betere alternatief: het Vlaamse 'feit' en een Vlaanderen dat zo open mogelijk is tegenover Wallonië en de francofonie.
Op de VVB-nieuwjaarsbijeenkomst waren een twintig parlementsleden aanwezig van vijf politieke partijen (CD&V, LDD, N-VA, VB, Sociaal-Liberale Partij). Het meeste applaus ging evenwel naar burgemeester Willy Dewaele (Open VLD) van Lennik, die consequent blijft in zijn al jaren durende strijd voor de splitsing van de kieskring BHV.
Het boek "De Vlaamse Republiek - Van utopie tot project" is uitgegeven bij Van Halewyck/Leuven en bevat bijdragen van Ludo Abicht, Brecht Arnaert, Julien Borremans, Peter De Roover, Koenraad Elst, Matthias Storme, Johan Sanctorum, Jef Turf en Luc Van Doorslaer en een inleiding van Prof. Em. Eric Defoort, voorzitter van de VVB. Kost 17,95 euro en is te verkrijgen bij de Vlaamse Volksbeweging (www.vvb.org), Passendalestraat 1a 2600 Berchem, 03 366 18 50.
Abonneren op:
Posts (Atom)
.jpg)
