Belgisch-Kosovaarse supermarkt?

Turkije

Bij zware gevechten tussen Turkse soldaten en rebellen van de Koerdische Arbeiderspartij PKK in Noord-Irak zijn in één dag al tweeëntachtig doden gevallen, onder wie vijf soldaten. Dat deelde de Turkse generale staf vandaag mee.Het Turkse leger zegt dat het 77 leden van de als terreurorganisatie ingeschaalde PKK heeft gedood. Daarmee steeg de dodentol sinds het begin van het offensief vorige week tot meer dan 250 mensen. Afgelopen donderdag vielen meer dan 10.000 Turkse soldaten het noorden van Irak binnen.

De Turken maken goed gebruik van de Amerikaanse bezetting van Irak om de PKK aan te vallen. Vraag blijft of er daardoor geen aanslagen zullen komen van de PKK op het toerisme in Turkije. De PKK heeft immers alle jonge Koerden opgeroepen om aanslagen te plegen in Turkije.

Waar gaat dit eindigen? Is dit het begin van nog meer geweld of zal Turkije zo het terrorisme op een efficiënte manier kunnen aanpakken? Volgens mij weet niemand het.

Obama

Hier een merkwaardige foto van Obama in originele Somalische klederdracht. Met tulband dus. Straf hoe de Amerikaanse media hier een punt van maken.

Het Socialisme en de dood

Het persoonlijke charisma van Castro volstaat blijkbaar om de welwillende beeldvorming rond zijn Club Med-versie van de DDR overeind te houden. Bart De Wever stoort zich in z'n column in De Morgen aan de vergoelijking van het regime van Fidel Castro.

Was Rafael Trujillo een gruwelijke dictator? Nee, want je kan de Dominicaanse Republiek toch niet vergelijken met onze Westerse democratieën. Trujillo was bovendien een zeer kundig bestuurder, een harde werker, een intelligente politicus en een slimme jurist. Hij was de stuwende kracht achter de succesvolle industrialisering van zijn land en zorgde er tegelijk voor dat die niet ten koste ging van het leefmilieu. Wist u trouwens dat de CIA een hand had in de moordaanslag op zijn leven? Dat is pas schandalig.

Men kan zich nauwelijks voorstellen dat iemand enkel vanuit deze invalshoek op het regime van Trujillo zou terugblikken zonder dat er verontwaardigde commentaar op volgt. Rafael Trujillo regeerde immers met ijzeren hand over de Dominicaanse Republiek van toen hij zich met Amerikaanse steun in 1931 tot president liet verkiezen tot hij in 1961 werd vermoord. 'El Jefe' liet in die periode gewetenloos opponenten uit de weg ruimen en creëerde een groteske personencultus rond zichzelf. Het aura van gruwel rond Trujillo zal nooit in de dodehoekspiegel van de geschiedenis verdwijnen. Net zoals Augusto Pinochet nooit in de eerste plaats herinnerd zal worden om de sterke economische opleving - 'het Chileense wonder' - die zijn land kende nadat hij gewelddadig de macht van Salvador Allende overnam. En terecht. Eigentijdse dictators hoeven we niet door een welwillende bril te bekijken. Tenminste, dat zou je denken. De uitzending van Terzake op 19 februari liet niet minder dan vier Cubakenners aan het woord over de afscheidnemende Fidel Castro, maar slaagde er niet in eenduidig te antwoorden op de vraag of Castro een dictator dan wel een communistische idealist was (alsof niet overal waar 'communistische idealisten' ooit aan de macht kwamen, de dictatuur meteen volgde): Cuba mag je immers niet vergelijken met onze democratieën; er is een vorm van inspraak; het is een laboratorium waaruit wij lessen kunnen trekken; de schandalige handelsboycot van de Amerikanen belemmert verbetering... Op de uitzending volgde geen enkele verontwaardigde reactie. Het persoonlijke charisma van Castro volstaat blijkbaar om de welwillende beeldvorming rond zijn Club Med-versie van de DDR overeind te houden. Twintig jaar na de val van de Muur en de opening van de massagraven van het communisme oefent Cuba op veel progressieven nog steeds uit wat Jean-François Revel in 1976 omschreef als 'la Tentation Totalitaire'. Is het niet minder erg, of zelfs begrijpelijk, dat er bloed kleeft aan de handen der leiders als die gedreven worden door het maken van de ideale samenleving? Dat men alleen mag lezen wat de staat voorschrijft, is toch ondergeschikt aan het feit dat men de mensen heeft leren lezen, nee? Tenslotte weet iedereen, stelde Steve Stevaert op 2 juli 2005 in deze krant, dat Havana een bordeel wordt als het in handen valt van het wilde kapitalisme, en dat het voor de rest dan gedaan is. Stevaert is meermaals in Cuba geweest en kreeg daarbij van 'el lider maximo' een hoogstpersoonlijke voorkeursbehandeling. De vriendschap werd onder meer beantwoord met het sturen van afgedankte bussen van De Lijn naar Cuba. Alleen een cynicus zal zich afvragen of de banden van die bussen ooit nog gebruikt zullen worden voor de bouw van één van de gammele vlotten waarop gewone Cubanen, volgens Castro 'misdadigers, homoseksuelen en parasieten', hun land massaal ontvluchten. Nochtans had Cuba ooit een omvangrijke middenklasse, een gemiddeld loon voor een achturige werkdag dat hoger was dan dat van België, een hoger inkomen per hoofd van de bevolking dan Oostenrijk en een sterke aantrekkingskracht op migranten. Dat was blijkens een Unesco-rapport met name zo einde de jaren vijftig, vlak voor Castro de macht overnam. De talloze prachtige herenhuizen in Havana, die vandaag meestal op instorten staan, zijn er de stille getuigen van. De Britse auteur Theodore Dalrymple vermoedt dat het nieuwe regime die unieke architecturale pracht daarom met opzet liet afbrokkelen. Ze verstoren immers het wijd verspreide beeld dat Castro de bevrijder was van een land met uitsluitend arme boeren die werden uitgebuit door een piepkleine bovenklasse. Toen Andy Garcia met zijn film The Lost City (die bij ons een stille dood stierf) dat beeld van Cuba doorprikte, kreeg hij in Amerika een storm van kritiek over zich heen. Kwaliteitskranten wezen hem soms terecht door te verwijzen naar films die Castro's versie van de geschiedenis kritiekloos en aanwijsbaar fout weergeven. Dat Garcia dan ook nog eens het historische feit in beeld bracht dat Che Guevara bij het liquideren van tegenstanders graag zelf de trekker overhaalde, volstond in een aantal Latijns-Amerikaanse landen voor een heuse boycot van zijn film.

Het regime dat Castro omvergooide, valt vanuit democratisch oogpunt zeker niet te verdedigen. Nog minder was Cuba voor Castro een paradijs voor al wie er woonde. Maar dat doet niets af aan het vernietigende oordeel dat de geschiedenis over Castro hoort uit te spreken. Hopelijk opent zijn verdwijnen voor de Cubanen de weg naar de vrijheid om iets anders te kiezen dan het socialisme of de dood.

Bart De Wever

Belgiciste stal geld van klanten De Post

Marie-Claire Houard, de Luikse vrouw die bekendheid verwierf nadat ze vorig jaar 140.000

handtekeningten had verzameld voor de eenheid van België, heeft toegegeven dat ze acht jaar geleden zowat 5.000 euro pikte van klanten van De Post. "Mijn man en ik waren gescheiden. Hij betaalde het alimentatiegeld niet en ik kon de touwtjes amper aan elkaar knopen", bekent ze.
Houard werd ontslagen door De Post, die de slachtoffers vergoedde. Houard betaalde haar ex-werkgever uiteindelijk ook terug.

Bron: Gazet van Antwerpen - 23/02/2008

Iran

In het bijgevoegde filmpje vind je een overzicht van de geschiedenis van Iran van na 1945. Dit zou een mogelijke inval in Iran tegen kunnen spreken. Oordeelt u zelf maar. Positieve evolutie is wel dat Iran bijna als enige staat ter wereld openlijk predikt dat Israël illegaal is en moet verdwijnen. Daar kan Klauwaert volledig akkoord gaan. Vrij Palestina!

"De Vlaamse strijd kan ook links zijn"

Juist

Op vrijdag 22 februari was hier onder andere het volgende te lezen: "de linksen doen alles om populair te blijven en stemmen te blijven halen...". Dit was een reactie op het Gravensteenmanifest.
Nu, degenen die dit manifest hebben ondertekend, doen dit zeker niet uit partijpolitieke overwegingen of om populair te blijven of stemmen te halen. Bart Staes is lid van Groen! en maakt zich hierdoor zeker niet populair bij zijn achterban.

Verder is het niet altijd rechts geweest, dat ijverde voor meer autonomie en rechten voor de Vlamingen. De strijd voor meer sociale gelijkheid werd gevoerd door de arbeidersbeweging, maar ook door de Vlaamse beweging, wat mijns inziens in het Gravensteenmanifest te weinig wordt belicht.

Voor de rest is het Gravensteenmanifest een positieve ontwikkeling en maakt het de tegenstanders van meer Vlaamse autonomie onmogelijk om de Vlaamse strijd nog af te doen als een rechtse, asociale strijd.

Fout

Vlaams is links, zeggen 17 intellectuelen

BRUSSEL - Zeventien kunstenaars en intellectuelen publiceren een manifest dat zegt dat de Vlaamse strijd ook nu een linkse strijd is. Van onze redacteurHet Belgische status-quo is onaanvaardbaar. Dat is de kernzin van een manifest van 17 vooraanstaande Vlamingen die zich 'kunstenaars en intellectuelen' noemen en van wie het overgrote deel als 'links' bekendstaat: Etienne Vermeersch, Peter De Graeve, Ludo Abicht, Eric Defoort, Piet Van Eeckhaut, Jef Turf, Bart Staes en tien anderen. Ze publiceren hun manifest vandaag in De Standaard.Wat dreef hen tot die publieke verklaring? Ze zijn het beu dat in 'een flink deel van de Vlaamse culturele wereld' de 'redelijke en rechtvaardige Vlaamse eisen voor een staatshervorming' geassocieerd worden met het extreem-rechts gedachtegoed.Dit is óns links gedachtegoed, is de boodschap van het manifest.Ze beschrijven het ontstaan van België en de evolutie van de staatshervorming in dat licht.Meer autonomie voor de deelstaten zal iedereen tot voordeel strekken. Franstalig België moet beseffen dat het zijn eigen groeikansen hypothekeert als het zich laat gijzelen door politici die zweren bij het status-quo, luidt het in het manifest.En de onschendbaarheid van de interne grenzen tussen de regio's is een absolute voorwaarde om de staat België en de interpersoonlijke en interregionale solidariteit overeind te houden, zo gaat de tekst voort. De ondertekenaars vragen respect voor het territorialiteitsbeginsel (en dus de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde) en ze menen dat ze dit respect 'niet hoeven af te kopen'. De discussie over sociaal-economische solidariteit wordt onmogelijk indien men geen respect betoont voor de grenzen, menen ze. Wij willen als welvarende regio de solidariteit in stand houden, verklaren ze voort, maar niet met een latent onbehagen over cultuurimperialisme, ongezond parasitisme en verborgen partijpolitieke agenda's.'Wallonië als bevriende partner' lijkt hen 'aantrekkelijker dan een staatsbestel dat zich van de ene naar de andere crisis voortsleept'.
Bron : De Standaard

Beoordeling

Toen ik dit las kwam steeds weer dezelfde gedachte in mij naar boven : de linksen doen alles om populair te blijven en stemmen te blijven halen. Dankzij het Vlaams Belang en de NVA wordt het thema als Vlaanderen onafhankelijk en geen prijs betalen zeer populair bij de kiezers. Terecht trouwens. En vergeet het niet, het is altijd rechts dat ijvert voor Vlaanderen zelfs in tijden wanneer dit een zeer gevoelig onderwerp was. Wat doen die zogenaamde links intellectuelen weer, ze nemen de populaire standpunten over. Nu beweren ze geen prijs te willen betalen voor de splitsing. Vermeersch liet in september nog optekenen dat hij dit wilde in ruil voor de overheveling van vier faciliteitengemeenten naar het Brussels Hoofdstedelijke Gewest. Wat een ongelooflijke hypocriet. Maar goed eigenlijk verwachtten we niets anders van die man. Volgens mij doet hij hier gewoon aan zelfbevestiging.

Ik dacht trouwens dat die zogenaamde links-intellectuelen, ook achter die partijen van hetzelfde zootje stonden. Wat hebben Spa, Spirit en Groen! al gedaan voor Vlaanderen? Zijn zij het niet die dagelijks weer de transfers goedpraten onder het door klauwaert reeds achterhaalde voorwendsel van solidariteit? Ach zo gaat het in de politiek keer op keer. Hopelijk zien alle Vlamingen wel in dat er zoiets bestaat als valse moraalridders die je telkens bij de verkiezingen moet afstraffen in de hoop dat ze ooit gaan inzien dat ze fout bezig zijn. Tot zover mijn mening over deze wansmakelijke reddingspoging van links om nog iets te betekenen in Vlaanderen.

De weg naar Mekka is een doodlopende weg

Enige tijd geleden sloot Jan Leyers zijn TV-exploratie doorheen de Islamwereld af. De reis startte in Cordoba, ooit hoofdstad van het Moorse Spanje, en eindigde met een anticlimax in Saudi-Arabië, nabij de heilige stad Mekka, waar Leyers als heiden niet welkom was. Wat had hij dan gedacht. Zich als moslim vermommen, zoals Richard Burton in 1853 deed, vond de olijke VRT-toerist veel te riskant: ontmaskerd worden staat gelijk met de doodstraf. En zich tot de Islam bekeren was al evenmin een optie: Mevr. Leyers wil niet de rest van haar dagen in een Burka slijten; bovendien kan men zich achteraf niet meer ont-keren, een afvallige wacht eveneens de dood. Geen pastoorstruc kon hier helpen. Blode Jan vertrok dus met stille trom, en deed wat alle Westerse intellectuelen in zon geval doen: een boek schrijven. Een, naar ik aanneem, vrij accuraat reisverhaal met veel pittige details. Maar waarin tussen de regels toch duidelijk wordt met wat voor een probleem wij hier in Europa eigenlijk opgescheept zitten: het wordt nooit wat met die Islam,- dit is gewoon geen religie zoals een ander. Veeleer combineert ze de slechtste eigenschappen van haar twee zusters: het fundamentalisme van het Jodendom en het expansionisme van het Christendom. Met een eigen accent van humorloos ressentiment en fallo-sadisme. Is weldenkend Vlaanderen eindelijk ontwaakt uit zijn eenheid-in-verscheidenheid-idylle, waarbij de Islam één krent zou zijn van de multiculturele taart?

Een café zonder vrouwen

Is de toon van de TV-reeks en van het boek nog onderkoeld en bewust anekdotisch, in interviews nadien neemt Jan Leyers geen blad voor de mond: de kloof tussen de middeleeuwse Islam-theokratie en het geseculariseerde Westen is onoverbrugbaar. Het is een schrijnende bekentenis, gelet op de man in kwestie die het formuleert. Want in De weg naar Mekka gaat het niet om de zoveelste makakkenmop, een VB-tirade of een O nee, alweer een moskee-meezinger die uit de jukebox galmt van Café Odal. Neen, hier is een bezadigde exponent van politieke correctheid aan het woord, een goedlachs TV-gezicht, ex-gitarist van het rockgroepje Soulsister, die ooit nog op een blauwe maandag filosofie studeerde.

Het korte Metro-interview dat Leyers weggaf, getiteld Een café zonder vrouwen is de grens van Europa (22/10/07) slaat in elk geval nagels met koppen. De auteur stelt vast dat een coëxistentie tussen de wereld van de moslim en die van de min of meer ontkerstende Europeaan een fantasme is dat we beter achter ons kunnen laten ( Ik kan me heel weinig voorstellen bij een Europese Islam). Hij zit daarbij op één lijn met de belangrijkste Vlaamse Islamkenner en Arabist Urbain Vermeulen (KUL), die sinds zijn boek Islam en Christendom, het Onmogelijke Gesprek? zowel door De Morgen als door De Standaard persona non grata is verklaard. Een fatwa van politiek-correct Vlaanderen dus,- Leyers mag opletten. Want, zo stelt hij, de Islam blijkt te zijn, wat we steeds vreesden: een volstrekt statisch-autoritaire mannencultuur, gekenmerkt door een totale afwezigheid van vrijemeningsuiting, een geïnstitutionaliseerd sadisme tegenover de vrouw, en een onvoorwaardelijke onderwerping aan het religieuze primaat, de almacht van Allah waarin de mannelijke autoriteit zich projecteert. Hij duldt geen enkel empirisch argument en beweegt zich in pure cirkelredeneringen, met Allah als middelpunt en de Koran als passer. Het onderwijs bestaat vrijwel uitsluitend uit het slaafs vanbuiten leren van die Koran, een perfecte strategie voor autoritaire regimes om gedweeë onderdanen op te voeden. Het idee dat de Islam zich gaandeweg zal moderniseren, als we maar wat geduld oefenen, af en toe wegkijken, de bloedneuzen stilletjes stelpen en ons tolerant blijven opstellen, veegt Leyers van tafel: het autoritair-theocratische niet-denken zit hen in de culturele genen, aldus onze verkenner.

Ondertussen bleek de TV-serie al een kleine katarsis op gang te hebben gebracht in links-progressief Vlaanderen. Zelfs op het intercultureel platform www.kifkif.be verschenen reacties van lezers die zich gechoqueerd en verontrust hadden gevoeld, bij de beelden in Leyers documentaire van een jonge actrice die door haar broer in brand wordt gestoken wegens onislamitisch gedrag. We zijn wel breeddenkend, maar dàt∑. Ja sorry, hebben al deze brave lui dan nooit de Koran ter hand genomen? Neen dus, maar de verguisde Urbain Vermeulen wél. Nul-tolerantie tegen andersdenken, straf en vergelding tegen onwillige volgelingen,- zo heten de pijlers van deze religieuze massahysterie. Men kan de Islam niet verdenken van een dubbele moraal: de sharia, de in wettekst verankerde toorn Gods, is meedogenloos, ook en vooral voor het eigen volk.

Van de Kaaba tot de Dageraadplaats

Deze planetaire proliferatie van de angst zet zich door op alle niveaus,- en zorgt dus ook voor kortsluitingen binnen de multiculturele luchtbel zelf. Op 2 december j.l. eindigde een onnozel Sinterklaasfeestje op de Antwerpse Dageraadplaats in een steekpartij: een bende jonge allochtonen vond het leuk om de kinderen en de ouders te terroriseren, waarvan er drie in het ziekenhuis dienden te worden opgenomen. De bewoners reageerden geschokt, zegden de kranten. Geschokt? Het lijkt me een understatement, gezien de socio-culturele context en de ernst van de feiten.

De Zurenborgwijk, waarin het incident zich afspeelde, is namelijk géén probleemwijk of een achterbuurt, maar een vernieuwd, hip stadskwartier waar vooral links-progressieve bobos multiculturele straatanimaties organiseren, ten behoeve van de allochtone medeburgers. Daar kon het dus niet aan liggen. Het was echter ook méér dan een uit de hand gelopen tienerstreek: ik vermoed dat het Sinterklaasfeestje Christelijk-religieuze connotaties opriep, die het bij ons nauwelijks nog heeft, maar die bij de moslimbroeders enige strijdlust opwekten. Een religieus symbool dus, weliswaar in een café, maar de kinderen speelden op de stoep en veroorzaakten heidense spruitjeslucht. Het ging hier dus wel degelijk om een kleine Jihad, die Jan Leyers doorheen zijn boek ziet opdoemen: ook op de Dageraadplaats tracht de Islam haar grenzen te verleggen. Telkens weer botst de Westers-progressieve tolerantie met een religieus expansionisme dat zich plekken tracht toe te eigenen om die niet meer af te staan.

Ooit zullen historici zich over de vraag buigen, waarom het zolang duurde voor de Westerse intellectuelen door hadden dat zon zwaktebod desastreus moest aflopen. Heel de periode tussen 1970 en vandaag is verloren gegaan aan politiek-correcte beuzelpraat van de linkerzijde, die steeds maar weer de Verlichtingsfilosofie toepaste op een absoluut obscurantistische olievlek.

Wij kunnen ons deze geo-metafysica nauwelijks nog voorstellen: voor de moslim is een plek geen aantal vierkante meter, geen via satellieten lokaliseerbare spot, geen door een bepaalde functie gekenmerkte zone in de publieke ruimte, maar een plaats met een specifieke betekenis, die zeer precies omschreven rituelen oplegt. Opmerkelijk is bovendien, dat heilige plekken voor de Islam het voorwerp zijn van een verovering. De toeëigeningen definiëren de legendes en markeren de religieuze geschiedenis (de enige trouwens die van tel is). De Islam gaat daarin zeer voluntaristisch te werk, en overschrijft betekenissen met zijn eigen canon, zonder scrupules. En onomkeerbaar.

Zelfs de Kaaba, de kubus in het centrum van Mekka die de heilige zwarte steen (« √”Ë( al-Hajar-ul-Aswad) bevat, was in oorsprong een heidens-polytheïstisch monument, uitdrukkelijk gewijd aan de verzoening tussen goden en godsdiensten, jawel. De profeet Mohammed ibn Abdullah, in Mekka geboren, heeft heel de plek simpelweg geüsurpeerd, tegen de wil van de bewoners in, die hem oorspronkelijk zelfs uit de stad hadden gezet. Waarschijnlijk vermoedend waar het ging eindigen. In 630 neemt Mohammed de stad gewapenderhand terug in, en wijst de zwarte meteoriet een nieuwe, finale legende toe, nl. van een door Allah aan Adam geschonken hemelsteen. De toeëigening van dit object was kruciaal voor de geloofwaardigheid van Mohammed. Het is een vervalsingstechniek die tot op vandaag de semantische omkeringen bepaalt van veroveraar naar martelaar en van agressor naar slachtoffer. De boefjes op het Dageraadplein zijn onschuldig, want wij hebben het uitgelokt, hun jeugdhuis is ondergesubsidieerd, de straathoekwerker was met vacantie, enz. En bovenal: Allah wilde het zo, dus kan hun daad niet laakbaar zijn. Absoluut fatalisme, als universeel alibi.

De Kaaba een gekaapt monument, de zwarte steen een leugentje om bestwil. Deze weinig bekende nevenintrige van de Islam-ontstaansgeschiedenis bevestigt dat we ons niet te tolerant moeten opstellen tegenover een religie die zelf absoluut onverzoenlijk is, en haar gelijk bij voorkeur met geweld afdwingt. Het betekent ook,- en dat is zelfs een conclusie die ik lees doorheen De weg naar Mekka,- dat we stilaan mogen ophouden met het bouwen van moskeeën. Want een moskee is niet alleen een gebedshuis maar ook een veroverde plek, een stukje gewijde grond dat onomkeerbaar aan de Islam toehoort. De clash bestaat er juist in, dat de tolerante samenleving onmerkbaar terrein prijsgeeft, omdat ze niet meer plekbewust denkt. Wij zien een moskee als een utilitaire ruimte, bestemd voor de godsdienstbeleving van één groep in de samenleving, terwijl die groep zelf de moskee opvat als een bruggenhoofd, een etappe van de Heilige Oorlog tegen het ongeloof.

Als geen andere religie is de Islam gericht op de onomkeerbare usurpatie van plekken en het herschrijven van legendes: zelfs de Kaaba, de kubus in het centrum van Mekka die de heilige zwarte steen bevat, was in oorsprong een heidens-polytheïstisch monument, uitdrukkelijk gewijd aan de verzoening tussen goden en godsdiensten (!)...

Mekka revisited dus. We moeten hier lessen uit trekken: ook onze hedendaagse publieke ruimte is niet neutraal of inert, maar doordesemd van een veellagige, veelzinnige, complexe moderniteit waardoor een Christelijke Nicolaas uit de 4de eeuw, gekruist met een Germaanse Wotanfiguur, geïnfiltreerd door een 18de eeuwse dubbelzinnige libertijn-pederast (Colas), uitrafelt in een 19de eeuwse legende van burgerlijke deugdzaamheid, en tenslotte in een 20ste eeuws supermarktfenomeen. De regels schrijven voor dat hij zich vóór 1 december gedeisd houdt en de Kerstman niet in de weg loopt. Polytheïstische pluraliteit dus, het moderne Europa gelijkt op het oude, pre-islamitische Mekka van vóór Mohammed! Onze speelse, ironische cultuur van de osmose en de assimilatie kan nooit een cultuur verteren die zich niet laat oplossen en uitsluitend denkt in termen van verovering,- een inzicht dat ook de Nederlandse linkse publicist Paul Scheffer al enkele jaren geleden ontwikkelde. Zie zijn ruchtmakende essay Het multiculturele drama uit 2000, en zijn recent verschenen boek Het Land van Aankomst.

En omgekeerd, wanneer de Islam de moderniteit, als cultuur van de uitwisseling, fundamenteel afwijst (wat op zich haar goed recht is), dan hoort ze in Europa eenvoudigweg niet thuis. Het hoofddoekenverhaal is een goed voorbeeld: als het een mode-element is, dat onze Westerse mode beïnvloedt, dan is er eigenlijk geen probleem. Misschien is zon goed ontworpen sluier echt wel elegant en verleidelijk, een soort toegevoegde lingerie, leuk voor de straat, het strand en de slaapkamer. Als het echter een tactisch element is van een sluipend islamiseringsproces, met als einddoel om alle vrouwen in een burka te stoppen, dan is elke vorm van tolerantie misplaatst. En alles wijst erop, dat we in Vlaanderen en Nederland met het tweede te maken hebben.

We zijn veel te slordig en onverschillig omgesprongen met onze complexe cultuurruimte, en moeten ze nu heroveren, om te beletten dat meteen ook heel de erfenis van de kritische vrijdenkers E. Kant en J.J. Rousseau verloren gaat.

Het ziet ernaar uit dat Europa eindelijk toe is aan een pijnlijk maar louterend ontwaken. Ooit zullen historici zich over de vraag buigen, waarom het zolang duurde voor de Westerse intellectuelen door hadden dat zon zwaktebod desastreus moest aflopen. Heel de periode tussen 1970 en vandaag is verloren gegaan aan politiek-correcte beuzelpraat van de linkerzijde, die steeds maar weer de verlichtingsfilosofie toepaste op een absoluut obscurantistische olievlek.

Toch was er een kleine minderheid binnen het cultureel establishment, die al vrij vroeg het gevaar van de misbegrepen tolerantie besefte. In 2004 komt de kortfilm Submission (verwijzend naar de letterlijke vertaling van Islam, nl. onderwerping) van Theo Van Gogh uit. Samen met zijn compane Ayaan Hirsi Ali werd Theo Van Gogh de anarchistisch-libertaire klokkenluider in een door politiek-correcte hypocrisie vergeven Nederlandse samenleving. De film gaat niet enkel over verkrachting, vrouwenmishandeling en clitoridectomie binnen de Islam (er worden schokkende beelden getoond van gestrafte vrouwen op wiens rug Koran-teksten gekerfd zijn), maar stelt op subtiele wijze dat vrijheid niet los gezien kan worden van fysische integriteit. De sexuele emancipatie van de jaren 60 ging niet zomaar over een losbandig sex-drugs & rock n-roll-verhaal, maar beschouwt de herovering van ons eigen lichaam als het sluitstuk zelf van het fameuze Verlichtingsproces.

Geen vrijemeningsuiting zonder fysieke ontplooiing. Geen rechten van de mens zonder lichamelijke zelfbeschikking, geen ratio zonder libido. De bevrijding gaat met horten en stoten,- sinds Dutroux is er overigens in de lage landen een nieuwe golf van preutsheid ontstaan, die vreemd genoeg samenvalt met een nieuw autoritair élan en een poging van de overheid om in ons privé-leven te neuzen, zogezegd omwille van de openbare veiligheid. Zelfs de nieuwe gezondheidsobsessie hoort daarbij, het publieke demoniseren van bv. de roker, de drinker, etc., allemaal genotsculturen die in de Islam als verdacht of taboe gelden, maar die ook via onze eigen overheidscampagnes worden ontraden (Van Gogh doopte daarom, bij wijze van provocatie, zijn website De gezonde roker). De analogie is frappant en verontrustend. In de gezondheidsstaat heeft de mens alleen nog plichten, nauwelijks rechten, laat staan recht op eigen lustbeleving. Zijn lichaam behoort hem niet toe. Vreemde coïncidentie met de moslim-vijandigheid jegens het lichaam, de onderwerpingsgedachte, en de vastencultuur waaruit de drie elkaar bestrijdende monotheïstische woestijnfantasmen ontstonden,- Jodendom, Christendom en Islam.

Sexuele emancipatie gaat niet zomaar over een losbandig sex-drugs & rock n-roll-verhaal, maar beschouwt de herovering van ons eigen lichaam als het sluitstuk zelf van het fameuze Verlichtingsproces. Geen vrijemeningsuiting zonder fysieke ontplooiing. Geen rechten van de mens zonder lichamelijke zelfbeschikking, geen ratio zonder libido.

Het sexueel geladen vrijheidspleidooi van Van Gogh en Hirsi Ali maakt definitief komaf met het waanidee dat Islamkritiek een kwestie zou zijn van (extreem-)rechts ethnocentrisme, politiek populisme of xenofobe kroegpraat. Het gaat daarentegen om de geluksvraag binnen een perspectief van het hiernumaals, datgene wat zich binnen dit leven afspeelt. En het is essentieel dat juist vrouwen hier het voortouw nemen, en wijzen op de sadistisch-masochistische grondtoon van een religie die zich tegen de liefde en het leven richt, en die sexuele ontplooiing reserveert voor de martelaren in de al-janna, een lustoord waar voor vrouwen sowieso maar een bijrol is weggelegd. De echte nachtmerrie begint zich overigens af te tekenen, in de vorm van een alliantie tussen een steeds maar opschuivend moslim-fundamentalisme en een nieuwe politiek-correcte dictatuur die dit fundamentalisme gedoogt, omdat het recupereerbaar is in de strijd tegen de vrijemeningsuiting. Elke vorm van Islamkritiek wordt op het einde als een racistisch discours uitgelegd, waardoor de marges van bv. de persvrijheid steeds smaller worden, want zodra je ook maar iemand beledigt staat de gedachtenpolitie klaar.

De afloop van het Van Gogh-verhaal is gekend: de filmmaker werd in hetzelfde jaar 2004 in Amsterdam door een moslim-extremist vermoord, terwijl Hirsi Ali door de Imam van Den Haag vogelvrij werd verklaard, moest onderduiken, en tenslotte Nederland ontvluchtte.

Adam en Ewald, zevendagsgeliefden

De Iraans-Nederlandse fotografe Sooreh Hera nam onlangs de Van Gogh-draad weer op. Zelf een vluchtelinge voor het fundamentalistische regime in Iran, exposeerde zij begin december een fotoreeks in het Gemeentemuseum van Den Haag. Daaronder enkele beelden van gevluchte Iranese homos, die anoniem wilden blijven en maskers droegen van de profeet Mohammed en zijn schoonzoon Ali. Hoewel de museumdirectie er eerst geen graten in zag, plooit ze na het eerste protest vanuit de Islamhoek: de beelden zouden bepaalde groepen in de samenleving beledigen. Sooreh Hera onderging ondertussen het lot van Ayaan Hirsi Ali: zij krijgt dreigtelefoons van moslim-fanatici, waarbij expliciet naar Theo Van Gogh wordt gerefereerd, en duikt onder.

Terecht stelt Sooreh Hera in interviews dat we terug in de middeleeuwen dreigen terecht te komen. Ze was geschokt toen ze in Nederland vrouwen in een burka zag rondlopen. Ze stelt politieke emancipatie eveneens in het verlengde van een sexuele bevrijding, maar legt tevens haar eigen lichaam in de weegschaal: kunstwerken zoals Adam en Ewald zijn niet zomaar collages, doch omvatten heel het risico om hiervoor geëxecuteerd te worden Een absolute vorm van body-art: het is mijn leven en lichaam tegen jullie waanzin.

Hera: 'Ik heb de islamitische revolutie in Iran meegemaakt. Ik weet goed waar de islam voor staat. Ik weet dat wat ik nu doe, levensgevaarlijk is. Toch ben ik bereid dat risico te nemen voor de vrije meningsuiting. Daarmee overstijgt ze als vrouw vele malen het martelaarschap van het zelfmoordcommando dat uitkijkt op het hiernamaals.

Met statements als Submission en Adam en Ewald, zevendagsgeliefden, bevrijdt de kunstwereld zich resoluut van de vrijblijvende Spielerei uit het 20ste eeuws modernisme waar mensen als Jan Hoet zo mee dwepen. De speeltijd is voorbij, de Westerse kunst heeft eindelijk weer een waardig onderwerp gevonden, namelijk haar eigen voortbestaan en die van de kunstenaar. Het is natuurlijk ironisch, maar niet geheel onlogisch, dat uitgerekend een Iraanse ballinge ons op die nieuwe mogelijkheid moet wijzen. We zijn door teveel gratis vrijheid verwend en verdoofd, ons kritisch instinct is weg. Nadat de media de freedom of speech gebanaliseerd hadden tot onbenullig geleuter van BVs of de cacofonie van meningen in de 1001 talkshows, is het uitbrengen van een mening weer een riskante aangelegenheid. Misschien moeten we onze Moslimbroeders er wel dankbaar voor zijn, want iemand als Sooreh Hera is een eiland van kwaliteit dat vooral bovendrijft in een context van censuur. Door het totaal gebrek aan repressie werd het artistiek bedrijf een absoluut-zinledig gebeuren van kakmachines, beschilderde varkens en gekruiste kippen. Nu pas, vanaf september 2001, is er weer een echte grens die moet overschreden worden, en wordt kunst terug een halszaak.

Misschien drijft kwaliteit wel boven, net door de toestand van censuur. Door het totaal gebrek aan repressie werd het artistiek bedrijf een absoluut-zinledig gebeuren van kakmachines, beschilderde varkens en gekruiste kippen. Nu pas, vanaf september 2001, is er weer een echte grens die moet overschreden worden, en wordt kunst terug een halszaak.

Het gaat dus wel degelijk om een reconquista, een intellectueel no pasaran tegen datgene wat filosoof Lieven De Cauter het nieuwe islamo-fascisme noemt. Ondanks het beladen woord reconquista staat dit verzet los van enige kruisvaardersrethoriek of nostalgie, noch naar het Christelijke avondland, noch naar de knullig-liberale vrijheid-blijheid-maatschappij. Neen, het gaat om een herovering van de publieke ruimte, waarin plaats moet zijn voor spraak en tegenspraak. Een wedersamenstelling van het collectief bewustzijn, als gespleten, veelzinnige, meervoudige zindering van symbolen en betekenissen. De oude Kaaba als het ware. In de herovering van die ruimte op de monocultuur, is elk woord, elk vertoog weer een oorlogsdaad, elk kunstwerk een iconoclasme, elke boodschap een kleine bom. Terwijl de overheid doorgaat met het ontmijnen, en daar haast een full-time dagtaak aan heeft, zullen de beledigingen aan het adres van Allah en zijn profeet toenemen, net omdat hij de enige is die geen beledigingen duldt. Opmerkelijk en veelzeggend verschijnsel daarbij is, dat conservatief-Christelijke middens het steeds meer gaan opnemen voor het Islam-fanatisme, op momenten dat er sprake is van belediging: de religieuze erfvijanden sluiten fluks de rangen, eens de goddeloze Satan opduikt∑

We gaan dus naar een zinnige confrontatie tussen geloof en vrijdenken. De Deense Mohammed-cartoons van begin vorig jaar waren niet islamofoob of racistisch, maar toonden simpelweg aan dat de West-Europese cultuur, gepokt en gemazeld tussen de eerste kruisvaart van 1095 en het einde van de tweede wereldoorlog, gewoonweg geen absolute autoriteit of waarheid meer aanvaardt. We zijn genezen van het monotheïsme en willen het virus niet meer terug,- de weg naar Mekka is een doodlopende weg.

Atheïstische religie of couscous-model?

Een week geleden nog in Parijs geweest, niet voor de grote attracties, maar voor een onooglijk museumpje in de Rue de Sévigné, waar de originele vergeelde plakkaten hangen van de Déclaration des Droits de lHomme en du Citoyen uit 1789. Het fameuze artikel 11 (« La libre communication des pensées et des opinions est un des droits les plus précieux de l'Homme : tout Citoyen peut donc parler, écrire, imprimer librement∑ ») is actueler dan ooit, en klinkt vandaag nog steeds meer als een vrome wens dan als een gebod. Vrijheid, het is de enige religie die we ons kunnen permitteren. Zelf zopas als publicist ontsnapt aan vervolging in de Slangenaffaire, deed het me wel wat om die Zwarte Steen van de burgerrechten te zien, te ruiken, aan te raken. We hoeven hierop geen millimeter in te leveren, integendeel. Misschien mogen er zelfs wat meer van dit soort heidense heiligdommen bijkomen. Men zou op die manier zelfs de musea, waarin zgn. blasfemische kunstwerken zoals die van Sooreh Hera tentoon worden gesteld, als tempels van de moderniteit kunnen kwalificeren, waarop vrijheid van religie van toepassing is,- indien de vrijheid van mening geen voldoende argument meer zou blijken. Gewijde of herwijde plekken, Satanische kerken, exclusief voorbehouden voor atheïsten, waar gelovigen niets te zoeken hebben en geen zeggingschap over kunnen claimen. En waarover wij ons beledigd mogen voelen, indien deze symbolen van vrijdenkerij door iemand zouden besmeurd worden, al was het maar verbaal.

Men zou in de limiet de musea, waarin zgn. blasfemische kunstwerken zoals die van Sooreh Hera tentoon worden gesteld, als tempels van de moderniteit kunnen kwalificeren, waarop vrijheid van religie van toepassing is,- indien de vrijheid van mening geen voldoende argument meer zou blijken.

Voor de rest staat het als een paal boven water dat een fenomeen als Al Quaeda maar slagkracht verliest wanneer de Palestijnse kwestie,- het duurzame ontstekingsmechanisme van de planetaire terreurlont- een afdoende oplossing heeft gekregen met een volwaardige eigen natie. Dat is nog een bijkomend voorwerp van ergernis: dat de Islam, als pleitbezorger van de Palestijnse zaak, Europa tot oorlogsgebied verklaart, waarbij ook een oorlogslogica geldt (à la guerre comme à la guerre), en waarin ons geweten van rechtgeaarde autonomisten wordt gekieteld.

Want de ghetto-politiek in Gaza en de muur op de Westoever tonen aan dat er ook een volwaardige Israëlische variant van het fascisme bestaat. De religieuze rechtvaardiging van de Israëlische Sinai-bezetting is in se zo obscurant als de Mohammed-truc met de zwarte steen. Religie is volksbedrog. Op haar best neemt ze nog de vorm aan die wij haar hebben gegeven, na 2000 jaar Christendom: die van een smakelijke Sinterklaaskoek, met Pietje de Moor als loltapper.

Die polytheïstische tolerantie tegenover religie wil ik nog opbrengen: een straat vol geuren waar men de keuken uitkiest volgens de appetijt van de dag, zonder dat we ons hoeven uit te spreken over de smaak van morgen,- en goed beseffend dat de meeste stoofpotjes de restantjes van gisteren bevatten. Het couscous-model als het ware: in onze maag komt alles bijeen, zei mijn moeder al. . ■

Jan Leyers: De weg naar Mekka, 2007, Uitgeverij Van Halewyck, Antwerpen

Urbain Vermeulen: Islam en christendom, het onmogelijke Gesprek?, 1999, Davidsfonds, Leuven

Paul Scheffer: Het Land van Aankomst, 2007, De Bezige Bij, Amsterdam

www.soorehhera.com

http://www.theovangogh.nl/

Johan Sanctorum

Cuba

HAVANA, 20 februari 2008 (IPS) - Raúl Castro, die zondag allicht verkozen wordt tot nieuwe Cubaanse president, lijkt snel werk te moeten maken van economische en politieke hervormingen om het Cubaans socialisme te laten voortbestaan. Inspiratie kan hij putten uit de massa’s voorstellen die Cubaanse burgers de voorbije anderhalf jaar op papier hebben gezet.

Zondag (24 februari) wordt het Cubaanse parlement geïnstalleerd en kiezen de nieuwe volksvertegenwoordigers de president en de leden van de Staatsraad, het hoogste regeringsorgaan. Nu Fidel dinsdag liet weten dat hij geen kandidaat meer is, verwacht iedereen dat Raúl, die sinds juli 2006 al tijdelijk het roer had overgenomen van Fidel, definitief wordt bevestigd als Cubaanse regeringsleider.

Veel is er het voorbije anderhalve jaar niet veranderd op Cuba, maar het woord “verandering” dook wel vaak op in officiële toespraken. Voor het eerst lijkt daarin ook de stem van de burger mee te tellen. Raúl riep de Cubanen op 26 juli 2006 op brede discussies te beginnen over de meest prangende problemen waarmee ze geconfronteerd worden. Dat proces van vergaderingen en discussierondes leverde maar liefst 1,3 miljoen voorstellen op van burgers die concrete zaken anders willen aangepakt zien.

Veel Cubanen ergeren zich eraan dat nogal wat verbruiksgoederen alleen verkocht worden tegen de convertibele peso, een andere munteenheid dan de peso waarin de lonen worden uitbetaald. Die goederen zijn daardoor in de praktijk onbetaalbaar voor Cubanen die geen geld uit het buitenland krijgen of met toeristen in aanraking komen. De lage lonen, huisvestingproblemen, het gebrekkige openbare vervoer en de bedenkelijke kwaliteit van het onderwijs en de gezondheidszorg zijn andere punten waar de regering volgens de ingediende suggesties werk moet maken.

Er zijn ook voorstellen om de beperkingen op privéondernemingen en zelfstandige arbeid te versoepelen, om Cubanen weer toegang te bieden tot strandhotels die nu voorbehouden zijn aan toeristen en om de burgers weer vrij naar het buitenland te laten reizen.

De lijst met verzuchtingen is nog veel langer. Er zijn Cubanen die vinden dat de landbouwsector nog veel grondiger hervormd moeten worden dan nu het geval is, en dat de regering moet aanpikken bij de voorzichtige liberalisering en decentralisering van de jaren 90, die later werd teruggeschroefd.

De regering kan al die verzuchtingen niet zomaar opzijschuiven. Vorige maand verklaarde Raúl dat het nieuwe parlement voor “belangrijke beslissingen” staat die “stap voor stap” zullen worden uitgevoerd.

Het is nog de vraag of het Cubaanse systeem daardoor echt zal veranderen. De meeste voorstellen sturen aan op veranderingen “die ertoe zouden bijdragen dat het huidige sociaal beleid kan worden voortgezet”, oordeelt Mariela Castro, de dochter van Raúl en het hoofd van het Cubaans Centrum voor Seksuele Opvoeding. Mariela Castro is er voorstander van dat de burgerdiscussies “een permanent system” worden.

bron : MO

Islam

We vroegen ons af hoeveel moslims er eigenlijk al flaneren in Europa. Hieronder volgt een compleet overzicht van de BBC.

Muslims in Europe: Country guide
Islam is widely considered Europe's fastest growing religion, with immigration and above average birth rates leading to a rapid increase in the Muslim population.
The exact number of Muslims is difficult to establish however, as census figures are often questioned and many countries choose not to compile such information anyway.


ALBANIA
Total population: 3.1 million
Muslim population: 2.2 million (70%)
Background: Religious worship was banned in Albania until the transition from Stalinist state to democracy in the 1990s. Islam is now openly recognised as the country's major religion and most Albanians are Sunni Muslim by virtue of the nation's history: The Balkans has had centuries of association with the faith as many parts of it were part of the Turkish Ottoman Empire. While the empire is long gone, the culture remained in place. Significant populations of Albanian Muslims exist in a number of other European countries.
Sources: Total population - Albanian Institute of Statistics, 2005; Muslim population - UK Foreign Office.
Return to top

AUSTRIA
Total population: 8.2 million
Muslim population: 339,000 (4.1%)
Background: Large numbers of Muslims lived under Austrian rule when Bosnia-Hercegovina was annexed by Austria-Hungary in 1908. Many of Austria's Muslims have roots in Turkey and others arrived from the Balkans during the 1990s wars - partly because of historical ties. Islam has been recognised as an official religion in Austria for many years, meaning that it has a role in the religious teaching in schools. Vienna has historically been regarded as the point where the Islamic world reached its most western point, a critical battle in Austria in the 16th century marking the beginning of the decline of the Turkish Ottoman Empire.
Sources: Total population - Statistics Austria, 2005 figures; Muslim population - Statistics Austria, 2001 figures.
Return to top

BELGIUM
Total population: 10.3 million
Muslim population: 0.4 million (4%)
Background: Islam is one of seven recognised religions in Belgium, a status that brings it a number of subsidies and official roles, such as providing teachers. Despite this there have been complaints of discrimination. Unemployment and poor housing have been one such cause of tension. There have also been claims of discrimination against women in traditional dress. A majority of Belgium's Muslims are of Moroccan or Turkish origin; many others are from Albania. (Citizenship is available after seven years).
Sources: Total population - Statistics Belgium 2001; Muslim population - US State Department.
Return to top

BOSNIA-HERCEGOVINA
Total population: 3.8 million
Muslim population: 1.5 million (40%)
Background: Bosnia-Hercegovina is still recovering from the bloody inter-ethnic war of 1992-95. Around 250,000 people died in the conflict between Bosnian Muslims, Croats and Serbs. Almost 8,000 Muslims were killed by Bosnian Serbs at Srebrenica in 1995 - Europe's worst atrocity since World War II. Many Muslims were displaced, as were members of other communities. A peacekeeping force remains in the country, whose frontiers have long been considered the western borders of the Islamic faith in Europe.
Sources: Total population - Agency for Statistics Bosnia and Herzegovina, 2003 figures; Muslim population - US State Department.
Return to top

DENMARK
Total population: 5.4 million
Muslim population: 270,000 (5%)
Background: In the 1970s Muslims arrived from Turkey, Pakistan, Morocco and the former Yugoslavia to work. In the 1980s and 90s the majority of Muslim arrivals were refugees and asylum seekers from Iran, Iraq, Somalia and Bosnia. Access to housing and employment have been sources of concern for Muslims in Denmark. (A minority have citizenship).
Sources: Total population - Statistics Denmark, 2004 figures; Muslim population - US State Department.
Return to top

FRANCE
Total population: 62.3 million
Muslim population: Five to six million (8-9.6%)
Background: The French Muslim population is the largest in western Europe. About 70% have their heritage in former north African colonies of Algeria, Morocco and Tunisia. France favours integration and many Muslims are citizens. Nevertheless, the growth of the community has challenged the French ideal of strict separation of religion and public life. There has been criticism that Muslims face high unemployment and often live in poor suburbs. A ban on religious symbols in public schools provoked a major national row as it was widely regarded as being a ban on the Islamic headscarf. Late 2005 saw widespread and prolonged rioting among mainly immigrant communities across France.
Sources: Total population - National Institute for Statistics and Economic Studies, 2004 figures; Muslim population - French government estimate.
Return to top

GERMANY
Total population: 82.5 million
Muslim population: 3 million (3.6%)
Background: The majority of the Muslim population is Turkish, with many retaining strong links to Turkey. Others arrived from Bosnia and Kosovo during the Balkan wars. Until recently Muslims were considered "guest workers", who would one day leave the country - a view that is changing. Racist violence is a sensitive issue, with the authorities trying a range of strategies to beat it. Steps are being taken to improve integration.
Sources: Total population - Federal Statistical Office, 2004 figures; Muslim population - Federal Ministry of the Interior estimate.
Background:
Return to top

ITALY
Total population: 58.4 million
Muslim population: 825,000 (1.4%)
Background: The Muslim population is diverse, the largest group coming from Morocco. Others are from elsewhere in North Africa, south Asia, Albania, and the Middle East. Most arrived from the 1980s onwards, many of them as students. Italy is working to formalise relations between the state and the Muslim community. Up to 160,000 Muslims are Italian born. Most Muslims have the right to reside and work in Italy, but are not citizens.
Sources: Total population - Italian National Statistical Institute; Muslim population - UK Foreign Office.
Return to top

MACEDONIA
Total population: 2.1 million
Muslim population: 630,000 (30%)
Background: Macedonia's largest religion is Macedonian Orthodox, but almost one third of the population describe themselves as Muslim. Macedonia was spared the inter-ethnic violence that affected much of the Balkans following the break-up of Yugoslavia. But in early 2001 rebels staged an uprising demanding greater rights for the ethnic Albanian minority - a group which includes most Muslims. With EU and Nato support a deal was reached offering them greater rights, although some have been unhappy with the pace of change. The US State Department suggests that religious freedom is generally respected and that "societal discrimination is more likely to be based upon ethnic bias" than religion.
Sources: Total population - UK Foreign Office; Muslim population - UK Foreign Office.
Return to top

NETHERLANDS
Total population: 16.3 million
Muslim population: 945,000 or 5.8%
Background: The integration of Muslims remains a concern for the Dutch government, particularly after a film-maker critical of Islam was murdered in 2004 by a radical Islamist. Further tensions surround the view held by some that there is a high level of crime among Muslim youths and a problem with unemployment. In the 1950s Muslims arrived from the former colonies of Suriname and Indonesia. One of the most important groups is the substantial Somali minority. Others are from Turkey and Morocco. The Netherlands favours multiculturalism, essentially the accommodation of different groups on equal terms.
Sources: Total population - Statistics Netherlands, 2005 figures; Muslim population - Statistics Netherlands, 2004 figures.
Return to top

SERBIA AND MONTENEGRO (WITH KOSOVO)
Total population: 10.8 million (including Kosovo); 8.1 million (excluding Kosovo)
Muslim population: Serbia and Montenegro - 405,000 (5%); Kosovo - about 1.8 million (90%)
Background (excluding Kosovo): Within Serbia and Montenegro the predominant religion is Serbian Orthodoxy. Islam is the second largest faith, with Muslims accounting for about 5% of the population, rising to about 20% in Montenegro. The Muslim community is considered one of seven "traditional" religious communities. Religion and ethnicity remain closely linked across the country and discrimination and tensions continue to be reported.
Kosovo background: The late 1990s saw devastating conflict after the Kosovo Liberation Army, supported by the majority ethnic Albanians - most of whom are Muslim - came out in open rebellion against Serbian rule. Yugoslav President Slobodan Milosevic began "ethnic cleansing" against the Kosovo Albanian population. Thousands died and hundreds of thousands fled. Nato intervened between March and June 1999 with a 78 day bombing campaign to push back Serb forces and Kosovo remains under UN control. The ethnic Albanian community has expressed frustration at the length of time being taken to decide Kosovo's future status. Attacks against Kosovo's remaining minority Serb population have caused concern.
Sources: Total population - UK Foreign Office; Muslim population - US State Department.
Return to top

SPAIN
Total population: 43.1 million
Muslim population: 1 million (2.3%)
Background: Almost eight centuries of Moorish rule over Spain came to an end in 1492, providing the country with a strong Islamic legacy, particularly in its architecture. The modern Muslim population started to arrive in significant numbers in the 1970s. Many were Moroccans coming to work in tourism and subsequent growth came when their families joined them. The state recognises Islam, affording it a number of privileges including the teaching of Islam in schools and religious holidays. There have been some reports of tension towards Muslim immigrants. Spain was shaken in 2004 when terror attacks by suspected radical Islamists killed 191 people on Madrid commuter trains.
Sources: Total population - Spanish National Institute of Statistics, 2005 figures; Muslim population - US State Department.
Return to top

SWEDEN
Total population: 9 million
Muslim population: 300,000 (3%)
Background: The Muslim population is broad - with significant groups from Turkey, Bosnia, Iraq, Iran, Lebanon and Syria. The size of the Muslim population is such that representative bodies receive state funding. Sweden favours multiculturalism and immigrants can become citizens after five years. Sweden prides itself on its tolerance, but there has been criticism that Muslims are too often blamed for society's problems.
Sources: Total population - Statistics Sweden, 2005 figures; Muslim population - US State Department.

SWITZERLAND
Total population: 7.4 million
Muslim population: 310,800 (4.2%)
Background: Official figures suggest the Muslim population has doubled in recent years, but some sources say there are also about 150,000 Muslims in the country illegally. The first Muslims arrived as workers in the 1960s, mostly from Turkey, the former Yugoslavia and Albania. They were joined by their families in the 1970s and, in recent years, by asylum seekers. (Comparatively few have citizenship.)
Sources: Total population - Swiss Federal Statistical Office, 2003 figures; Muslim population - Swiss Federal Statistical Office, 2000 figures.

TURKEY
Total population: 68.7 million
Muslim population: 68 million (99%)
Background: Although Turkey is a secular state, Islam is an important part of Turkish life. Its application to join the EU divided existing members, some of which questioned whether a poor, Muslim country could fit in. Turkey accused its EU opponents of favouring a "Christian club". Membership talks were formally launched in October 2005, with negotiations expected to take 10 years. Most Turks are Sunni Muslim, but a significant number are of the Alevi branch of Shias.
Sources: Total population - Turkish State Institute of Statistics, 2003 figures; Muslim population - US State Department.
Return to top

UNITED KINGDOM
Total population: 58.8 million
Muslim population: 1.6 million (2.8%)
Background: The UK has a long history of contact with Muslims, with links forged from the Middle Ages onwards. In the 19th Century Yemeni men came to work on ships, forming one of the country's first Muslim communities. In the 1960s, significant numbers of Muslims arrived as people in the former colonies took up offers of work. Some of the first were East African Asians, while many came from south Asia. Permanent communities formed and at least 50% of the current population was born in the UK. Significant communities with links to Turkey, Iran, Iraq, Afghanistan, Somalia and the Balkans also exist. The 2001 Census showed one third of the Muslim population was under 16 - the highest proportion for any group. It also highlighted high levels of unemployment, low levels of qualifications and low home ownership. The UK favours multiculturalism, an idea shared by other countries which, in general terms, accepts all cultures as having equal value and has influence over how government engages with minorities.
Sources: Total population - Office for National Statistics, 2001 figures; Muslim population - Office for National Statistics, 2001 figures.

Dotatie

Artikel 1. De Civiele Lijst wordt vastgelegd op tweehonderdvierenveertig miljoen frank (244.000.000 frank, hetzij 6.048.602,00 euro) voor de duur van de regering van Zijne Majesteit Koning Albert II.

Artikel 4. Het in artikel 1 bepaalde bedrag (244.000.000 frank, hetzij 6.048.602,00 euro) is gekoppeld aan de koopkracht op 1 augustus 1993, dit wil zeggen aan de index 116,08 van de consumptieprijzen van de maand juli 1993.
Dit bedrag wordt aangepast aan de index van de consumptieprijzen wanneer een van de spilindexen overschreden wordt. Onder 'spilindexen' dient te worden verstaan de getallen behorend tot een reeks waarvan het eerste 116,08 is en elk van de volgende wordt verkregen door het vorige met 1,02 te vermenigvuldigen.

Artikel 5. Het in artikel 1 bepaalde bedrag wordt om de drie jaar geherwaardeerd, te rekenen vanaf 1994, op basis van de evolutie van de reële salarissen van de algemene administratieve diensten van de federale Staat en de verhogingen van de werkgeversbijdragen voor de sociale zekerheid.

(c) De uitgaven van de Civiele Lijst over de jaren 1995-2006 kunnen gemiddeld als volgt worden uitgesplitst:

Personeelsuitgaven 66,9 %
Onderhoud van domeinen en meubilair 12,2 %
Activiteiten, bezoeken 5,5 %
Verwarming, gas, elektriciteit, water 5,0 %
Werking van de administratie 2,6 %
Huishoudelijke uitgaven 1,6 %
Autopark 4,4 %
Allerlei (verzekeringen, ...) 1,7 %

(d) De Civiele Lijst moet worden gescheiden van de priv-goederen van de Koning : dit zijn de goederen die hem persoonlijk toebehoren als particulier, zoals elke andere burger. Het gaat bijvoorbeeld om goederen die hij langs erfelijke weg zou kunnen verwerven.

Deze goederen worden beheerd op de wijze die de Koning beslist. Ze zijn onderworpen aan hetzelfde regime als de goederen van om het even welk Belgisch staatsburger, meer bepaald inzake belastingen.

(e) De federale Staat heeft daarnaast beslist om dotaties toe te kennen aan diverse leden van de Koninklijke Familie :

(1) Hare Majesteit Koningin Fabiola

Wet van 6 november 1993.
Art. 2. Vanaf 1 augustus 1993 wordt ten laste van de openbare schatkist een jaarlijkse lijfrentedotatie van 45.000.000 miljoen frank (hetzij 1.115.520,86 euro) toegekend aan Hare Majesteit Koningin Fabiola.
Dit bedrag is gekoppeld aan de index van de consumptieprijzen van juli 1993.

(2) Zijne Koninklijke Hoogheid Prins Filip

Wet van 7 mei 2000.
Art. 2. Vanaf 1 januari 2000 wordt ten laste van de openbare schatkist een jaarlijkse dotatie van 31.800.000 frank (hetzij 788.301,41 euro) toegekend aan Zijne Koninklijke Hoogheid Prins Filip.
Dit bedrag is gekoppeld aan de index van de consumptieprijzen van december 1999.

(3) Hare Koninklijke Hoogheid Prinses Astrid

Wet van 7 mei 2000.
Art. 3. Vanaf 1 januari 2000 wordt ten laste van de openbare schatkist een jaarlijkse dotatie van 11.000.000 frank (hetzij 272.682,88 euro) toegekend aan Hare Koninklijke Hoogheid Prinses Astrid.
Dit bedrag is gekoppeld aan de index van de consumptieprijzen van december 1999.

(4) Zijne Koninklijke Hoogheid Prins Laurent

Wet van 7 mei 2000.
Art. 3bis. Vanaf 1 juli 2001 wordt ten laste van de openbare schatkist een jaarlijkse dotatie van 272.682,88 euro toegekend aan Zijne Koninklijke Hoogheid Prins Laurent.
Dit bedrag is gekoppeld aan de index van de consumptieprijzen van juni 2001.

Of ze dit verdienen moet u zelf uitmaken.

Integratie

Het jongste bezoek van de Turkse premier Erdogan aan Duitsland heeft heel wat stof doen opwaaien. In een massaal bijgewoonde toespraak in Keulen riep hij de Turkse immigranten op om vooral Turk te blijven. Niet dat Erdogan zich daarover veel zorgen moet maken, want zoals hij tijdens zijn bezoek zelf wel heeft kunnen vaststellen, is dat tot op heden immers aardig gelukt...

Maar veel is duidelijk niet genoeg. Zo pleitte Erdogan tijdens zijn bezoek ook voor de oprichting van Turkse scholen en universiteiten in Duitsland. Het spreekt voor zich dat hierdoor de integratie nog verder wordt tegengewerkt, maar dat is dan ook de uitdrukkelijke bedoeling. Als klap op de vuurpijl liet de Turkse regeringsleider nog weten dat er in de Duitse parlementen best wel wat meer Turken zouden mogen zetelen en vroeg hij zich af waarom er in Duitsland eigenlijk nog altijd geen Turkse burgemeester is. Tot zover een bericht over de kolonisatie van Duitsland. Zo zie je maar hoe het kan verkeren in Duitsland als je terugkijkt naar 1934.

Zijn de doorsnee Europeanen zo gemakzuchtig en tolerant geworden dat ze dit allemaal toelaten? Schrik voor extremisme zoals in 1933 mag ons niet tegenhouden harde maatregelen te durven nemen tegen dit rijzende gevaar van kolonisatie.

Wanneer wordt een gebied een staat?

Het internationaal recht geeft slechts een vage omschrijving aan het begrip "staat" en dat veroorzaakt heel wat discussie in de wereldpolitiek.

Staten vormen de belangrijkste spelers in internationale betrekkingen, maar toch is er geen eensluidende definitie van het begrip "staat".

Algemeen wordt een moderne staat omschreven als een politieke autoriteit die de soevereiniteit heeft over een bepaald gebied.

De Duitse politieke economist en socioloog Max Weber (1864-1920) omschreef een staat als "een entiteit die een monopolie heeft op legitiem gebruik van geweld".

In internationaal recht wordt vooral de definitie van de Montevideo Conventie van de Rechten en Plichten van Staten uit 1933 gehanteerd.

Volgens die conventie moet een staat beschikken over een grondgebied, een permanente bevolking en een regering "die relaties kan onderhouden met andere staten".Wat verder in de conventie wordt nog een voorwaarde vermeld: de erkenning door andere staten.

Hoeveel staten er nodig zijn voor een erkenning, wordt echter niet gegeven en dat laat ruimte voor veel discussie in de internationale politiek.
Steeds meer staten?

Wereldwijd zijn er ongeveer 200 staten. De meesten zijn lid van de Verenigde Naties, maar dat VN-lidmaatschap bepaalt niet of een gebied een staat is of niet.

Over de erkenning van de meeste landen zijn er weinig of geen problemen, maar er zijn een aantal typische uitzonderingen.

Zo wordt de Turkse republiek in Noord-Cyprus enkel door Turkije erkend, het land dat dat gebied sinds 1974 bezet en afgescheiden houdt van de rest van Cyprus.

Een ander opvallende is Taiwan dat slechts door een twintigtal kleine landen officieel wordt erkend als "Republiek China", maar wel officieuze relaties heeft met de meeste andere landen.

Er zijn nog een paar knelpunten: in het noorden van Somalië zijn sinds het begin van de jaren 90 Puntland en Somaliland de facto onafhankelijk.
Zelfbeschikkingsrecht of territoriale integriteit?

Dat de onafhankelijkheid van Kosovo zoveel stof doet opwaaien, is vooral het gevolg van de angst van veel landen voor afscheiding van eigen minderheden.

Ook na de voor Moskou traumatiserende ontmanteling van zijn Sovjet-imperium streven onder meer Tsjetsjenië, maar ook andere deelrepublieken in de olierijke Kaukasus naar onafhankelijkheid.

Anderzijds gebruikt Moskou de verdoken steun aan afgescheiden gebieden van Georgië zoals Abchazië en Zuid-Ossetië om die vroegere Sovjetrepubliek onder druk te zetten.

Dezelfde vrees bestaat in China, dat zijn greep op door andere volkeren bewoonde gebieden bedreigd ziet in het Turkse Xinjiang, Binnen-Mongolië en Tibet.

Zelfs in de Europese Unie staat het begrip territoriale integriteit vaak tegenover het principe van het zelfbeschikkingsrecht van de volkeren, nochtans een westers principe sinds de Eerste Wereldoorlog.

Zo wil Spanje Baskenland en Catalonië niet loslaten, zitten Slovakije en Roemenië met een grote Hongaarse minderheid en Griekenland met een Turkse, wat de verdeeldheid in de EU verklaart.

Jos De Greef

Volk, word staat! De oude eis

nu in de felle gebiedende wijs

eindelijk, eindelijk eindigt de tijd

van uw beschamende horigheid

en eindelijk neemt gij het lot van uw land

stevig in eigen hand!

Volk, word staat!

Sarkozy maakt werk van de banlieue

‘Flamingantisme is belachelijk’

16.02.2008 12.07u - Gisteren melden we al dat Patrick De Witte in een onmiskenbare bui van ‘verdraagzaamheid’ 1 miljoen Vlaams Belang-kiezers brandmerkte als “kakkerlakken”. Zoals het linkse en ‘progressieve’ denkers betaamt, verzet De Witte zich in hetzelfde artikel (P-Magazine, 13.02.08) ook krampachtig tegen het opdoeken van de kunstmatige en hopeloos vastgereden Belgische staat.

“Dat flamingantisme is toch belachelijk?”, sneert De Witte. Waarom? Waarom zou het autonomiestreven van de Vlamingen minder ethisch zijn dan – om maar wat te zeggen – het onafhankelijkheidstreven van India, Angola of Rhodesië, het huidige Zimbabwe? Waarom zou de strijd voor een eigen Vlaamse staat minder rechtvaardig zijn dan dezelfde strijd van de Eskimo’s of de Papoua’s?

De Witte loopt er in een wijde boog omheen en komt aandraven met het eeuwige, goedkope argument – waar ook ‘wijze’ en grijze eminenties als een Mark Eyskens zich wel vaker op laten betrappen: “Kijk eens op de wereldkaart. De wereld is rond en dus van iedereen. (Tja…) Om België te vinden, moet je al serieus inzoomen. En dat speldenprikje willen ze nu ook nog eens in twee of in drie hakken. Zien mensen daar nu echt niet de waanzin van in?”

Wat een onzin. En dat zullen we ter attentie van Patrick De Witte en andere bange Belgen ook even met droge feiten en cijfers aantonen. Stel dat Vlaanderen en Wallonië twee soevereine staten worden, dan zou de uitgebreide Europese Unie twaalf landen kennen die kleiner zijn dan Vlaanderen, en zelfs zes die kleiner zijn dan Wallonië. Vlaanderen heeft dan recht op 15 of 16 zetels in het Europees Parlement en acht of negen stemmen in de Raad van Ministers, net minder dan Oostenrijk, maar méér dan Slowakije, Denemarken en Finland.

Vlaanderen hoeft met zijn zes miljoen inwoners en zijn internationaal georiënteerde economie echt niet onder te doen voor het rijtje van kleine, welvarende landen zoals Luxemburg (nog geen 500.000 inwoners), Ierland (3,7 miljoen inwoners), Noorwegen (4,4 miljoen), Finland (5,2 miljoen), Denemarken (5,3 miljoen), Zwitserland (7,1 miljoen), Oostenrijk (8,1 miljoen) en Zweden (8,9 miljoen). Wie durft beweren dat zes miljoen Vlamingen het economisch minder goed zouden doen dan de begin jaren negentig onafhankelijk geworden en sindsdien erg welvarende Baltische staten (Estland 1,5 miljoen inwoners, Letland 2,4 miljoen en Litouwen 3,7 miljoen)? Waarom zou Vlaanderen zich niet kunnen meten met het kleine Ierland, de ‘Celtic Tiger’ die de jongste jaren een enorme economische groei doormaakte?

We zijn graag bereid om met De Witte en co. een debat te voeren over Vlaamse onafhankelijkheid. Maar het moet wel een eerlijk debat zijn. Niet op basis van valse en belachelijke argumenten maar op basis van nuchtere feiten. Die hebben wij voor u en hem even op een rijtje gezet.

bron

Onafhankelijk Kosovo is een fatale vergissing

Ex-NAVO-generaal waarschuwt voor misdaadclans - ROME - Ondanks de woede van Servië en dreigementen van Rusland zal de Servische provincie Kosovo zich vandaag onafhankelijk verklaren. De grote landen van de EU juichen dit toe. Een fatale
vergissing, zo zegt generaal Fabio Mini, ex-bevelhebber van de NAVO-troepen in Kosovo.

Generaal Fabio Mini neemt de op stapel staande onafhankelijkheidsverklaring van de Zuid-Servische provincie Kosovo scherp op de korrel. Die ”onafhankelijkheid” komt vooral de clans ten goede, niet de bevolking, zegt de generaal. De onafhankelijkheid dient vooral degenen die de touwtjes nu al in handen hebben, aldus generaal Mini. Dat zijn huidig premier Hashim ‘The Snake’ Thaçi ”die zaakjes doet met de oliemaatschappijen”, diens voorganger Ramush Haradinaj, die momenteel terecht staat op het Joegoslaviëtribunaal in Den Haag en tegen wie de procureur 25 jaar cel heeft geëist, ex-premier Agim Ceku ”die generalissimo wil worden” en zakenman Behgjet Pacolli ”die nieuwe ruimte nodig heeft om het geld van zijn imperium te investeren”. Generaal Mini stond aan het hoofd van de NATO-vredesmacht KFOR in 2002 en 2003.

Huidig premier Thaci stond rond de eeuwwisseling, als net afgezwaaid bevelhebber van de rebellenbeweging UCK, aan het hoofd van de beruchte Drenicagroep, die zowat 15 procent van alle misdaadactiviteiten in Kosovo op haar rekening had. Drenica was gespecialiseerd in wapensmokkel, het verkopen van gestolen auto’s, sigarettensmokkel en mensenhandel / prostitutie. ”Waar de clans nood aan hebben is een plaats in Europa waar nieuwe banken kunnen geopend worden”, aldus nog Mini. ”Een vrijhaven voor geld dat uit het oosten komt. Monte-Carlo, Cyprus, Madeira zullen op hun tellen moeten letten”. ”Ik begrijp de haast van de Kosovaren om onafhankelijk te worden”, zegt de Italiaan. ”Maar die van de internationale gemeenschap begrijp ik niet”. Mini noemt erkenning van de Albanees-Kosovaarse onafhankelijkheid ”een fatale vergissing”.

Bron : De Zondag

Nieuwe wapenwedloop?

Bij zijn laatste toespraak vermeldde president Poetin van de Russische Federatie dat het Westen een nieuwe wapenwedloop lijkt begonnen. Ook Rusland zelf beschikt vandaag over een hoogtechnologisch, machtig leger dat niet stilstaat.
Vaak hebben mensen in het Westen een compleet verkeerd beeld van de Russische strijdkrachten. Men ziet het Russisch leger dan als verroest overblijfsel van de ooit zo machtige Sovjet-Unie. Deze dwaling leidde tot een hoogtepunt toen de trots van de Russische marine, de Koersk, zonk. Vele mensen zagen dat als een bevestiging van hun theorie dat het Russisch leger zijn beste tijd gekend had. Vandaag echter wordt algemeen aangenomen dat de Koersk gezonken is door een torpedo van de USS Memphis, ja een Amerikaanse onderzeeër. En dus niet door een of ander defect. Om een idee te geven hoe machtig het Russisch leger wel is, hieronder enkele ongelooflijke feiten. Als je dacht dat de U.S. Army oppermachtig was, neem de volgende teksten maar eens goed door.

Strijdkrachten van de Russische Federatie
Beschikbare strijdkrachten
dienstleeftijd:	18-27 jaar¹
Beschikbaarheid (mannen 18-49 jaar): - Waarvan geschikt: - Jaarlijks aantal dat militaire leeftijd bereikt:	35.247.049 (sch. 2005) 21.049.651 (sch. 2005) 1.286.069 (sch. 2005)
Actieve troepen:	1.130.000 (4e van de wereld)
Militaire uitgaven
Absoluut:	28,4 mrd. dollar (sch. 2006) [1]
Percentage van BNP:	3,8% (2006)
¹ duur: 2 jaar: Er zijn plannen voor verlaging naar 1 jaar. Momenteel bestaat 30% van het leger uit contracten. De overheid wil dit omhoog brengen naar 70% in 2010

The Russian Ground Forces (Russian: Сухопутные силы России, tr.: Sukhoputnye Sily Rossii) are the land forces of the Russian Federation, formed from parts of the collapsing Soviet Army in 1992. While the Russian Ground Forces in their present form are only fifteen years old, Russian officials trace their antecedents' history through the Imperial Russian era back to the time of Kievan Rus.^[1] Since 1992 the Ground Forces have had to withdraw many thousands of troops from former Soviet garrisons abroad, while being extensively committed to the Chechen wars, and peacekeeping and other operations in the Soviet successor states (what is known in Russia as the "near abroad").

Currently, the military is in the middle of a major equipment upgrade, with the government in the process of spending about $200 billion (what equals to about $400 billion in PPP dollars) on development and production of military equipment, under the State Armaments Programme 2007-2015.^[2] The program covering the period until 2015 is expected to replace 45% of the military inventory in the army and navy^[3] With this significant influx of funding, (former) defence minister Sergei Ivanov stated that he wanted to exceed the Soviet army in "combat readiness".^[4] A British CSRC report in May 2007, while noting the increase in funding, compares the speed of change in the Armed Forces to Royal Navy reforms in the early 19th century, and predicts no new rise in combat readiness for years.^[5] The report notes that pay and conditions for Russian servicemen has significantly improved, especially for contract servicemen. The report also suggests that while the move to one year conscript service will disrupt dedovshchina, it is unlikely that bullying will disappear altogether without significant societal change.^[6] Other assessments from the same source point out that the Russian Armed Forces face major disruption in 2008 as demographic change hinders plans to reduce the term of conscription from two years to one.^[7]

"Russisch leger kan Amerikaans raketschild vernietigen"

De Russische bommenwerpers hebben de capaciteiten om de elementen van het Amerikaanse antiraketsysteem in Europa te vernietigen. Dat heeft de Russische generaal Igor Chvorov vandaag gezegd. De elementen van het antiraketsysteem zijn volgens de Russische generaal zwak beschermd. "Al onze vliegtuigen hebben de capaciteiten om ze te vernietigen", aldus de generaal. Hij maakte ook bekend dat het Russische leger in de loop van 2007 uitgerust wordt met twee nieuwe strategische Tu-160-bommenwerpers. "We hebben een actief moderniseringsproces gelanceerd van dit type toestel", zei de generaal. Begin dit jaar stuurde het Russische leger twee vliegtuigen van het type Tu-160 naar een luchtvaartonderneming in Kazan, waar ze gemoderniseerd worden. Volgens generaal Chvorov worden deze vliegtuigen binnenkort ingezet in oefeningen met bommenwerpers. Het project van het Pentagon om een antiraketsysteem in het oosten van Europa te installeren, is in Moskou op zware kritiek ontvangen. Toch verklaarde de VS dat het antiraketsysteem niet tegen Rusland gericht is, maar tegen aanvallen uit Iran of Noord-Korea. Bron: De Morgen

Shkval Rocket Torpedo (m)

De Shkval is een torpedo uitgevonden door het Russisch leger en gaat naar schatting vijf maal sneller dan de snelste Amerikaanse torpedo.
Hieronder een overzicht van dit straf staaltje technologie.

---

Range: Shift-Z (400+ areas)
Price: Mn
Damage: Sh-Y Nuclear explosive.
Speed: ShY+ (about 230 mph, underwater)
Material: Rm
Tracking: Rm

---

Description: High-Speed, heap-big-powerful, sub-launched torpedo.
Range: Assumed to be greater than 10 miles
Date Deployed: Sometime during the cold-war
Services: Bought (unconfirmed) by China from Russia

---

Background: This weapon would logically be used against naval task forces. One such weapon, detonated near the center of the task force would produce devastating effects.

---

Intelligence experts believe that China has struck a deal with Russia to buy the high-speed Shkval torpedo, the most powerful Cold War naval weapon developed by the former Soviet Union. Powered by a rocket motor, the torpedo can travel underwater at an incredible 230 mph, approximately five times faster than the torpedoes currently used by Western navies. Frictional drag significantly slows any bodies moving underwater. The Shkval torpedo gets around this adverse physics by using redirected thrust ejected from its nose and skin, and moving through the water in a semi-vacuum bubble—or super-cavity. The torpedo figured prominently in last fall’s arrest of Edmond Pope by the Russians. A former U.S. Navy officer, Pope was convicted of stealing secrets related to the newest Shkval. He was later pardoned.

Het dreigement van Poetin

Op de G8-top in Heiligendamm leek de ergst kou gisteren alweer uit de lucht, maar afgelopen weekend dreigde Vladimir Poetin nog om Russische raketten op Europese steden te richten, als de Verenigde Staten hun plan doorzetten om onderdelen van hun omstreden raketschild te plaatsen in Tsjechie en Polen. In een veelbesproken gesprek met een groep journalisten zei Poetin (volgens een Engelse transcriptie), toen hem gevraagd werd of, als het Amerikaanse plan doorgaat, de tijden van de Koude Oorlog weerterugkeren - met Russische raketten gericht op Europese steden: ,,Certainly. Of course we will return to those times”. Ook zei hij: ,,We both understand that a missile defence system for one side and no such a system for the other creates an illusion of security and increases the possibility of a nuclear conflict.” In een uitdagende column schreef Simon Jenkins deze week in The Guardian dat de blunder van de Irak-oorlog in historisch pespectief wel eens in het niet kan vallen bij de misrekening die Westerse leiders de afgelopen jaren gemaakt hebben door Rusland tegen de haren in te strijken. ,,They danced on Moscow’s grave and hurled abuse at its shortcomings. They drove its leaders to assert a new energy-based hegemony and find new allies to the south and east. The result was a new arms race”.

Dit toont ook aan dat Rusland de confrontatie met de Verenigde Staten niet schuwt.