de la Rey

Het lied gaat over de Tweede Boerenoorlog en Koos de la Rey, een succesvolle Boerengeneraal. Het lied zou nationalistische gevoelens oproepen onder de Afrikaners of Boeren. Van Blerk komt openlijk er voor uit dat hij tegen Apartheid is en tegen de Boeremag maar trots is op zijn identiteit en zijn taal. Hij wil dat Afrikaners bekend zijn met hun identiteit in de Zuid-Afrikaanse regenboognatie. De Afrikaners moet dan aan tafel zitten met Tshwanes, Zoeloes, Sotho's, Anglo-Afrikanen enz. in een democratisch Zuid-Afrika dus.

Het lied is vooral populair bij de Afrikaanstalige en blanke bevolking van Zuid-Afrika. Een deel van hen is (extreem)rechts en streeft nog naar de tijden van Apartheid of naar een Volkstaat. Bok van Blerk zelf wil een positief zelfbeeld van de Afrikaners in de regenboognaties. In Namibië, een buurland met ook een Afrikaanse minderheid, is het lied verboden. Steeds meer worden er bij evenementen ook de oude vlag gebruikt, zoals op rugby- en bokswedstrijden. Ook vlaggen van Boerenrepublieken en hemden met "100% boeremeisje" erop of met een tekening van generaal de la Rey erop gedragen.

Die Boere

 

 

This family history is being repeated by every Boer family in South Africa right now - people are again losing their ethnic identity and confused about what to call themselves - Boers, Afrikaners or whites, which are you?

They are losing their ethnic identity - and it's not the first time this tragedy is occurring.

So who are these people - first called the Grensboere, then the Voortrekkers, then Boers, then Afrikaners - and who again being degraded to "whites" - people in other words, who have no right to live on the African continent.

Many people in the news media still ridicule me whenever I write about "Boers" or "Voortrekker-descendants" on the website http://groups.msn.com/censorbugbear. But has anybody ever figured out why so many people have stopped referring to themselves as Boers since 1902 even though they know they were directly descended from Boers?

And does anybody know today why there are so many Afrikaners still refusing to admit that the Boer history even existed?

There are still some South Africans who are still referring to themselves as "Afrikaners" such as Dan Roodt of the Pro-Afrikaans Action Group (PRAAG) but this number is dwindling rapidly as their identity is being taken away from them by the current regime. But refer to this group as Boers and they get angry.

And increasingly one finds this besieged minority referring to themselves in the same racist terms used by the ANC, namely "whites". so what is going on here? Many people not familiar with South African history are confused - and with right, because the history has become very muddled-up over the years.

And now, these people are again at risk of losing their ethnic identity even further - and thus also losing their rights to remain in Southern Africa as a unique, ethnically different nation.

Even those still daring to call themselves "Afrikaners" are falling victim to this identity crisis, which is being created by the ANC-regime.

How did this tragedy -- the loss of one's ethnic identity and the loss if the history of your people -- actually come about?

As soon as all these people start referring to themselves as "whites" they will have lost all rights to remain in South Africa. We know why their identity is being taken away.

But we don't know how these so-called Afrikaners have also actively participated in the steady removal of the Boer nation's identity before these current events. And that's what makes a lot of people confused about their own identity.

It's a little-known part of history which started shortly after the end of the Anglo-Boer war in 1902, when the Boers were a defeated, poverty-stricken people who had been chased off their farms and whose towns had been destroyed by the British. They were dirt-poor and plunged into an unprecedented famine. Many had to flee to the cities to survive - places which were totally alien to them, places were only English was being spoken, places where their churches were being run by people who referred to themselves as Afrikaners.

Up to that point, the Boers had had a rich history and people still find old history books referring to this nation.

Recently a kind lady from Louisiana mailed me a copy of the "History of the Boers in South Africa," written in 1887 by a Canadian missionary with no political axe to grind: namely George McCall Theal.

It contains a map showing the territories which were being farmed by the Boers: from the Olifants/Limpopo rivers in the north to below the Orange River in the South (Colesburg).

It shows the names of the towns they had started wihich carried names such as Lydenburg, ( Place of Suffering) Vryheid, ( Place of Freedom) Pietermaritzburg, (named after the famous Voortrekker leader) Pilippolis and Bethulie, (named after their beloved Bible) and Potchefstroom, Rustenburg, Winburg and Bloemfontein... as they Trekked, the Boers named the map of South Africa, and many of its vegetation and wildlife as well.

All these Boer names are now being wiped off the map of South Africa in one fell swoop by the ANC-regime -- even though the Boers' official history had ended in 1902, long before the elitist-Afrikaners who ran the secret Afrikaner Broederbond cabal had started apartheid in 1948.

Yet this is not the first time that the Boers are facing such an ethnic cleansing campaign by a nation which is hell-bent to remove their very rights to exist in South Africa - this is actually already the third time in Boer history.

The first time the British tried to eradicate them from the map of South Africa with their vicious war and their even more vicious concentration camps where many tens of thousands of Boer women, children and elderly starved to death within just a few months.

After this first genocide to target the Boer nation, their descendants still managed to cling to their identity for at least another generation - until the secret cabal of wealthy Afrikaners called the Afrikaner Broederbond gaine hegemony -- and then took away their identity from about 1933 onwards.

When the Afrikaner Broederbond 's National Party won the elections, and took over the governance of South Africa from 1948 and launched the system of apartheid, the first thing they did was to completely rewrite the Boers' history.

Suddenly, all the accomplishments of the Boers became 'Afrikaner' accomplishments.

The Boer Women's Monument in Bloemfontein, erected in memory of the murdered Boer women and children who died in the British concentration camps written about so eloquently by British pro-Boer campaigner Emily Hobhouse, even became the Afrikaner Women's Monument - a truly vile insult to their memory. The Voortrekker Monument is described in terms which honour the memory of Afrikaners -- not the Boers who had actually undertaken the Great Trek.

Paul Kruger, their last president who was so sadly exiled to the shores of a lake in Switserland, became an "Afrikaner" president in the history book -- when he himself never referred to himself in any of his correspondence as anything except a Boer.

Thus all the history books were rewritten and Boers with too-long memories such as Robert van Tonder of the Boerestaat Party and Eugene Terre'Blanche (of the incorrectly-named) Afrikaner Weerstandsbeweging were persecuted publicly by the regime, aided and abetted by the Afrikaans-language news media. Eugene's heart is in the right place: he bears the flag of the old Boer Republic and he refers to himself as a Boer. But his organisation's name bears witness to his ethnic confusion, caused by the Afrikaner Broederbond's rewriting of his own history.

And now the ANC is completing this vile task which was started by the Afrikaner Broederbond, and has even changed the names of their towns - and even of the historically--important "Voortrekker" streets which indicate the routes which the old Voortrekker Leaders such as Bezuidenhout had taken while battling their way to the north to get away from British hegemony in the Cape.

The old Voortrekker Streets all over South Africa are now being renamed to Chris Hani and Nelson Mandela streets and other names of people who, unlike the old Voortrekkers, actually have contributed absolutely nothing to the development of those streets whatsoever.

Thus the ANC is proving itself to be just as fascist in its nature as the old Afrikaner Broederbond they had replaced.

Both organisations are still hell-bent to wipe out all evidence of the Boer history.

They even continue to persecute and jail anyone who wants to rekindle Boer history such as Eugene Terre'Blanche and the Boeremag-15, undergoing their hyped-up, trumped-up treason trial in Pretoria High Court.

It's no coincidence that the public prosecutor of the Boeremag-21 just happens to be a well-known former Afrikaner Broederbonder, Paul Fick, who even admitted to being a Broederbonder when I interviewed him for the Sunday Times during the apartheid-era, when his organisation had launched plans for a new flag and wanted to test public opinion...

And if Robert van Tonder, riddled with cancer and suffering terribly, hadn't committed suicide a few years ago, they would have also had him in jail by now under trumped-up charges.

He and other Boers still proudly spoke the Taal, the language of their forebears - the language which now is being wiped off the map of South Africa.

Today, people no longer know who these Boers were - nobody knows about those dirt-poor Boer women who founded the garment workers' union, those famished women who had left their beloved farms and had gone to the cities to try and survive after their defeat in 1902.

Women like Johanna and Hester Cornelius of Thabazimbi, who even wrote their own plays, describing the Boers' history in the cities, those many thousands of women and girls who had marched behind the Red Flag of the communist party in the cities of South Africa.

And the Boer men who founded the Mineworkers union (now named Solidarity), and who had fought so valiantly against the mine magnates during the mineworkers' uprisings at the Witwatersrand and of whom thousands had been shot dead by their own compatriot soldiers from the countryside, who had been told by the government of Jan Smuts that these men were the enemies, the "communists". They were shooting their own Boer kindred and didn't know it...

Nobody knows the history of these Boer people today because the Afrikaner Broederbond has deliberately written these facts from their history books.

History researcher Elsabe Brink wrote brilliantly about these defeated Boers in the cities of South Africa who put up such a valiant fight for their own identity - and whose ethnic identity is now again being discarded today in the latest ethnic cleansing facing them.

The elitist Afrikaners of the Cape, who had been ashamed of the Boers to the north who had fought against the British, were equally ashamed of these poor, defeated Boers who were trying to survive in the cities -- forced to work in mines and factories "like black girls in the factories" as they referred to them.

Hand-labour was as abhorrent to these elitist Afrikaners as it is to this day. That's why Orania is so newsworthy: because these Afrikaners are actually doing all their own labour...

The old Boer mineworkers were equally despised - they and their families were referred to as the "new poor-white problem" in a Red Cross report published about the devastating poverty among the descendants of the Boers in 1923.

But these weren't "whites" -- these were all Boers. I recorded many of the names of the mineworkers in the Witwatersrand towns like Springs and Vrededorp who had been shot in the Cottlesloe uprising by Jan Smuts' troops - and they were carrying Boer names.

I also have a record of all the Boer children of Langlaagte and other Afrikaner-run orphanages who were adopted by wealthier English-speakers over those years -- and thus were lost to the Boer nation forever.

These adoptions went on until well into the early 1970s and I know many people today with English surnames who were raised as Englishmen yet do not know that they are descended from Boer families.

And again we find these Boers back today - again growing increasingly poor and again fighting for their survival and their ethnic identities in internal refugee camps, and again giving up their children for adoption to wealthier elites.

These internal refugee camps for Boers are now run by organisations such as "Afrikaner Charity."

Yet this is also the very same group who still refers to themselves as Boers to this day. Just go and talk to them and ask them about their history.
They know who they are descended from.

So please don't refer to these dirt-poor working-class people, who refuse to be defeated and who refuse to forget their own history, merely as "whites.'

It's an insult to their proud history.

http://www.stopboergenocide.com

minki van der westhuizen

I am very proud to be a "boeremeisie"

Wafelijzerpolitiek viert weer hoogtij

De Waalse regering eist financiële steun van Vlaamse kant in ruil voor de kapitaalinjectie bij het Vlaamse KBC. De Franstaligen zouden de Waalse vliegtuigbouwer Sonaca naar voren hebben geschoven als 'hulpbehoevende'.


De federale financiële steun aan KBC blijkt een erg zware dobber te zijn geweest. Zo eisten de twee Franstalige partijen compensaties voor Waalse bedrijven. CD&V en Open VLD dreigden daarop echter om de KBC financiering via de Vlaamse regering af te handelen.

Na stevige onderhandelingen kwamen alle partijen tot de overeenkomst zowel KBC als het Waalse Sonaca financieel te helpen. Sonaca kwam in de problemen nadat ze ernstige wisselkoersverliezen hadden geleden.

Vlaanderen krijgt eigen domeinnaam

 

De Vlaamse regering heeft beslist om een Vlaamse domeinextensie op het internet aan te vragen. Dat heeft Vlaams minister-president Kris Peeters vandaag in het Vlaams Parlement geantwoord aan volksvertegenwoordiger Mark Demesmaeker (N-VA).

Begin juli beloofde de Vlaamse Regering om de impact van een Vlaamse domeinnaam op technisch, financieel en communicatief vlak te onderzoeken. Vandaag antwoordde Kris Peeters dat een gespecialiseerd bureau een aanvraag zal opstellen. Het aanvraagdossier wordt midden 2009 ingediend. De kostprijs wordt geraamd op 100.000 euro.

Extensie

Enig punt van discussie is de vraag welke extensie aangewezen is. Wordt het nu '.vla', '.vln', '.vlaanderen' of '.fla'? Het is alvast niet mogelijk om '.vl' te registreren, omdat domeinextensies van twee letters voorbehouden worden voor door de VN erkende onafhankelijke staten.

http://www.puntvl.net/

 

Het Zwarte Anti-Fascisme

 

Dit artikel is de Nederlandse vertaling van een artikel van de Engelsman El Inglés. Het is gebaseerd op zijn onderzoek en dat van de Vlaming VH. De originele Engelstalige versie is op internet terug te vinden: http://gatesofvienna.blogspot.com/2008/10/blackhoods-of-antifa.html .

Inleiding

Zoals onze lezers onderhand bekend is, werd het recente Anti-Islamiserings Congres in Keulen verstoord door groepen in het zwart gekleed en gemaskerd tuig. Deze vandalen, die ik voor dit korte oriënterende stuk allen Antifa zal noemen, zijn een macht waarvan de grootte en sterkte zeer moeilijk is te bepalen door het enkel terloops doorlezen van de berichtgeving over het Congres.

Met behulp van waardevol onderzoek door een correspondent van de Gates of Vienna blog, VH, stel ik voor om te beginnen met het iets beter doorgronden van deze extreem linkse vechtjassen, in de hoop dat wij op ideeën kunnen komen, zo ze er zijn, over hoe wij ze moeten aanpakken. Dit essay zal niet, en kan ook niet, complete voorstellen leveren voor het geheel, noch definitieve conclusies trekken. Het is niet meer dan een speculatief stuk dat slechts als doel heeft een discussie te bevorderen onder diegenen die daarin geïnteresseerd zouden kunnen zijn.

Ik beken een zeker gebrek te hebben aan belangstelling voor de taxonomie van miltant links. Communisten, anarchisten, revolutionaire socialisten, autonomen, ‘anti-fascisten’, AFA: Ik weet niet wat het preciese verschil kan zijn tussen deze verschillende groepen en dat kan me ook niets schelen. Het ontleden van dit zooitje criminelen is een activiteit die ik liever overlaat aan diegenen die zowel over een sterke maag beschikken voor zo’n taak, alswel van mening zijn dat het van belang is de ideologische structuren en bijbehorende zwakke plekken van onze zelfgekozen-mensenrechten-voorvechters-op-straat te doorwrochten.

Gezien het feit dat Antifa duidelijk in staat is om onderlinge verschillen lang genoeg opzij te kunnen schuiven om opstandjes uit te uitlokken, zal ik hen voor de duur van dit stuk behandelen als de eenvormige groep die ze soms vormen. Echter, voor het doel van dit essay, zal ik de incidentele kleinschalige gerichte acties door Antifa figuren negeren, zoals brandstichting, aanvallen op woningen van anti-immigratie-politici of brute aanslagen op anti-Islamisering activisten zoals die op Anders Gravers, de voorzitter van SIAD [Stop de islamisering van Denemarken-vert.]. Hoewel gepleegd door dezelfde slag lieden, denk ik dat deze criminele activiteiten genoeg afwijken van de massale actie onlangs in Keulen, dat het een onderzoek in het betreffende land verdient. Daarom zal ik mij in dit essay concentreren op Antifa als massa-actie groep.

Deze discussie zal eerst losjes worden opgebouwd rond een reeks belangrijke vragen over Antifa, waarna ik zal proberen enkele voorlopige en speculatieve antwoorden te geven.

De vragen:

1) Hoeveel van hen zijn er in heel West-Europa en waar zijn ze gevestigd? Ik zal een Antifa-lid definieren als zijnde een kernlid bij Antifa activiteiten, die hun identiteit verbergen achter maskers en onder capuchons, en bereid zijn tot het plegen van geweld tegen ideologische tegenstanders en/of de politie, maar ook andere criminele activiteiten niet schuwen zolang zij die geschikt achten voor hun belangen. Gewone demonstranten tellen niet mee, hoe nauw ze ook verant kunnen zijn met Antifa.
2) Wat zijn hun financiële middelen?
3) Wat is hun wervings proces?
4) Wat zijn hun krachten?
5) Wat zijn hun zwakheden?

1) Hoeveel en Waar

Ondanks dat vooraf werd verwacht dat er 40.000 mensen deel zouden gaan nemen aan de tegen-demonstraties in Keulen, werd het uiteindelijk, op basis van hetgeen VH boven water wist te krijgen, niet meer dan vijf- of zesduizend mensen. Hij kwam ook tot de schatting (ik baseer mij even geheel op zijn onderzoek) dat daartussen niet meer dan ongeveer 2000 Antifa’s waren. Het belang van dit aantal hangt af van een aantal factoren.

Indien de poging om de Pro-Keulen bijeenkomst te verstoren een van de belangrijkste Antifa acties was in hun agenda voor 2008, en uiteindelijk slechts 2000 van hen is gelukt om mee te doen, moeten we ervan uitgaan dat óf het aantal van 2000 ongeveer hun sterkte in West-Europa representeert, óf dat er aanzienlijk meer zijn, maar dat hen de financiële en organisatorische mogelijkheden ontbrak mee te doen, of een combinatie van deze twee.

Waarschijnlijk waren er niet meer dan een paar honderd niet-Duitse Antifa leden bij de demonstratie, en die kwamen dan vooral uit België, Nederland, en wellicht ook delen van Frankrijk. Het lijkt niet onredelijk er van uit te gaan dat er in totaal hooguit een paar duizend Antifa leden zijn in het grootste deel van West-Europa. Zij worden in sommige glegenheden aangevuld met een flink aantal reguliere demonstranten die zij tot op zekere hoogte kunnen instrueren en aansturen, maar die er waarschijnlijk in meerdere opzichten niet echt toe doen.

2) Financiële middelen

Zoals men kan verwachten van een groep mensen die, ondanks hun ideologische verschillen, allen de fundamentele beginselen van de Westerse samenleving verwerpen, lijken Antifa’s niet te behoren tot de hogere inkomensgroepen. Het is ook moeilijk voor te stellen hoe een groep van deze aard een betrouwbare bron van inkomen van welke inspanning ook zou kunnen genereren, of bereid zou zijn zulks te accepteren. We zouden ons voordeel kunnen doen door meer te weten te komen over dit specifieke onderwerp. De correspondent VH heeft mij van wat fascinerende informatie voorzien over de pogingen van Antifa in Nederland om het “kraakrecht”, zoals erkend door de overheid, te behouden in Nederland. Voor zover ik begrijp, is er in Nederland een officieel “recht tot kraken” sinds een rechterlijke uitspraak in 1971 [HR 2-2-71 arrest Nijmeegse kraker -Vert.], waar Antifa geweldig gebruik van heeft gemaakt.

De veelbesproken vraag is hoe mensen, die zich kennelijk niet bezighouden met productieve arbeid van de soort zoals die beloond wordt in een moderne economie, hun gekozen levensstijl kunnen volhouden is dus ten dele beantwoord, zeker voor Nederland en misschien geldt dit tot op zekere hoogte ook voor andere landen. Door gebruik te maken van de mogelijkheid een gebouw in bezit te nemen dat langer dan een jaar leeg staat, is de grootste component in hun lasten, zoals allen die dragen, teruggebracht tot nagenoeg nul.

In september dit jaar, in reactie op een voorstel tot wijziging van de woningwet en het instellen van een verbod op kraken, demonstreerden enkele honderden ‘activisten’ uit het hele land in Utrecht. Zowel Antifa’s als anderen hoeft men maar even te dreigen met intrekken van de subsidiëring van hun levensstijl uit de rijkdom van anderen, en ze gaan gillen. De afhankelijkheid van deze mensen van het leven op kosten van anderen, zonder er iets waardevols voor tegenover te stellen, laat uitstekend zien hoe zwak hun vermogen waarschijnlijk is zichzelf te financieren. Ik zal op dit belangrijke punt later wat dieper ingaan.

3) Wervingsproces

Ik kan me voorstellen dat vele, zoniet de meeste Antifa groepen een soort van aanwezigheid op het web hebben of zijn op zijn minst actief genoeg op Indymedia en andere soortgelijke sites om een aanspreekpunt te bieden voor iedereen die geïnteresseerd is met ze verwikkeld te raken. Directe contacten en werving is het meest gevolgrijk in gebieden met zichtbare Antifa groepen. Echter, de meest interessante vragen met betrekking tot werving door Antifa zijn die welke betrekking hebben op de screening en de diepte van toegang.

Eenieder die in het zwart gekleed bij een actie verschijnt, met de capuchon op en een masker voor, zal ongetwijfeld worden toegestaan tot op zekere hoogte deel te nemen, daar Antifa een afdoende aantal mensen nodig heeft om datgene te bereiken wat het voor ogen heeft. Zij komen ermee weg door het ontbreken van duidelijke operationele veiligheidseisen, een ander punt waarop ik later zal ingaan in een bespreking van Antifa’s mogelijk zwakke punten.

4) Krachten

Hoewel de organisatorische capaciteiten van Antifa in sommige opzichten aanzienlijk lijken te zijn, doen wij er goed aan dit niet te overdrijven. Gegeven het feit dat ‘hardcore’ Antifa leden vermoedelijk hun leven doorbrengen met te wachten op het volgende beetje ‘actie’, is hun enthousiasme een buskaartje naar Keulen aan te schaffen ondanks de vele oproepen twee maanden vooraf, nauwelijks overweldigend. De belangrijkste sterke punten van de Antifa, die we hen moeten nageven, zijn de tactische en ideologische samenhang op straatniveau. Deze conclusie is gebaseerd op oppervlakkige bronnen en wat goedgelovigheid, maar ik denk dat het aannemelijk is om waar te zijn, zoals ik hieronder uiteen zal zetten.

Antifa lijkt een scherp afgestemd besef te hebben van waar ze mee weg kunnen komen, zowel politiek als tactisch. Gezien het feit dat dit niet iets is dat kan worden afgeleid uit basisbeginselen, maar telkens weer opnieuw moet worden aangepast voor het land waar de operaties plaatsvinden, de relevante standpunten van de betrokken regering, en misschien ook andere factoren, moet Antifa beschikken over goede inlichtingen in dit opzicht. Dit betreft contacten in de [locale] overheid en een genuanceerd inzicht de politiek van het land in kwestie, en hoe zij daar gezien worden.

Volgens het onderzoek door VH, werden uiteindeijk circa 500 Antifa’s gearresteerd in Keulen. Het aantal van deze mensen dat vervolgd zal worden is vermoedelijk nul. In hoeverre zouden de Duitse autoriteiten, nationaal, regionaal of locaal, hun eigen rechtbank en gevangenis-systeem willen laten opschepen met honderden goed georganiseerde jonge criminelen wiens kameraden in staat zijn aanzienlijke schade aan te richten, en politieke “fall-out” en slechte publiciteit kunnen veroorzaken? Nee, de autoriteiten trachten in situaties als deze om het strikte minimum te doen wat nodig is om de situatie onder controle te krijgen, en er voor te zorgen dat de daaruit voortvloeiende problemen zo gering mogelijk zullen zijn. Dus als we ervan uitgaan dat één op de vier aanwezige Antifa leden in Keulen werd gearresteerd, en de komende paar dagen allen vrijgelaten zullen worden, kunnen we niet anders concluderen dan dat Antifa als geheel een helder idee heeft van welke lijnen zij kunnen overschijden bij de pogingen hun politieke doelstellingen te bereiken en welke niet. Het Anti Islamiserings Congres werd afgelast, en de gevolgen op lange termijn voor Antifa zijn nihil voor zover wij kunnen opmaken uit wat op dit moment bekend is. Dit was een goed resultaat voor ze, althans op de korte termijn, en werd niet bereikt door puur toeval.

Om te beseffen hoe indrukwekkend de prestatie van Antifa is in dit verband, ga maar eens na wat er vermoedelijk zoal komt kijken bij het opzetten van illegale blokkades van het type dat blijkbaar werd uitgevoerd in Keulen. Laten we even aannemen dat er ófwel geen politie in het gebied in kwestie is, óf dat de politie zich op afstand houdt. Vervolgens hebben we een weg of een soortgelijke passage naar een terrein dat Antifa wil blokkeren. Mijn eigen ervaring met blokkades van wegen is helaas nogal beperkt, maar een paar minuten doordenken zal tot de conclusie leiden dat de taak die Antifa zich stelde om dit uit te voeren verre van triviaal is.

Een Antifa groep die besluit te gaan blokkeren stelt zich in een positie waarbij de kans om betrokken te raken bij directe fysieke confrontaties met anderen, tot en met zwaar bewapende oproerpolitie, hoog is. Afhankelijk van de omstandigheden, zal het vermogen om de aard en omvang van het geweld te kunnen voorspellen waarschijnlijk vrij beperkt zijn. Hoewel de recente Antifa activiteiten in Keulen lijken te zijn uitgevoerd zonder bijzondere gevolgen voor de Antifas — ondanks het grote aantal arrestaties — zal het niet altijd zo uitpakken. Ik betoog dat het niet mogelijk is voor zomaar een groep van mensen om te doen wat Antifa doet met blokkades van wegen, zonder dat er zowel een duidelijk en goed actieplan is waarin rekening wordt gehouden met verschillende onvoorspelbaarheden (politie-betrokkenheid, politie-charges, aanvallen door tegendemonstranten, tegenaanvallen met stenen of waterkanonnen, gedeeltelijke opbreking van de blokkade, de verwondingen van de Antifa-leden, enz.) en een hoge mate van vertrouwen in de hulp van collega-Antifa’s, met vuisten en voeten als het nodig is. Pak de eerste op en ze worden een meute, bij de tweede een horde. Hun vermogen tactisch sterke samenhang en een gelijkgestemde moraal te handhaven, die ik als aanzienlijk inschat, is indrukwekkend en een belangrijk voordeel ten opzichte van de minder goed gedisciplineerde tegenstanders. Het komt vermoedelijk voor een groot deel dankzij specifieke Antifa afdelingen die in unisono handelen tijdens Antifa acties, en dit zou buitengewoon moeilijk vol te houden zijn indien de leden willekeurig over het hele Antifa contingent verspreid zouden zijn. Zoals in een leger, dus ook in Antifa: de cohesie van kleine eenheden is een onmisbaar element in hoe ze werken.

Doorgaan naar een iets andere type kracht, heeft Antifa een soort van redelijk goed doorgevoerde doctrine met betrekking tot de graad van geweld dat zij toepassen op tegendemonstranten en politie. Ik ben niet bijzonder bekend, zowel qua achtergondkennis als van specifieke informatie met betrekking tot recente gebeurtenissen, met berichten over Antifa’s die mensen proberen te vermoorden. Maar gezien hun militante aard, ideologische verbindtenis, en de manifest diepe haat die zij hebben voor hun tegenstanders, vereist dit enige uitleg. Ik kan alleen maar veronderstellen dat Antifa heel goed weet dat ze opereren mét, en uitsluitend met, de toestemming van de staat, hetzij in het land van herkomst of het land van een specifieke Antifa fractie. Merk op dat de toestemming niet noodzakelijkerwijs instemming impliceert. Het suggereert slechts dat, op zijn minst, de autoriteiten een soort kosten-batenanalyse hebben uitgevoerd op het afbreken en afvoeren van Antifa, en besloten dat de kosten niet opwegen tegen de voordelen. Of zulke toestemming nu wel of niet bestaat, zou moeten worden beoordeeld op een “case-by-case” basis.

Gezien het intrinsiek criminele karakter van wat ze doen, is Antifa duidelijk kwetsbaar voor grootschalige vervolging indien een bepaalde regering haar gedachten wijzigt over het project. Zij lopen ook het risico financieel ondermijnd te worden (uit hun kraakpanden gegooid bijvoorbeeld), verboden tegen-demonstraties op te zetten, geinfiltreerd te worden door politie en veiligheidsdiensten, en structureel en ideologisch beschadigd te worden door de opsluiting van kopstukken. Het is dan ook in hun belang om de irritatie die ze veroorzaken bij overheden onder een bepaalde drempel te houden als ze ook maar iets van hun activiteiten willen blijven voortzetten. Maar zij moeten dicht tegen de drempel blijven om effectief te zijn op basis van hun eigen uitgangspunten. Dit vereist een scherp inzicht in de lijnen die niet overschreden mogen worden en het politieke beeld in de landen van hun herkomst en actie. In feite moeten zij dezelfde kosten-batenanalyse maken die overheden doen (zoals hierboven beschreven) en het verloop nauwkeurig genoeg uit te voeren om op dezelfde slotsom uit te komen. Dit vereist een combinatie van ‘empirisch onderzoek’ en politiek snuggeren die niet onbelangrijk zijn te verwerven en zo nodig vervangen moeten worden wanneer nodig.

5) Zwakke punten

Op het eerste gezicht leek het me dat de recente gebeurtenissen in Keulen Antifa hebben laten kennen als zijnde, althans potentieel, een belangrijke kracht in de politiek van de straat in heel West-Europa. Maar na door ten minste een deel van de mist rond die gebeurtenissen gestaard te hebben en een redelijke hoeveelheid informatie over specifieke details te hebben verzameld van wat er heeft plaatsgevonden in Duitsland, lijkt het mij dat deze conclusie niet geheel juist was. Sterker nog, ik denk dat Antifa een kracht vormt die in staat zal zijn significante invloed te hebben op gebeurtenissen in het geval van een burgerlijke opstand van het type, zoals voorspeld in mijn essay Surrender, Genocide… or What?

Zoals hierboven besproken, lijkt het dat er niet meer dan 2000 Antifa’s in Keulen geweest zijn. Als we ervan uitgaan, met de invoeging van o.a. de Scandinavische Antifa aan de Duitse-, Belgische-, Franse- en de Nederlandse Antifa, dat we een maximum van 5000 verspreid over dit deel van Europa hebben, dan spreken wij nog steeds over een kracht die in absolute zin klein is en niet in staat is zich als geheel te mobiliseren, zelfs niet voor een evenement zoals dat plaatsvond in Keulen. Zelfs daar hebben zij hun operaties alleen met succes kunnen uitvoeren dankzij de autoriteiten in Keulen, in alle opzichten, die content genoeg waren om ze te vrij te laten bewegen in- en rond de stad, de vervoersinfrastructuur te saboteren en mensen die probeerden vreedzaam deel te nemen aan een legale bijeenkomst te intimideren en aan te vallen. Het is moeilijk te geloven dat Antifa meer bewegingsvrijheid had, letterlijk of figuurlijk, dan de Duitse autoriteiten toestonden. Het is een kwalijke zaak voor Duitsland dat haar overheid hufterig is ten opzichte van grote bendes hard-linkse criminelen die dicteren wat wel en niet mag plaatsvinden op de straten, en het is meer een indicatie van de huidige stand van de Duitse politiek dan om het even welke intrinsieke vermogens van Antifa.

Bovendien is het vanzelfsprekend dat, zonder ten minste de tolerantie van de overheid, Antifa zelfs niet eens kan bestaan, laat staan functioneren. Het is geen rebellie. Het kan niet de pijlers voor een moderne samenleving creëren of handhaven. Het is geen regering-in-opkomst. Het heeft geen morele autoriteit. Het is geen massa beweging, ondanks zijn vermogen om af en toe een paar duizend spandoekzwaaiers aan te werven om de rangen van de blokkades wat op te pompen. Het heeft geen militaire vermogens. Het kan geen territorium in bezit nemen of houden.

Wanneer de overheid zich tegen hen keert, zal het ineenkrimpen. Maar wanneer de overheid hen ondersteunt, wordt het irrelevant, verweekt door de meer overweldigende middelen van de staat. Het is waarschijnlijk slechts relevant in marginale gevallen, waarin de samenleving als geheel en de overheid in het bijzonder, zwak zijn, verdeeld of een ambivalente houding ten aanzien van bepaalde politieke ontwikkelingen houden, ofwel de vastberadenheid om te handelen ontbreekt, waardoor een vacuüm ontataat waarin Antifa kan opereren, of aan kan moedigen de druk op bepaalde partijen op te voeren, in welk geval zij kunnen zorgen dat Antifa dit voor hen doet, met behoud van een zekere mate van plausibele ontkenning. Dat deze kwalijk stand van zaken momenteel in veel Europese landen de boventoon voert neemt niet de fundamentele zwakte van Antifa weg.

Een andere opvallende tekortkoming is het ontbreken van een onafhankelijke financiële basis. De bovenstaande anekdote over de krakers die zich belachelijk maken door hun roep om “recht op een kraakpand” maakt de zwakke financiële positie van Antifa in het algemeen duidelijk, althans voor zover de anekdote van toepassing is op Antifa in het algemeen. Als de Nederlandse overheid er inderdaad in dit meest gekoesterde mensen “recht” weg te nemen, bevinden veel Antifa’s zich in de afschuwelijke situatie te moeten gaan werken voor hun brood op de plank. Meer fundamenteel, de zwakke financiële positie van Antifa zal het afkalf-ratio van recruten opvoeren, en het aantal jaren dat een gemiddelde rekruut lid blijft naar beneden drukken en daarmee de kern competentie van Antifa als geheel en de moraal van de resterende leden. Het vermindert ook hun vermogen om deel te nemen aan internationale acties, wat vermoedelijk zou verklaren waarom een groot aantal Europese Antifa leden (met behulp van hun aantallen zoals hierboven geschat) niet in Keulen zijn geweest. Het is immers moeilijk voor te stellen dat zij iets beters hadden te doen met hun tijd.

Er was reeds opgemerkt dat Antifa de tolerantie van de overheid nodig heeft om te overleven, maar dit geldt niet alleen in die zin dat het als een intrinsiek criminele entiteit kan worden stilgelegd als de politieke wil er is. Misschien meer belangrijk, het is ook zo in die zin dat het levensonderhoud van Antifa leden afhankelijk lijkt te zijn van het bestaan van een sterke verzorgingsstaat, en ik ben VH buitengewoon erkentelijk voor het belichten van dit punt voor mij. Hij vertelt me dat het merendeel van de straatvechters militanten zijn in de leeftijd tussen 16 en ca. 28 jaar, en dat zij doorgaans moeten rondkomen van een uitkering voor hun levensonderhoud, terwijl zij een nobel woest bestaan leiden in kraakpanden. Na het eventuele slagen voor de ‘tactische’ tak van Antifa stromen ze door naar meer ‘leidinggevende’ rollen terwijl zij tevens trachten ‘vrijwilligers’-baantjes te krijgen (met behoud van uitkering), of baantjes bij voorspelbare soorten van organisaties (‘anti-racismeorganisaties, migrantenorganisaties, lokale overheden, enzovoort, die allen volledig worden gefinancierd door de belastingbetaler). Wat dit betekent, als ik de situatie correct inschat, is dat een groot aantal parasitaire, opruiende, hard-linkse types met uitgesproken criminele neigingen worden gesubsidieerd door de overheid die zij proberen en te ondermijnen onclusief haar wetten. Deze absurditeit even terzijde gelaten en wat het zegt over het moderne Europa, spreekt het voor zich dat een van de meest voor de hand liggende manieren om Antifa proberen te beschadigen, zoniet te vernietigen, is het financieel te castreren door het weg te rukken, al schoppend en schreeuwend, van de staats-uier.

Het laatste punt dat in principe een zwak punt zou kunnen zijn, is het open karakter van de Antifa-wervingsprocedure. Gezien het grote aantal mensen dat Antifa moet aantrekken om überhaupt effectief te kunnen zijn, en door het ontbreken van een helder mechanisme, waardoor een infiltrant Antifa’s vermogen om haar doelstellingen te verwezenlijken nadelig zou kunnen beïnvloeden, moeten we aannemen dat nagenoeg iedereen die zich wil aanmelden voor een van de subgroepen die samen Antifa vormen, welkom is op voorwaarde dat zij zich verplichten tot een minimum aan inzet. Dit suggereert dat door het vinden van een manier om middels infiltratie Antifa aan te tasten, het wervingsvermogen samen met het moreel verzwakt wordt. Natuurlijk, als men bereid was zich met illegale activiteiten in te laten, zou niet moeilijk moeten zijn een manier te bedenken om Antifa’s laksheid in dit opzicht te gebruiken en het te bestraffen door het van binnenuit weg te laten rotten. Om dit te doen zonder de lijn der illegaliteit te overschrijden, is een meer gedetailleerde kennis per geval nodig, over wat voor soort informatie kan worden verzameld over individuele Antifa-leden, en de politie te overtuigen hen te vervolgen, overheden om hun financiële steun in te trekken, of werkgevers om hen de laan uit te sturen. Of er wel of niet theoretische inspanningen in dit opzicht met een groter effect gemaakt zouden kunnen door te lobbyen voor de hervorming van de relevante onderdelen van de verzorgingsstaat, of om de politie en de rechterlijke macht aan te sporen dat zij zich meer zouden moeten wijden aan het vervolgen van Antifa, is weliswaar een open vraag.

Conclusie

Antifa, hoewel indrukwekkend in haar vermogen af en toe behoorlijk grote aantallen disfunctionele en onproductieve jeugd te motiveren en te organiseren, lijkt niet in het bezit te zijn van welke kenmerken dan ook die zouden kunnen wijzen op een bepalende invloed op het traject van een Europees land met betrekking tot de Islamisering. Of een gegeven demonstratie zal plaatsvinden, wordt uiteindelijk bepaald door de regering van het land in kwestie, dat zich verschuilt achter Antifa, en de schouders ophaalt en probeert te voorkomen dat het de verantwoordelijkheid voor het onmogelijk maken van genoemde demonstratie in de schoenen geschoven krijgt. Merk ook op dat, gezien de kleine aantallen Antifa-leden, hun zwakke financiële basis, en de hoeveelheid tijd die nodig is om een belangrijke actie te organiseren, het vermogen van Antifa om gelijktijdig of nagenoeg gelijktijdig evenementen in heel Europa te verstoren ligt dicht bij nul.

Niettemin is Antifa een politiek verschijnsel dat ernstig genoeg is om serieuze aandacht te verdienen, zeker met hun neiging zich met potentieel dodelijk geweld op mensen te richten. Hoewel ik dit aspect van Antifa’s ‘activisme’ buiten deze discussie laat, kan de vernietiging van Antifa als geheel worden gerechtvaardigd op grond van deze reden alleen al, voor zover een losjes samenhangende entiteit ooit volledig vernietigd kan worden. Bovendien is de bereidheid van wat vermoedelijk een kleine groep Antifa-leden is om kwaadwilige aanvallen uit te voeren op specifieke individuen, zoals politici, rechters, of politieke activisten, is waarschijnlijk een groter probleem voor diegenen die zich tegen Islamisering verzetten, dan die massale mobilisatie onlangs in Keulen. Het identificeren van de personen die verantwoordelijk zijn voor deze aanslagen is vrijwel zeker nog een goede reden om Antifa te infiltreren, dan hetgeen hierboven staat beschreven, waarvan de voordelen flink zouden kunnen opwegen tegen de kosten.

Misschien wel de grootste structurele zwakte van Antifa is dat de gehele operationele doctrine, althans met betrekking tot massale actie, gebaseerd is op het bestaan van een machtig staatsapparaat, dat de beperkingen waarbinnen zij moeten werken uitzet. Zou de instorting van de burgerlijke orde die ik en anderen mogelijk achten ooit in een Europees land plaatsvinden, dan zal Antifa ontdekken dat hun honkbalknuppels en stalen schoenenneuzen niet de “cutting edge” van vroeg 21e-eeuwse militaire technologie representeren. Als die dag komt, is er misschien nog een late ontdekking dat een vuurgevecht binnenwandelen zonder een pistool één van de meest genadeloze fouten is.

Jörg Haider

Dr. Jan Oscar de Gruyter

Gent, 14 oktober 2008

Dames en Heren,

Op 27 februari 2009 zal het tachtig jaar geleden zijn dat Dr. Jan Oscar de Gruyter overleed. Zijn beschermd monument stond voor kort tegen de westelijke muur van het kerkhof te Gentbrugge. In oktober 2007 stuurden mijn moeder en ik een brief naar de Schepen voor Cultuur met de vraag om dit monument op te knappen. Deze aanvraag kwam terecht bij de dienst Monumentenzorg. Deze dienst nam contact op met de Burgerlijke Stand en na mijn navraag bij de Directeur heeft zij mij aangeraden opnieuw te schrijven met haar groeten naar de Directeur Monumentenzorg. Zou daar een beslissing volgen om een toelage toe te kennen van een subsidie van 1500 euro evenredig verdeeld over de staat, de Vlaamse Gemeenschap en de stad, dan bevond het graf met gebroken, oud Vossenplaket, zich in een betere staat. Ondertussen is het monument 851 verhuisd naar een aanpalende rij. De kapotte graven worden opgeruimd, bij een beschermd monument gaat het verval verder.

Onnodig te zeggen wie Dr. Jan Oscar de Gruyter was?

Ik haalde in 1969 een diplomaatje voor de voordrachtwedstrijd, door deze Vlaamse Beweger in het leven geroepen. Maar ik wil nog meer in herinnering brengen: dat ik naast de vermelding in de Encyclopedie van de Vlaamse Beweging (eerste uitgave) nog acht vermeldingen gevonden heb in het werk van Dr. H. A.. Elias.
‘Hij richtte het Vlaamse Volkstoneel op, trok daarmee door Vlaanderen; zetelt in het erecomité van de IJzerbedevaart; is medestichter van S.V. Uilenspiegel; houdt een toespraak op 14/9/1919 te Roeselare bij het terugplaatsen van het standbeeld van Rodenbach; houdt een voordracht met een schets voor een federale organisatie; bij de Stichting het Veem:”Ich wijch niet af” is hij in 1920 lid; bij het Vlaams Nationaal Secretariaat vindt men hem in 1924 terug. Schalks staat ook vermeld : op 4 juli 1929 wordt hij door het Hof uitgenodigd het stuk “De Geschiedenis van de Soldaat” te brengen. Tegen de afspraken in waren de uitnodigingen eentalig Frans. Met een schriftelijke gemotiveerde weigering en met de tweetalige uitnodigingen werd “Elckerlijck” gespeeld.’

Vorig jaar bracht Prof. Taeldeman, in samenwerking met de Academie voor Taal- en Letterkunde, de eerder onuitgegeven doctoraatsthesis van Dr. Jan Oscar de Gruyter uit.

Dit is een prachtige verhandeling over het Gentse dialect met als meest opvallend gegeven dat men toen in de aanpalende gemeente Ledeberg anders praatte dan de Gentenaar.

Het zal u bekend zijn dat in WOI Dr. Jan Oscar de Gruyter toneelvoorstellingen gaf aan het front om de Vlaamse soldaten een hart onder de riem te steken bij de Franse bevelen. Later werd hij ook directeur van de Koninklijke Nederlandse Schouwburg te Antwerpen. Ook het Kadoc te Leuven beschikt over heel wat informatie van deze Vlaamse voortrekker.

Ik bezit een huldigingboekje uit 1979 ingeleid door Mevr. R. De Backer-Van Oncken, Minister van Nederlandse Gemeenschap met een dankwoord aan de Gentse Melomanen. De brochure telt zeventig bladzijden en verhaalt het rijke leven van deze acteur en stichter van het Vlaamse Volkstoneel.

Bedoeling van mijn bijdrage is de studentenwereld warm te maken om in stijl van Dr. Jan Oscar de Gruyter een grafrede uit te spreken ter gelegenheid van een herdenking van deze kunstenaar. Geen wishful thinking, maar Sturm und Drang moet toch nog bij de Vlaamse studenten te vinden zijn.

Rozemarijn Plompen

economische crisis

Watch CBS Videos Online

Katholiek alternatief voor failliet bestel

Terwijl kardinaal Bertone naar aanleiding van de kredietcrisis ondernemers en bestuurders oproept zich te bezinnen op de uitgangspunten van de christelijke ethiek, is er vorige week een boekje verschenen waarin drie auteurs een pleidooi houden voor meer 'katholiek denken' in politiek en bestuur. De schrijvers betogen dat de uitgangspunten van het katholiek sociaal denken moderner, actueler en vruchtbaarder blijken te zijn dan menigeen denkt.

Hein Pieper
In een tijd waarin individualisering zo’n grote invloed heeft op ons samenleven, biedt een begrip als ‘subsidiariteit’ een goed beginpunt voor organiseren. Een maatschappij kan niet zonder verbindingen. Zij heeft gemeenschappen nodig om zelf te ontstaan. Een samenleving is niet te sturen via wetten, regels en laat staan via een vrije markt. Het katholieke denken gaat ervan uit dat een mens een relationeel wezen is. Dit is iets anders dan wat het heersende liberale denken doet. Liberalen zien de mens als een autonoom wezen dat maximale vrijheid nodig heeft om zichzelf te kunnen zijn. Het katholieke denken zegt dat een mens pas mens wordt in en door zijn relaties met anderen. Het zijn deze verbindingen die het begin van samenleven vormen. Een samenleving vanuit dit niveau opbouwen, dat is subsidiariteit.

Failliet bestel
Politici en bestuurders draaien dit om. Zij denken dat zij de samenleving of een organisatie kunnen vormen van bovenaf. Zij hebben de neiging alles te beheersen en te sturen via protocollen of regelgeving, wat een verstikkende bureaucratisering voortbrengt. Het is gestold wantrouwen: mensen, medewerkers worden niet vertrouwd zaken uit zichzelf te kunnen doen.

Sturen via regelgeving is gestold wantrouwen
Een voorbeeld: in de thuiszorg is de laatste jaren alle energie gaan zitten in schaalvergroting. Om de medewerkers goed te kunnen aansturen worden allerlei nieuwe protocollen ontwikkeld. Er is niet alleen voor de medewerkers aan de basis nauwelijks ruimte eigen initiatief te nemen, maar een groot deel van hun tijd is gaan zitten in verslaglegging. Dit gaat ten koste van de kwaliteit van de aangeboden zorg. Daarnaast zijn de organisaties log en bureaucratisch geworden.

Hetzelfde verhaal is over de jeugdzorg, het onderwijs en zelfs over het bedrijfsleven te vertellen. De commissie-Dijsselbloem heeft het failliet van deze manier van aansturing in het onderwijs blootgelegd. Het tast niet alleen de vrijheid van onderwijs aan, maar ook de kwaliteit.

Zelf organiseren
Het heersende instrumentele denken binnen bestuur en management doodt zo niet alleen de creativiteit van mensen, maar doet ook geen oproep op het verantwoordelijkheidsgevoel van de betrokkenen. Zij mogen niet van de voorgeschreven protocollen of procedures afwijken. Er klinkt hierin nog het oude socialistische gelijkheidsdenken door: iedereen heeft dezelfde rechten. Ook dit staat haaks op het katholieke denken, want er is namelijk verschil tussen mensen. Daar moet je van uitgaan. Of zoals de heilige Benedictus het al zei: “Gelijke monniken, ongelijke kappen.” Het katholieke denken gaat uit van het gelijkwaardigheidprincipe. Iedere mens is gelijkwaardig en uniek. Het liberale denken bouwt geen samenleving op.
Je maakt een onderwijssysteem niet op gemiddelden, maar op individuele mensen. De ene patiënt heeft andere noden en behoeften dan de andere. Veel oudere werknemers houden het dan ook voor gezien. Zij mogen en kunnen zelf niet meer het verschil maken.
Opnieuw ruimte scheppen voor het zelflerende, zelforganiserende en het zelfcorrigerende vermogen van mensen is niet alleen noodzakelijk om adequate en toewijdende zorg te leveren. Het is ook een voorwaarde om het onderling vertrouwen tussen mensen te versterken.

Visie nodig
De kritiek tast het huidige denken over professionalisering aan. In 'Opnieuw Katholiek', dat ik met twee medestanders schreef, zijn we hier niet op tegen, integendeel zelfs. We wijzen echter op de eenzijdige nadruk op de technologische en daarmee economische aspecten ervan. Er wordt te veel vanuit modellen gedacht. Hiermee wordt aan de werkelijkheid voorbijgegaan. En niets is zo sterk als de werkelijkheid.

Het boekje is geen pleidooi tegen een sterke overheid, maar geeft wel aan dat de uitgangspunten vandaag de dag verkeerd liggen. Sturing is noodzakelijk om de zwakkeren te beschermen, maar dan wel een dienstbare sturing van onderop. Onze samenleving heeft nood aan bestuurders die de kracht en de verantwoordelijkheid van mensen weten aan te spreken. Technocratisch bestuur mag dan wel stoer klinken in vlotte oneliners in de media, maar in de huidige maatschappij waar sociale ontbossing tot bijna onbeheersbare leefklimaatproblemen heeft geleid, is visie nodig die nieuwe sociaal structuren moet scheppen, een visie die mensen het gevoel geeft dat zij ertoe doen.


Les geleerd
De provocerende titel 'Opnieuw katholiek' verwijst naar het gedicht uit 1935 ‘De ballade van den Katholiek’ van Anton van Duinkerken, die opstond tegen het heersende denken van zijn tijd. Wij willen eenzelfde statement maken tegen het heersende denken in onze tijd. Om vanuit het katholiek sociaal denken fundamentele kritiek te geven op het neoliberalisme, omdat het neoliberale denken geen samenleving opbouwt. Is dat niet de les die we de afgelopen weken hebben geleerd?

Erik Borgman, Donald Loose, Hein Pieper (red.), Opnieuw Katholiek, Katholiek Netwerk 2008, 93 pp., pb., € 14,90 (€ 6,00 via info@katholieknetwerk.nl), ISBN 978 90 5573 907 3.

Open brief

Open brief aan prof. dr. med. Paul Van Cauwenberge
rector Universiteit Gent

Geachte heer Rector,

Op dinsdag 7 oktober 2008 plande de Nationalistische Studenten Vereniging (NSV) een debat in aud. E, Blandijnberg. U besliste de NSV als niet erkende vereniging het auditorium te verhuren. Niet enkel handelde u hiermee conform wettelijke bepalingen, maar koos u ontegensprekelijk ook voor het toelaten van vrij debat aan de Universiteit Gent door het verhuren van een auditorium aan de NSV. Zeker in het kader van de lopende erkenningsprocedure van de NSV in het Politiek en Filosofisch Konvent kan uw beslissing enkel maar ondersteund worden.

Wij verwijzen in deze tevens graag naar Cass., 9 december 1981, Arr.Cass., 1981-82, 491, dat stelt dat art. 14 (huidig art. 19) van de Grondwet de overheid verbiedt de uitoefening van de vrijheid van meningsuiting te onderwerpen aan een preventieve controle op de meningsuiting. Wij wijzen er ook op dat het Europees Hof Turkije reeds veroordeelde voor de schending van de vrijheid van vergadering louter wegens het niet actief ter beschikking stellen van vergaderruimte aan oppositie.

Tenslotte mogen we het arrest van de Raad van State van 10 maart 2004 (http://www.raadvst-consetat.be/Arresten/129000/100/129118.pdf) niet vergeten waarbij de Universiteit Gent veroordeeld werd voor schending van de Grondwet door op basis van een bezetting van een auditorium een debat af te gelasten en waarin duidelijk gesteld werd: “ (…) een vergadering door verzoekers, wel een tegenstander protest zal aankondigen, dat verweerster beroep dient te doen op de politie om de orde te handhaven in plaats van het debat te verbieden, dat het relatief eenvoudig is overigens partijen gescheiden te houden in de concrete context van dit debat nu de deelnemers aan de vergadering zich in een gesloten ruimte bevinden en er wat de samenwerking met de ordediensten betreft geen problemen kunnen worden verwacht (…) tegen die protestbijeenkomsten op te treden, desnoods met een beroep op de bevoegde ordediensten.”

Ondertekenaars van deze open brief kunnen u enkel maar feliciteren met deze correcte en democratische beslissing die getuigt van een oprecht respect voor democratie, debat en de grondrechten van elkeen, in het bijzonder van zij waar men het niet mee eens is.

De erkende PFK-verenigingen Actief Linkse Studenten, Comac, Anarchistisch Kollektief, Vonk – Marxistische Studenten, Animo StuGent, Gras, ’t Zal wel Gaan, Rood UGent en de niet-erkende verenigingen ABVV-jongeren en Flux besloten een vreedzame protestactie te organiseren vanaf 18u die avond tegen het geplande debat van de NSV. Op basis van de videobeelden, ooggetuigenissen van studenten, alumni en medewerkers van de UGent en verklaringen van de organisatoren aan de manifestatie blijkt deze protestactie allerminst vreedzaam is te zijn verlopen.

De intentie van deze protestactie wordt zeer duidelijk weergegeven door één van de organisatoren in hun persbericht van 07/10/2008. Kliment Kostadinov, bestuurslid van Animo verklaart: “Ze [de organisatoren van de protestactie] wilden verhinderen dat het NSV (Nationalistische Studenten Vereniging) een activiteit mocht houden binnen de muren van de universiteit.” Het verloop van de actie wordt tevens vermeld door dhr. Kostadinov: “Na onderhandelingen met de security van de universiteit werd de toelating voor een vreedzame blokkade van het gebouw gegeven. Omstreeks 17u braken een 30-tal leden van het NSV! aan de zij-ingang van de Blandijn op gewelddadige wijze door de barrière van de security van de UGent, waarna het tot een treffen kwam met de aanwezige studenten. Al snel werden de extreemrechtse amokmakers bijeengedreven in een auditorium. Vervolgens werden de deuren van dit auditorium vergrendeld door enkele actievoerders.” In bijlage vindt u het persbericht van de organisatoren van de protestactie.

Op de website van de ALS lezen we het volgende: “Immers, indien de rector, zoals hij zelf stelt, telkens zou moeten toegeven aan juridisch getouwtrek, dan kan elke vereniging de universiteit als ‘openbare instelling’ gebruiken om een activiteit te organiseren. Dit waren dan ook de voornaamste argumenten van de verschillende verenigingen die deelnamen aan de succesvolle blokkade tegen NSV en consoorten.” en verder: “Met een delegatie van een 35-tal mensen was ALS alleszins goed aanwezig en konden we een basis leggen voor verdere antifascistische strijd. (...) ALS heeft een belangrijke rol gespeeld in zowel de mobilisatie als de organisatie van deze vreedzame blokkade.” Het is dus duidelijk dat men als organisatie, dus niet als individuen, deelnam aan deze actie.

Over de intenties deze praktijken ook elders toe te passen lezen we het volgende: “In Antwerpen zou een dergelijke mobilisatie en actie vandaag wellicht nog niet haalbaar zijn, de krachtsverhoudingen liggen hier spijtig genoeg wat anders. Maar wij willen er alles aan doen om dat te veranderen en zullen daar ook in slagen met jouw hulp en bijdrage!” (bron: http://www.socialisme.be). Op 30 september kon LVSV-Brussel tenslotte ervaren wat dit betekent: http://www.dailymotion.com/relevance/search/turtelboom/video/x6xg1w_ministre-bloquee-par-des-etudiants_news

Tenslotte nog opmerken dat twee bestuursleden van de organiserende verenigingen, Koen Hostyn en Marc Puyol, in Schamper verklaren dat ze op voorhand wisten wat het resultaat van hun actie zou zijn en erkennen meteen dat door de ‘vreedzame’ demonstranten baldadigheden gebeurd zijn. Op de vraag of ze erkennen dat er vanuit linkse hoek heel wat baldadigheden gebeurd zijn, antwoorden beiden overtuigd: “zeker en vast. Maar dat was niet door studenten aan de UGent. En hoe ga je nu in godsnaam voorkomen dat er keetschoppers gewoon mee komen doen om te vechten?” Ze verklaren evenwel boven de wet te staan: “Als je alle verenigingen die meegedaan hebben gaat schorsen, dan bestaat het PFK niet meer.” Dus als we het goed begrijpen, is men maar met genoeg en is men maar gewelddadig genoeg, dan kan men anderen hun rechten ontnemen en daar niet voor gesanctioneerd worden? Ondertekenaars vinden dat zelfs een grote meerderheid geen democratische grondrechten van individuen of van organisaties kan ontnemen.

Studenten van de UGent werden opgesloten, zeg maar onrechtmatig van hun vrijheid beroofd, in een auditorium. Hun individuele vrijheid werd met andere woorden zwaar geschonden, vrijheid van beweging is immers een primair recht aan een universiteit. Nooduitgangen werden geblokkeerd en brandblusapparaten werden leeggespoten. Wat als brand uitgebroken was? Studenten en alumni van de Universiteit Gent, zelfs de PFK-voorzitter, werden door manifestanten geïntimideerd, bedreigd of aangevallen. Eigendommen van de Universiteit Gent, ook onderzoeksmateriaal, werden vernield of beschadigd. Het recht op eigendom is toch fundamenteel in een democratisch rechtsstelsel? We betreuren vooral de daarop volgende geweldplegingen van beide partijen waarin uzelf ook slachtoffer werd. De videobeelden, ooggetuigenissen van studenten, alumni en medewerkers van de UGent, en niet te vergeten, verklaringen van de organisatoren aan de protestactie, stellen ondertekenaars van deze open brief vast dat er allesbehalve een vreedzame protestactie georganiseerd werd. Integendeel protesteerde men door middel van blokkades, intimidatie, geweld, opsluiting en vernielingen.

Daarbovenop protesteerden de meeste organiserende verenigingen vorige week tegen een verduidelijking van de definitie van geweld en sabotage binnen het PFK. Elke verduidelijking werd door deze verenigingen als een politiek gemotiveerde motie gericht tegen ‘links’ ervaren (zie verslag PFK-vergadering 2 oktober 2008).

Ondertekenaars erkennen het fundamentele grondrecht van zowel de NSV als de organisatoren en deelnemers aan de protestactie, als van gelijk welke andere burger of organisatie om een standpunt te uiten. Dit moet evenwel op een democratische manier gebeuren, wat betekent met respect voor de fundamentele grondrechten van anderen en waarbij de persoonlijk integriteit van de andersdenkende en de goederen van de UGent niet aangetast worden.

Ondertekenaars stellen dat op een moreel en filosofisch niveau het vrij debat, discussie en dialoog de essentie vormen van een democratische rechtsstaat, vanwege de uitoefening van onaantastbare grondrechten zoals de vrijheid van meningsuiting en de vrijheid van vergadering.
Ondertekenaars stellen op een wettelijk-juridisch niveau vast dat de UGent de verplichting heeft dit vrij debat, de uitoefening van de grondrechten van elkeen te vrijwaren en te faciliteren, en de persoonlijke integriteit van studenten en alumni van de UGent en de integriteit van de goederen van de UGent moet beschermen. (supra)

Omdat grondrechten zodanig fundamenteel zijn in een democratische rechtsstaat kan het niet getolereerd worden dat de uitoefening hiervan niet door de overheid gegarandeerd kan worden. Dat zou betekenen dat straatterreur, intimidatie en geweld het halen van de rechten en vrijheden van elke burger. Dat zou betekenen dat de UGent er niet zou in slagen om deze grondrechten te vrijwaren. Vandaar moet gepast gereageerd worden.

Daarom vragen ondertekenaars ook een grondig onderzoek door de UGent naar de incidenten van dinsdag 07/10/2008. Wij eisen een sterk signaal vanwege de UGent dat dergelijke praktijken niet kunnen en zich in de toekomst niet mogen herhalen. Meerbepaald vragen wij de geijkte toepassing van het tuchtreglement voor studenten om individuele studenten te sanctioneren en de toepassing van de reglementering van de Dienst Studenten Activiteiten om betrokken verenigingen te sanctioneren.

Bij vergelijkbare, zoniet identieke feiten legde het Bestuurscollege in mei 2004 een schorsing op van één maand aan de verenigingen Actief Linkse Studenten en Anarchistisch Kollektief. Het is duidelijk dat deze verenigingen in deze recidief handelen en geen respect tonen voor de democratische rechtstaat en voor de reglementen van de UGent. Het is tevens duidelijk dat zij hierover geen spijt uiten, gezien hun eigen verklaringen (supra).

De vraag kan gesteld worden of de strafmaat van één maand schorsing een effect gehad heeft voor bovengenoemde verenigingen om deze tot de geijkte democratische protestmogelijkheden aan te zetten. Sterker nog, andere verenigingen hebben zich bij deze praktijken aangesloten.
Bijgevolg vragen ondertekenaars een duidelijke toepassing van de vigerende reglementering. Hoewel de beslissing bij de universitaire overheid ligt, zijn de ondertekenaars vragende partij voor:

- Onmiddellijke uitsluiting de recidive organiserende verenigingen.

- Onmiddellijke schorsing van de andere organiserende verenigingen.

- Onmogelijkheid voor niet-erkende organiserende verenigingen om het komende jaar erkenning te verkrijgen.

- Onmiddellijke schorsing of uitsluiting van de individuele studenten die actief betrokken waren bij de ongeregeldheden waarbij de persoonlijke integriteit en de integriteit van de goederen van de UGent in het gevaar werden gebracht. Dit op basis van het tuchtreglement voor studenten.

We mogen veronderstellen dat de slogan van de UGent, “durf denken” geen inhoudsloze reclamecampagne is, maar een oprecht en fundamenteel respect en garantie betekent op de fundamentele grondrechten, met nadruk op vrijheid van meningsuiting en vrijheid van vergadering en een uitdrukking is van een diep en doorleefd respect voor andermans mening. In totalitaire regimes heerst de straat. In de democratische rechtsstaat heerst de wet.

Om met de woorden van Voltaire te eindigen: “Je ne suis pas d'accord avec ce que vous dites, mais je me battrai jusqu'à la mort pour que vous ayez le droit de le dire.”

Hoogachtend,

Brecht Arnaert, voorzitter Jong N-VA UGent, namens Jong N-VA UGent

Maarten Marechal, voorzitter CDS-Gent, namens CDS-Gent

Dries Staelens, praeses KVHV-Gent, namens KVHV-Gent

Patrice Viaene, voorzitter LVSV-Gent, namens LVSV-Gent

Peeters stelt staatshervorming al uit tot 2010

De zogenaamde ?interinstitutionele dialoog? is nauwelijks gestart of Vlaams minister-president Kris Peeters maakt al bekend dat wat hem betreft de staatshervorming gerust tot 2010 uitgesteld mag worden. Nog maar net is de N-VA uit de Vlaamse Regering gegooid en nog maar net heeft de CD&V het kartel met de N-VA laten varen, of alle beloftes aan de kiezers worden al volledig opzij geschoven. Van de zeven voorwaarden die het kartel CD&V-N-VA aan deze dialoog gesteld had, schiet niets meer over en van de voorwaarden die de Vlaamse Regering gesteld had, al evenmin.

De Franstalige deelnemers aan deze dialoog hebben geen mandaat van hun regering: zij zetelen enkel namens de verschillende politieke partijen. Er is dus geen sprake van een confederale dialoog. Er is ook geen sprake van een verschuiving van het zwaartepunt van de bevoegdheden naar de deelstaten. Er zal wel degelijk onderhandeld worden over de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde. En last but not least laat Kris Peeters nu zelf al weten dat er vóór juni 2009 geen staatshervorming die naam waardig verwacht moet worden. Hij pleit nu al zelf voor uitstel tot 2010.

De N-VA stelt teleurgesteld vast dat al deze voorwaarden voor de Vlaamse partijen nu plots blijkbaar niet belangrijk meer zijn. Zonder ingevulde voorwaarden en zonder garanties stapt men nu in die dialoog, terwijl men goed genoeg weet dat er helemaal geen grondige staatshervorming komt en dat Brussel-Halle-Vilvoorde niet gesplitst zal worden.

Milquet, Di Rupo en Maingain halen hun oude eisen weer boven, de Vlamingen staan met lege handen en kijken ernaar. De N-VA is consequent met zichzelf gebleven en trouw aan haar beloftes aan de kiezer. Helaas kunnen we dit niet zeggen van de andere Vlaamse partijen.

De linkse gewelddaden zijn een aanslag op de vrije meningsuiting

De linkse gewelddaden zijn een aanslag op de vrije meningsuiting

Vlaams Belang Vlaams Parlementslid Filip Dewinter legt klacht wegens slagen en verwondingen neer n.a.v. de rellen in Gent.

Filip Dewinter:”ik laat mij niet intimideren door het gebruik van geweld”

Filip Dewinter werd gisteren bijzonder hardhandig aangepakt toen hij probeerde deel te neman aan een toegelaten en tegensprekelijk op de Gentse universiteit. Het betrof een debat, georganiseerd door de NSV, tussen Jean Marie Dedecker (LDD), Mark Demesmaeker (N.VA), Filip Dewinter (VB) en de Nederlandse professor Andries Postma (CDA) over de toekomst van België en de mogelijk samenwerking tussen Vlaanderen en Nederland.

Extreem linkse manifestanten bezetten het universiteitsgebouw vanaf 18uur en gebruikten geweld ten aanzien van de debatdeelnemers en het publiek door de toegang tot de zaal te ontzeggen. Na samenspraak met de universiteitsrector en de politiecommissaris gaf Filip Dewinter zich desondanks ter plaatse om de toegang tot het gebouw af te dwingen. Hij werd echter met flessen en stenen bekogeld, gestompt en geslagen door de extreem linkse manifestanten. Een VB-lid dat Filip Dewinter vergezelde werd gewond aan het hoofd toen hij met een ijzeren staaf op het hoofd werd geklopt. Een vrouw die wou deelnemen aan het debat werd aan de arm verwond toen ze gebouw wou betreden met een week werkonbekwaamheid tot gevolg. De universiteitsrector kreeg een projectiel op het hoofd en werd afgevoerd naar het ziekenhuis. De politie diende door een tussenkomst met het waterkanon en met politie in ordehandhavingskledij Filip Dewinterte ontzetten.

Filip Dewinter: “Opvallend is dat extreem links opnieuw geweld gebruikt om de vrije meningsuiting te fnuiken. De democratie komt in het gedrang wanneer we toegeven aan de dreiging met geweld. De zogenaamde antifascisten gebruiken fascistische methodes om de tegenstanders de mond te snoeren. De geweldplegingen van extreem links om een toegelaten tegensprekelijk debat onmogelijk te maken zijn een aanslag op de vrije meningsuiting. Ik laat mij niet intimideren door geweld en leg vandaag dan ook klacht neer wegens slagen en verwondingen.”.

“Als je alle verenigingen die meegedaan hebben gaat schorsen, dan bestaat het PFK niet meer."

Niet iedereen reageerde zo gelaten op de gebeurtenissen: studentenvertegenwoordiger Thijs Verbeurgt: “Ik vind dit schandalig, een nederlaag voor de vrije meningsuiting. De verenigingen die aan deze actie hebben deelgenomen moeten hun verantwoordelijkheden opnemen. Zij hadden hun activiteit duidelijk niet onder controle, dan is het voor mij eenvoudig. Ik zou dan ook willen vragen dat er geschorst wordt.” Een belachelijk idee, volgens organisatoren Koen Hostyn en Marc Puyol: “Als je alle verenigingen die meegedaan hebben gaat schorsen, dan bestaat het PFK niet meer."

Dat weten we dan ook weeral: als je met genoeg crimineel bent, mag het volgens Links.

Marc Demesmaeker over Linkse bezetting univ

Gewelddadig opstootje met Dewinter in Gent

Gewelddadig opstootje met Dewinter in Gent



GENT - Aan de aula Blandijn van de Gentse universiteit is het dinsdagavond tot een gewelddadige opstoot gekomen voor de start van een debat georganiseerd door het NSV (Nationalistische Studentenvereniging).
Aan de ingang van het gebouw ontstond een gewelddadige confrontatie toen Filip Dewinter van Vlaams Belang met een twintigtal medestanders de toegang probeerde af te dwingen. Een groep actievoerders van linkse studentenverenigingen had de toegang versperd en hield de tegenpartijen met geweld buiten. Er werd langs beide kanten geduwd en getrokken en er werden klappen uitgedeeld.

Het was de eerste keer dat het NSV de toelating had gekregen van de rector om een debat te organiseren in de gebouwen van de universiteit. Op het debat gingen om 20 uur onder meer Filip Dewinter en Jean-Marie Dedecker (LDD) praten over de samenwerking tussen Nederland en Vlaanderen. Actievoerders van linkse studentenverenigingen hadden rond 18 uur de toegang tot het universiteitsgebouw echter geblokkeerd.

Dewinter had eerder aangekondigd had dat hij zich 'niet zou laten bedreigen door intimidatie door extreem-links'. Na overleg met de rector en de politie liep hij met zijn medestanders toch op de ingang af. Bij de gewelddadige confrontatie werden er langs beide kanten klappen uitgedeeld en raakte een aanhanger van extreem-rechts gewond aan het hoofd. De politie was met een vijftigtal manschappen ter plaatse en greep in. Met behulp van ordetroepen en het waterkanon werden de groepen uiteengedreven.

In een reactie noemde Dewinter het incident 'een aanslag op de vrije meningsuiting'. 'We werden geklopt en geslagen omdat we toegang wilden tot een door de universiteit toegelaten debat. De zogenaamde anti-fascisten hebben hier fascistische middelen gebruikt om ons proberen de mond te snoeren. Dit kan niet in een democratie.' Op de vraag of hij ook geweld gebruikte, antwoordde Dewinter: 'Als iemand op mijn gezicht slaat heb ik niet de neiging om mijn andere wang te draaien.'

Het debat werd afgelast. De politie blijft momenteel ter plaatse.

KVHV debat