Brussel, 1 november 2006
Aan Z.E. Mgr. K-J RAUBER
Apostolisch Nuntius
Franciskanenlaan 9
1150 Brussel
Excellentie,
Dit schrijven richt ik tot u nadat ik in de pers kennis nam van de woorden die paus Benedictus XVI richtte tot de heer Frank De Coninck, bij diens installatie als Belgisch ambassadeur bij de Heilige Stoel. De krantenberichten laten bij mij immers het vermoeden ontstaan dat paus Benedictus XVI op een foute manier wordt voorgelicht over de politieke evoluties in België. Ik wens hierover langs deze weg mijn bekommernis uit te drukken.
De waarschuwende woorden van de paus met betrekking tot het ‘oplaaiend nationalisme’ en het ophemelen van de koning als hoeder van de eenheid van het land, laten uitschijnen dat het streven naar meer autonomie door de paus wordt aanzien als een te bestrijden gevaar. Als voorzitter van de Nieuw-Vlaamse Alliantie vind ik het mijn taak en verantwoordelijkheid u te verzoeken dit beeld bij de paus en zijn raadgevers bij te stellen. Het streven naar meer autonomie en Vlaamse onafhankelijkheid, is volledig legitiem en voltrekt zich momenteel langs volstrekt democratische weg. Recent opinieonderzoek leert bovendien dat een ruime meerderheid van de Vlamingen thans ondubbelzinnig voorstander is van een verdere defederalisering waarbij belangrijke bevoegdheden worden overgedragen aan de deelstaten. De woorden van de paus zouden het vermoeden kunnen doen ontstaan dat de Heilige Stoel dit democratisch streven verwerpelijk vindt. U zal het met mij eens zijn dat dit als kwetsend zou kunnen ervaren worden door vele Vlamingen. Het zal u evenmin onbekend zijn dat het Vlaams streven naar (meer) autonomie niet zelden werd en wordt gesteund door gelovige christenen en religieuzen. Voor hen in het bijzonder dreigen de woorden van de paus zeer kwetsend te zijn. Het streven van de Vlaamse beweging wordt immers vooruitgestuurd door een diep menselijk respect voor het rechtvaardige, hetgeen wij menen ook sterk aanwezig te zijn in het christendom.
Naar mijn mening is de eenheid van België niet hetgeen de paus als na te streven doel dient voorop te stellen. Geen enkele staatsvorm kan immers louter uit zijn bestaan zelf een eeuwigheidswaarde putten. Staatsvormen en staatsstructuren zijn immers niet bestemd voor de eeuwigheid, maar putten slechts bestaansrecht uit de steun die zij genieten van het soevereine volk. De verschillende fases in de Belgische staatshervorming zijn steeds het resultaat geweest van een democratisch proces, bekrachtigd door een parlementaire meerderheid. Dat deze staatshervorming thans onmiskenbaar de weg van de Vlaamse staatsvorming is ingeslagen, verandert niets aan het democratisch karakter ervan. Het hoeft dan ook geen onderwerp van pauselijke bekommernis te zijn.
Excellentie, in de overtuiging op uw welwillendheid te mogen rekenen om de paus en de pauselijke omgeving correct in te lichten over het democratisch streven naar meer autonomie, dank ik u voor de aandacht die u aan dit schrijven heeft willen besteden.
De waarschuwende woorden van de paus met betrekking tot het ‘oplaaiend nationalisme’ en het ophemelen van de koning als hoeder van de eenheid van het land, laten uitschijnen dat het streven naar meer autonomie door de paus wordt aanzien als een te bestrijden gevaar. Als voorzitter van de Nieuw-Vlaamse Alliantie vind ik het mijn taak en verantwoordelijkheid u te verzoeken dit beeld bij de paus en zijn raadgevers bij te stellen. Het streven naar meer autonomie en Vlaamse onafhankelijkheid, is volledig legitiem en voltrekt zich momenteel langs volstrekt democratische weg. Recent opinieonderzoek leert bovendien dat een ruime meerderheid van de Vlamingen thans ondubbelzinnig voorstander is van een verdere defederalisering waarbij belangrijke bevoegdheden worden overgedragen aan de deelstaten. De woorden van de paus zouden het vermoeden kunnen doen ontstaan dat de Heilige Stoel dit democratisch streven verwerpelijk vindt. U zal het met mij eens zijn dat dit als kwetsend zou kunnen ervaren worden door vele Vlamingen. Het zal u evenmin onbekend zijn dat het Vlaams streven naar (meer) autonomie niet zelden werd en wordt gesteund door gelovige christenen en religieuzen. Voor hen in het bijzonder dreigen de woorden van de paus zeer kwetsend te zijn. Het streven van de Vlaamse beweging wordt immers vooruitgestuurd door een diep menselijk respect voor het rechtvaardige, hetgeen wij menen ook sterk aanwezig te zijn in het christendom.
Naar mijn mening is de eenheid van België niet hetgeen de paus als na te streven doel dient voorop te stellen. Geen enkele staatsvorm kan immers louter uit zijn bestaan zelf een eeuwigheidswaarde putten. Staatsvormen en staatsstructuren zijn immers niet bestemd voor de eeuwigheid, maar putten slechts bestaansrecht uit de steun die zij genieten van het soevereine volk. De verschillende fases in de Belgische staatshervorming zijn steeds het resultaat geweest van een democratisch proces, bekrachtigd door een parlementaire meerderheid. Dat deze staatshervorming thans onmiskenbaar de weg van de Vlaamse staatsvorming is ingeslagen, verandert niets aan het democratisch karakter ervan. Het hoeft dan ook geen onderwerp van pauselijke bekommernis te zijn.
Excellentie, in de overtuiging op uw welwillendheid te mogen rekenen om de paus en de pauselijke omgeving correct in te lichten over het democratisch streven naar meer autonomie, dank ik u voor de aandacht die u aan dit schrijven heeft willen besteden.
Met oprechte hoogachting,
Bart De Wever
Algemeen voorzitter N-VA
.jpg)
