Heldenhulde: Dietsch Eedverbond "De Rebellen"

In deze rubriek zullen wij hulde brengen aan de –al dan niet vergeten- helden van Vlaanderen.
Met deze bijdrage willen wij hulde brengen aan –ook in de Vlaamse beweging- vrijwel onbekende organisatie: Het Dietsch Eedverbond “De Rebellen”.

Dit geheim genootschap trad in de jaren 1958 en 1959 naar buiten met de uitgave en verspreiding van Rebellenbrieven. Er verschenen vijf gedrukte nummers met als ondertitel “Zakkrantje voor nationale beweging”. Het verbond kwam op voor radicale acties, voor het Dietse doel van de Vlaamse beweging, de eenheid van Dietsland, voor amnestie, voor een breed opgezette nationale beweging, wars van de partijpolitiek, voor de oprichting van één nationaal weekblad [1].

Deze eisen zijn tot op de dag van vandaag meer dan actueel binnen het versnipperde landschap van de Vlaamse beweging, maar was in die dagen nog actueler, wegens het steeds weer mislukken bij het oprichten van een nieuwe Vlaams-nationalistische eenheidspartij, die de Volksunie later zou worden. Het verbond handelde anoniem en verspreidde ook een oranje-wit-blauwe affiche met de tekst: “Hier en aan de overkant, daar en hier is Nederland.” De pamfletten werden verspreid rond de Nederlands-Vlaamse grens.

Met dit schrijven brengen wij hulde aan dit verbond, dat handelde uit principe en niet te koop liep met hun gedachtegoed en eventuele eer, want zij handelden anoniem.
Binnen de Vlaamse beweging is er nood aan zo’n semi-revolutionaire actie, alsook aan intellectueel leiderschap.

[1] Bron : Encyclopedie van de Vlaamse Beweging, Lannoo, 1973

De Griekse tragedie van Bart De Wever

Door Steven Samyn in De Standaard van dinsdag 12 december

Politici benadrukken graag hoe hard hun stiel wel is. In één adem wordt daar meestal aan toegevoegd: If you can't stand the heat, get out of the kitchen. Als je niet tegen de harde kantjes van de job kunt, doe dan iets anders.
Bart De Wever ontpopte zich de voorbije jaren tot het proto­type van de harde, nuchtere, no nonsense-politicus. Zater­dag werd duidelijk hoe hard de politiek zelfs voor zo iemand kan zijn.
Na twee slopende weken — hij vergeleek de periode met een rit op een rollercoaster — zag hij er iets minder imposant en zelfverzekerd uit dan nor­maal. Je moest geen woord wisselen om te weten hoe de man zich voelde. Zijn li­chaamstaai en glazige ogen spraken boekdelen.
Net zoals in een Griekse tra­gedie waarbij de acteurs ver­schillende rollen spelen, werd de N-VA-voorzitter in ver­schillende rollen gedrongen. De Wever staat bekend als een man van zijn woord. Maar hij besefte zaterdag meer dan wie ook dat hij het gegeven woord aan Jean-Marie Dedecker niet had kunnen houden.
De man van zijn woord moest dus wijken voor de partijvoorzitter die zijn plicht moet doen. „Dit ging niet over Jean-Marie. Dit ging over de verantwoordelijkheid voor 200.000 kiezers" klonk het. El­ke vezel in De Wevers lijf lijkt wel doordrongen van plichts­besef. Voorzitter zijn is geen job, maar een roeping. Griekse tragedies werden dan ook oor­spronkelijk opgevoerd op reli­gieuze festivals.
In de exodus of ontknoping van elk Grieks drama wordt het verhaal verteld van de tra­gische ondergang van de held. Die val vond zaterdag iets voor zes uur plaats, na de stemming waarbij tweederde van de partijraad voor het kartel met
CD&V koos. Toen de deuren van de partijraad opengingen en De Wever de wachtende journalisten zag binnenstor­men, wist hij ongetwijfeld wat hem te wachten stond. „Dit wordt lijden", klonk het even later.
De Wever koos niet voor een ontsnapping langs de brand-ladder of voor een discrete zij­deur. Hij verdedigde zijn keu­ze. Niet koketterend met zijn emoties, maar evenmin met de gebruikelijke branie of het cas-sante toontje waarmee hij doorgaans journalisten van antwoord dient.
De N-VA-voorzitter was niet te beroerd om de hand in eigen boezem te steken. Zelden een politicus gezien die zo door­drongen was van het besef dat hij een slechte beurt had ge­maakt en dat ook ruiterlijk toegaf. „Ik ben altijd eerlijk ge­weest. Tegen de media, tegen CD&V en tegen Dedecker", klonk het, zij het iets stiller dan normaal. Niet alleen gekakel over inhoud. De Wever maakte zonder blikken of blozen dui­delijk dat het ook over de post­jes ging. „Mandaten zijn niet vies." Met eerlijkheid is het zo­als met bescheidenheid. Al te vaak wordt het niet als een deugd beschouwd in de Wet­straat.
De N-VA-voorzitter — die gisteren door partijgenoten een dag verplichte rust voorge­schreven kreeg — is ongetwij­feld een politiek talent. Zijn ontwapenende openheid kan echter niet verhinderen dat hij zwaar beschadigd uit deze zaak komt. Om in de Wetstraat mee te spelen met de groten, vol­staat het nu eenmaal niet om talent te hebben.

Open brief van Bart De Wever aan de pauselijke Nuntius

Brussel, 1 november 2006
Aan Z.E. Mgr. K-J RAUBER
Apostolisch Nuntius
Franciskanenlaan 9
1150 Brussel

Excellentie,

Dit schrijven richt ik tot u nadat ik in de pers kennis nam van de woorden die paus Benedictus XVI richtte tot de heer Frank De Coninck, bij diens installatie als Belgisch ambassadeur bij de Heilige Stoel. De krantenberichten laten bij mij immers het vermoeden ontstaan dat paus Benedictus XVI op een foute manier wordt voorgelicht over de politieke evoluties in België. Ik wens hierover langs deze weg mijn bekommernis uit te drukken.
De waarschuwende woorden van de paus met betrekking tot het ‘oplaaiend nationalisme’ en het ophemelen van de koning als hoeder van de eenheid van het land, laten uitschijnen dat het streven naar meer autonomie door de paus wordt aanzien als een te bestrijden gevaar. Als voorzitter van de Nieuw-Vlaamse Alliantie vind ik het mijn taak en verantwoordelijkheid u te verzoeken dit beeld bij de paus en zijn raadgevers bij te stellen. Het streven naar meer autonomie en Vlaamse onafhankelijkheid, is volledig legitiem en voltrekt zich momenteel langs volstrekt democratische weg. Recent opinieonderzoek leert bovendien dat een ruime meerderheid van de Vlamingen thans ondubbelzinnig voorstander is van een verdere defederalisering waarbij belangrijke bevoegdheden worden overgedragen aan de deelstaten. De woorden van de paus zouden het vermoeden kunnen doen ontstaan dat de Heilige Stoel dit democratisch streven verwerpelijk vindt. U zal het met mij eens zijn dat dit als kwetsend zou kunnen ervaren worden door vele Vlamingen. Het zal u evenmin onbekend zijn dat het Vlaams streven naar (meer) autonomie niet zelden werd en wordt gesteund door gelovige christenen en religieuzen. Voor hen in het bijzonder dreigen de woorden van de paus zeer kwetsend te zijn. Het streven van de Vlaamse beweging wordt immers vooruitgestuurd door een diep menselijk respect voor het rechtvaardige, hetgeen wij menen ook sterk aanwezig te zijn in het christendom.
Naar mijn mening is de eenheid van België niet hetgeen de paus als na te streven doel dient voorop te stellen. Geen enkele staatsvorm kan immers louter uit zijn bestaan zelf een eeuwigheidswaarde putten. Staatsvormen en staatsstructuren zijn immers niet bestemd voor de eeuwigheid, maar putten slechts bestaansrecht uit de steun die zij genieten van het soevereine volk. De verschillende fases in de Belgische staatshervorming zijn steeds het resultaat geweest van een democratisch proces, bekrachtigd door een parlementaire meerderheid. Dat deze staatshervorming thans onmiskenbaar de weg van de Vlaamse staatsvorming is ingeslagen, verandert niets aan het democratisch karakter ervan. Het hoeft dan ook geen onderwerp van pauselijke bekommernis te zijn.
Excellentie, in de overtuiging op uw welwillendheid te mogen rekenen om de paus en de pauselijke omgeving correct in te lichten over het democratisch streven naar meer autonomie, dank ik u voor de aandacht die u aan dit schrijven heeft willen besteden.

Met oprechte hoogachting,

Bart De Wever
Algemeen voorzitter N-VA

De deerniswekkende capriolen van een marxistisch potentaat-partijvoorzitter uit Oostende

U kent wellicht de denkwijze van het Marxisme-Leninisme: de these, antithese en synthese, de Marxistische dialectiek genoemd.
Deze denkwijze wordt perfect beheerst door de kameraad uit Oostende, tevens partijvoorzitter van een partij die zich "anders" noemt, voormalig? communist, laten we hem gemakkelijkheidshalve Jo noemen.
Jo heeft zijn licht laten schijnen over de kwestie van de splitsing van het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde (BHV) en past er de Marxistische dialectiek op toe. Iedereen kent de these: BHV moet onverwijld worden gesplitst zonder dat er een prijs door de Vlamingen moet worden betaald. Waarom moet BHV worden gesplitst? Eenvoudig samengevat: om te verhinderen dat nog langer Franstalige politici in Vlaanderen zouden kunnen verkozen worden of in Vlaanderen stemmen zouden kunnen vergaren. Een kwestie van elementaire rechtvaardigheid. Zelfs het hoogste rechtscollege in dit land zegt dat BHV moet worden gesplitst! Het is de simpele toepassing van de Belgische grondwet niet meer niet minder dus een prijs betalen hoeft niet, maar ja Wallonië wil niet .... En de Vlaamse politici hebben niet voldoende haar op hun tanden om de wet te laten toepassen, typisch Belgisch waarbij de Vlamingen tot tweederangsburgers worden gedegradeerd. Enkele dagen geleden poneerde Jo zijn stelling: "De kwestie van de splitsing van BHV is mijn probleem niet, het is het probleem van de Franstaligen en zij moeten het oplossen": zijn antithese! Vergis u niet beste lezer de gevolgen van zo'n defaitistische houding zijn catastrofaal voor Vlaanderen en leiden onvermijdelijk tot de volgende synthese: de andere Vlaamse politieke partijen blijven, overigens terecht, de onmiddellijke splitsing eisen en Vlaanderen zal dit wellicht verkrijgen maar zal een ongelooflijk hoge prijs aan de Franstaligen moeten betalen. De schade Die Jo zo aanrjcht aan de Vlaamse eenheid, en hij is slim genoeg om het te weten, is zo immens dat in zijn plaats beschaamd zou zijn om me nog Vlaming te durven noemen. Maar ja, Jo heeft een verborgen agenda. Zijn lot is onlosmakelijk verbonden met het lot van de Franstalige PS. De tot op het bot corrupte PS is Jo's levensverzekering. Samen in de regering voor altijd want de PS is onmisbaar om tot een federale regering te komen! Bovendien heeft Jo geen tijd voor BHV omdat hij teveel werk heeft met de begroting. U leest het goed beste, Jo is de werkelijke minister van begroting, achter de schermen wel is waar. De prikkeldame die op deze ministerstoel zit is geen knip voor haar neus waard en heeft enkel een hoog babegehalte, goed voor entertainment en shows op de bevriende zenders, meer niet. Een tijdje geleden verklaarde ze zelf: "Ik ben niet zo goed in rekenen "... stel u voor dit is een minister van begroting, moet er nog zand zijn? De laatste begroting is trouwens volledig op drijfzand gebouwd, in plaats van een overschot is er een gigantisch verborgen tekort, toegedekt door de trukendoos van eenmalige maatregelen en verkoop van overheidseigendommen. Die overheidsgebouwen moeten dan voor enorme sommen worden gehuurd, wat het gevreesde sneeuwbaleffect creëert, waarbij de lasten worden doorgeschoven naar volgende generaties. Zelfs het rekenhof heeft fundamentele kritiek op de laatste federale begroting!
Maar alle voor de rest gaat alles goed in dit onzalige land he?
Jo, je kunt op je twee oren slapen hoor,een volgende adellijke titel is voor jou weg gelegd. Misschien kun je dan een adder of slang in je wapenschild plaatsen.

Jan Zonder Land