SINT-NIKLAAS - Leerlingen uit het College in Sint-Niklaas hebben 's nachts ingebroken in hun school om koeienmest te dumpen in de leraarskamer en de gangen te besmeuren. Leerkrachten en directie tillen zwaar aan het vandalisme. Voor de schoonmaak werden de laatstejaars ingeschakeld.
Absolute chaos gisterochtend in het Sint-Jozef-Klein Seminarie, in de volksmond bekend als het College. Het gebouw had meer weg van een slagveld. Trappen waren besmeurd met olie en op de muren waren ketchup en scheerschuim gespoten. Dat was niets vergeleken met de schade in de leraarskamer, die was volgegooid met mest, eieren en slachtafval.
Met andere woorden, in het College verliep de opmaat naar de Laatste Honderd Dagen net iets te uitbundig. 'Uitbundig? Schandalig bedoelt u, zeker', reageert directeur Walter Roggeman. 'Niet dat we het vandalisme aan de trappen en de muren goedpraten - in tegendeel - maar de aanval op de leraarskamer heeft ons persoonlijk geraakt.'
Het vandalisme werd 's nachts gepleegd. 'De conciërge hoorde iets voor zessen het alarm afgaan. De politie die in buurt was, zag drie daders weglopen', vertelt de directeur. Hij wil het niet met zoveel woorden zeggen, maar alles wijst erop dat leerlingen de daders zijn. 'Het moeten alleszins mensen zijn die het gebouw goed kenden.'
De aanslag op het College was wellicht grondig voorbereid. 'Er was geen braakschade. Wellicht de avond voordien hadden de daders een poortje opengezet, dat alleen langs de binnenkant is te openen. Zo slopen ze 's nachts het gebouw binnen. Dat het geen onbezonnen actie is - waar haal je anders 's nachts kruiwagens vol koeienmest? - maakt het alleen erger.'
Roggeman tilt zwaar aan de feiten. 'Ik niet alleen. Ook en vooral de leerkrachten. Zij beschouwen deze vandalenstreken als misprijzen van hun werk. Oké, vijftig jaar geleden, in een tijdperk met een machtsverhouding tussen leerkrachten en leerlingen, waren de Laatste Honderd Dagen de uitlaatklep voor leerlingen om zich af te zetten tegen hun onmenselijke behandeling. Maar vandaag is er toch een wederzijds vertrouwen tussen beide partijen.'
De laatstejaars werden gisterochtend ingeschakeld bij de schoonmaak. 'Op een uur was alles opgeruimd. Ik heb de leerlingen toegesproken en gezegd dat 97 procent van hen voorbeeldig was, maar dat een kleine minderheid - misschien vier à twaalf man - misbruik maakte van de anonimiteit.'
Het hoofd van de schoolverantwoordelijken, de spreekbuis van de leerkrachten, liet verstek gaan voor de middagreceptie naar aanleiding van de Laatste Honderd Dagen, omdat hij 'niet in de stemming' was. De school, die een klacht indiende bij de politie, wil de schade op de onverlaten verhalen. De identiteit van de daders is niet bekend.
Verder zou nog één van de leerkrachten (van Petegem) op het punt van ontslag hebben gestaan en waren enkele vrouwelijke leerkrachten in tranen uitgebarsten.
Als oudstudenten begrijpen wij maar al te goed dat leerlingen revolteren tegen de hypocriete houding van het college in zake 100-dagen.
Keer op keer proberen betweterige en niet zelden extreem-linkse leerkrachten zich te profileren als “de vriend” van de leerlingen. Als een “vertrouwenspersoon” die “luistert” naar de leerlingen en denken leerlin gen te begrijpen. Deze houding komt in praktijk echter vaak neer op bemoeizucht. Als communistische dictators pretenderen zij vervolgens alles voor de leerlingen te doen, maar ze zien niet in dat hun totalitair beleid de leerlingen meer kwaad dan goed doet.
Momenteel is het sjks gespecialiseerd in het organiseren van schijndemocratie op basis van een leerlingenparlement. Leerlingen doorzien dit orgaan, en hebben ook geen nood aan inspraak in een school. Een school heeft immers als kerntaak kennis bij te brengen volgens een door het ministerie bepaald leerplan en daarbij is inspraak dus niet nodig.
Bovendien hecht de diretie zich tal van bevoegdheden toe waar ze geen recht op hebben. Het college ziet zich als spilfiguur in het organiseren van het gehele leven van zijn leerlingen. Niet enkel denkt de collegedirectie zijn leerlingen te kunnen inschakelen voor de propaganda van hun school, maar men is niet te beroerd om het college te gebruiken voor het verspreiden van hun eigen mening. Het toppunt van deze bemoeizucht komt boven bij de organisatie van 100-dagen.
100-dagen is traditioneel de dag waarop leerlingen protesteren tegen de school. Zichzelf los maken van de school en voor één keer hun eigen mening kunnen verkondigen. De college-directie denkt echter zo dicht bij hun leerlingen te staan dat ze zelfs deze protestactie kunnen organiseren. Op een Maoistische wijze organiseert de school zelf een revolutie die tot niets anders dient dan hun eigen macht nog te versterken. Men plant op voorhand wat mag en wat niet, met wat men mag smijten en welke kritiek men op de school mag uiten en welke kritiek men moet verbergen. Wij genieten er dan ook van om te zien hoe de zelf georganiseerde revolutie zich tegen de directie keert. Dat leerlingen hun doen en laten niet laten bepalen door linkse machthebbers is enkel toe te juichten. Goede studenten laten zich immers geen mening indoctrineren, maar staan kritisch tegenover de toch wel zeer politiek-correcte directie en linkse leerkrachtenkorps van het Sint-Jozef-Klein-Seminarie.
100-dagen is van de leerlingen, niet van de leerkrachten en zeker niet van de directie.
Mes Aïeux - Dégénerations via http://nsalternatief.wordpress.com
.jpg)
