Heldenhulde: Dietsch Eedverbond "De Rebellen"

In deze rubriek zullen wij hulde brengen aan de –al dan niet vergeten- helden van Vlaanderen.
Met deze bijdrage willen wij hulde brengen aan –ook in de Vlaamse beweging- vrijwel onbekende organisatie: Het Dietsch Eedverbond “De Rebellen”.

Dit geheim genootschap trad in de jaren 1958 en 1959 naar buiten met de uitgave en verspreiding van Rebellenbrieven. Er verschenen vijf gedrukte nummers met als ondertitel “Zakkrantje voor nationale beweging”. Het verbond kwam op voor radicale acties, voor het Dietse doel van de Vlaamse beweging, de eenheid van Dietsland, voor amnestie, voor een breed opgezette nationale beweging, wars van de partijpolitiek, voor de oprichting van één nationaal weekblad [1].

Deze eisen zijn tot op de dag van vandaag meer dan actueel binnen het versnipperde landschap van de Vlaamse beweging, maar was in die dagen nog actueler, wegens het steeds weer mislukken bij het oprichten van een nieuwe Vlaams-nationalistische eenheidspartij, die de Volksunie later zou worden. Het verbond handelde anoniem en verspreidde ook een oranje-wit-blauwe affiche met de tekst: “Hier en aan de overkant, daar en hier is Nederland.” De pamfletten werden verspreid rond de Nederlands-Vlaamse grens.

Met dit schrijven brengen wij hulde aan dit verbond, dat handelde uit principe en niet te koop liep met hun gedachtegoed en eventuele eer, want zij handelden anoniem.
Binnen de Vlaamse beweging is er nood aan zo’n semi-revolutionaire actie, alsook aan intellectueel leiderschap.

[1] Bron : Encyclopedie van de Vlaamse Beweging, Lannoo, 1973

De Griekse tragedie van Bart De Wever

Door Steven Samyn in De Standaard van dinsdag 12 december

Politici benadrukken graag hoe hard hun stiel wel is. In één adem wordt daar meestal aan toegevoegd: If you can't stand the heat, get out of the kitchen. Als je niet tegen de harde kantjes van de job kunt, doe dan iets anders.
Bart De Wever ontpopte zich de voorbije jaren tot het proto­type van de harde, nuchtere, no nonsense-politicus. Zater­dag werd duidelijk hoe hard de politiek zelfs voor zo iemand kan zijn.
Na twee slopende weken — hij vergeleek de periode met een rit op een rollercoaster — zag hij er iets minder imposant en zelfverzekerd uit dan nor­maal. Je moest geen woord wisselen om te weten hoe de man zich voelde. Zijn li­chaamstaai en glazige ogen spraken boekdelen.
Net zoals in een Griekse tra­gedie waarbij de acteurs ver­schillende rollen spelen, werd de N-VA-voorzitter in ver­schillende rollen gedrongen. De Wever staat bekend als een man van zijn woord. Maar hij besefte zaterdag meer dan wie ook dat hij het gegeven woord aan Jean-Marie Dedecker niet had kunnen houden.
De man van zijn woord moest dus wijken voor de partijvoorzitter die zijn plicht moet doen. „Dit ging niet over Jean-Marie. Dit ging over de verantwoordelijkheid voor 200.000 kiezers" klonk het. El­ke vezel in De Wevers lijf lijkt wel doordrongen van plichts­besef. Voorzitter zijn is geen job, maar een roeping. Griekse tragedies werden dan ook oor­spronkelijk opgevoerd op reli­gieuze festivals.
In de exodus of ontknoping van elk Grieks drama wordt het verhaal verteld van de tra­gische ondergang van de held. Die val vond zaterdag iets voor zes uur plaats, na de stemming waarbij tweederde van de partijraad voor het kartel met
CD&V koos. Toen de deuren van de partijraad opengingen en De Wever de wachtende journalisten zag binnenstor­men, wist hij ongetwijfeld wat hem te wachten stond. „Dit wordt lijden", klonk het even later.
De Wever koos niet voor een ontsnapping langs de brand-ladder of voor een discrete zij­deur. Hij verdedigde zijn keu­ze. Niet koketterend met zijn emoties, maar evenmin met de gebruikelijke branie of het cas-sante toontje waarmee hij doorgaans journalisten van antwoord dient.
De N-VA-voorzitter was niet te beroerd om de hand in eigen boezem te steken. Zelden een politicus gezien die zo door­drongen was van het besef dat hij een slechte beurt had ge­maakt en dat ook ruiterlijk toegaf. „Ik ben altijd eerlijk ge­weest. Tegen de media, tegen CD&V en tegen Dedecker", klonk het, zij het iets stiller dan normaal. Niet alleen gekakel over inhoud. De Wever maakte zonder blikken of blozen dui­delijk dat het ook over de post­jes ging. „Mandaten zijn niet vies." Met eerlijkheid is het zo­als met bescheidenheid. Al te vaak wordt het niet als een deugd beschouwd in de Wet­straat.
De N-VA-voorzitter — die gisteren door partijgenoten een dag verplichte rust voorge­schreven kreeg — is ongetwij­feld een politiek talent. Zijn ontwapenende openheid kan echter niet verhinderen dat hij zwaar beschadigd uit deze zaak komt. Om in de Wetstraat mee te spelen met de groten, vol­staat het nu eenmaal niet om talent te hebben.

Open brief van Bart De Wever aan de pauselijke Nuntius

Brussel, 1 november 2006
Aan Z.E. Mgr. K-J RAUBER
Apostolisch Nuntius
Franciskanenlaan 9
1150 Brussel

Excellentie,

Dit schrijven richt ik tot u nadat ik in de pers kennis nam van de woorden die paus Benedictus XVI richtte tot de heer Frank De Coninck, bij diens installatie als Belgisch ambassadeur bij de Heilige Stoel. De krantenberichten laten bij mij immers het vermoeden ontstaan dat paus Benedictus XVI op een foute manier wordt voorgelicht over de politieke evoluties in België. Ik wens hierover langs deze weg mijn bekommernis uit te drukken.
De waarschuwende woorden van de paus met betrekking tot het ‘oplaaiend nationalisme’ en het ophemelen van de koning als hoeder van de eenheid van het land, laten uitschijnen dat het streven naar meer autonomie door de paus wordt aanzien als een te bestrijden gevaar. Als voorzitter van de Nieuw-Vlaamse Alliantie vind ik het mijn taak en verantwoordelijkheid u te verzoeken dit beeld bij de paus en zijn raadgevers bij te stellen. Het streven naar meer autonomie en Vlaamse onafhankelijkheid, is volledig legitiem en voltrekt zich momenteel langs volstrekt democratische weg. Recent opinieonderzoek leert bovendien dat een ruime meerderheid van de Vlamingen thans ondubbelzinnig voorstander is van een verdere defederalisering waarbij belangrijke bevoegdheden worden overgedragen aan de deelstaten. De woorden van de paus zouden het vermoeden kunnen doen ontstaan dat de Heilige Stoel dit democratisch streven verwerpelijk vindt. U zal het met mij eens zijn dat dit als kwetsend zou kunnen ervaren worden door vele Vlamingen. Het zal u evenmin onbekend zijn dat het Vlaams streven naar (meer) autonomie niet zelden werd en wordt gesteund door gelovige christenen en religieuzen. Voor hen in het bijzonder dreigen de woorden van de paus zeer kwetsend te zijn. Het streven van de Vlaamse beweging wordt immers vooruitgestuurd door een diep menselijk respect voor het rechtvaardige, hetgeen wij menen ook sterk aanwezig te zijn in het christendom.
Naar mijn mening is de eenheid van België niet hetgeen de paus als na te streven doel dient voorop te stellen. Geen enkele staatsvorm kan immers louter uit zijn bestaan zelf een eeuwigheidswaarde putten. Staatsvormen en staatsstructuren zijn immers niet bestemd voor de eeuwigheid, maar putten slechts bestaansrecht uit de steun die zij genieten van het soevereine volk. De verschillende fases in de Belgische staatshervorming zijn steeds het resultaat geweest van een democratisch proces, bekrachtigd door een parlementaire meerderheid. Dat deze staatshervorming thans onmiskenbaar de weg van de Vlaamse staatsvorming is ingeslagen, verandert niets aan het democratisch karakter ervan. Het hoeft dan ook geen onderwerp van pauselijke bekommernis te zijn.
Excellentie, in de overtuiging op uw welwillendheid te mogen rekenen om de paus en de pauselijke omgeving correct in te lichten over het democratisch streven naar meer autonomie, dank ik u voor de aandacht die u aan dit schrijven heeft willen besteden.

Met oprechte hoogachting,

Bart De Wever
Algemeen voorzitter N-VA

De deerniswekkende capriolen van een marxistisch potentaat-partijvoorzitter uit Oostende

U kent wellicht de denkwijze van het Marxisme-Leninisme: de these, antithese en synthese, de Marxistische dialectiek genoemd.
Deze denkwijze wordt perfect beheerst door de kameraad uit Oostende, tevens partijvoorzitter van een partij die zich "anders" noemt, voormalig? communist, laten we hem gemakkelijkheidshalve Jo noemen.
Jo heeft zijn licht laten schijnen over de kwestie van de splitsing van het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde (BHV) en past er de Marxistische dialectiek op toe. Iedereen kent de these: BHV moet onverwijld worden gesplitst zonder dat er een prijs door de Vlamingen moet worden betaald. Waarom moet BHV worden gesplitst? Eenvoudig samengevat: om te verhinderen dat nog langer Franstalige politici in Vlaanderen zouden kunnen verkozen worden of in Vlaanderen stemmen zouden kunnen vergaren. Een kwestie van elementaire rechtvaardigheid. Zelfs het hoogste rechtscollege in dit land zegt dat BHV moet worden gesplitst! Het is de simpele toepassing van de Belgische grondwet niet meer niet minder dus een prijs betalen hoeft niet, maar ja Wallonië wil niet .... En de Vlaamse politici hebben niet voldoende haar op hun tanden om de wet te laten toepassen, typisch Belgisch waarbij de Vlamingen tot tweederangsburgers worden gedegradeerd. Enkele dagen geleden poneerde Jo zijn stelling: "De kwestie van de splitsing van BHV is mijn probleem niet, het is het probleem van de Franstaligen en zij moeten het oplossen": zijn antithese! Vergis u niet beste lezer de gevolgen van zo'n defaitistische houding zijn catastrofaal voor Vlaanderen en leiden onvermijdelijk tot de volgende synthese: de andere Vlaamse politieke partijen blijven, overigens terecht, de onmiddellijke splitsing eisen en Vlaanderen zal dit wellicht verkrijgen maar zal een ongelooflijk hoge prijs aan de Franstaligen moeten betalen. De schade Die Jo zo aanrjcht aan de Vlaamse eenheid, en hij is slim genoeg om het te weten, is zo immens dat in zijn plaats beschaamd zou zijn om me nog Vlaming te durven noemen. Maar ja, Jo heeft een verborgen agenda. Zijn lot is onlosmakelijk verbonden met het lot van de Franstalige PS. De tot op het bot corrupte PS is Jo's levensverzekering. Samen in de regering voor altijd want de PS is onmisbaar om tot een federale regering te komen! Bovendien heeft Jo geen tijd voor BHV omdat hij teveel werk heeft met de begroting. U leest het goed beste, Jo is de werkelijke minister van begroting, achter de schermen wel is waar. De prikkeldame die op deze ministerstoel zit is geen knip voor haar neus waard en heeft enkel een hoog babegehalte, goed voor entertainment en shows op de bevriende zenders, meer niet. Een tijdje geleden verklaarde ze zelf: "Ik ben niet zo goed in rekenen "... stel u voor dit is een minister van begroting, moet er nog zand zijn? De laatste begroting is trouwens volledig op drijfzand gebouwd, in plaats van een overschot is er een gigantisch verborgen tekort, toegedekt door de trukendoos van eenmalige maatregelen en verkoop van overheidseigendommen. Die overheidsgebouwen moeten dan voor enorme sommen worden gehuurd, wat het gevreesde sneeuwbaleffect creëert, waarbij de lasten worden doorgeschoven naar volgende generaties. Zelfs het rekenhof heeft fundamentele kritiek op de laatste federale begroting!
Maar alle voor de rest gaat alles goed in dit onzalige land he?
Jo, je kunt op je twee oren slapen hoor,een volgende adellijke titel is voor jou weg gelegd. Misschien kun je dan een adder of slang in je wapenschild plaatsen.

Jan Zonder Land

Tu quoque, Daniël?

Uit “ ’t Pallieterke” van woensdag 11 oktober 2006

We kennen Daan de Smet als de celebrant en/of predikant in Bormsmissen te Merksem en Sint-Niklaas, de stad waar Dr. August Borms geboren is. Heel veel afgestudeerden van het Sint-Niklase Sint-jozef-Klein-Seminarie herinneren zich E.H. Daniël de Smet ook als superior van dat college, waar niet weinigen hun Vlaamsgezindheid hebben opgedaan. Wie schetst de verbazing - soms zelfs verbijstering - van sommige oud-leerlingen toen zij vorige week in een kiespamflet van socialist Freddy Willockx een nauwelijks verholen stemadvies moesten aantreffen van "Daniël De Smet, Ereburger"?


Daniël De Smet, tot ereburger van de stad Sint-Niklaas benoemd door Freddy Willockx, doet zijn reputatie weinig eer aan…

Het klonk zo: "De hele bevolking is hem (Freddy Willockx, socialist) bijzonder veel erkentelijkheid verschuldigd en rekent op hem voor de toekomst". Afgezien van de vraag of de gewezen superior de bevolking bevraagd heeft over haar mening over Willockx, geeft het te denken dat een Eerwaarde Heer zich meent te moeten verlagen tot gangmaker van een logeman die alles wat uitgeproken Vlaamsgezind is, rauw lust.
Wat is dat voor een Kerk in Vlaanderen, waarvan de kardinaal een groot deel van de Vlamingen voor wilden uitscheldt, een bisschop gaat betogen voor vreemdelingen die onwettig in dit land rondhangen en kerken bezetten en waarvan een door iedereen
gewaardeerde geestelijke zich voorde verkiezingskar laat spannen van één partij en dan nog wel een socialistische die spuugt op de nagedachtenis van Dr. Borms? Of waarin een grand vicaire heel kleintjes kan zijn...

’t Pallieterke, weekblad voor mensen met een goed hart en een slecht karakter

't Pallieterke is een satirisch weekblad van Vlaamsgezinde en rechts conservatieve strekking. Het is niet partijpolitiek gebonden en non-conformistisch. 't Pallieterke prijst zichzelf aan als "weekblad voor mensen met een goed hart en een slecht karakter". Het motto luidt "Wat niet vrolijk gezegd kan worden is de waarheid niet". De naam "t Pallieterke" verwijst naar het vooroorlogse tijdschrift Pallieter uitgegeven door Filip De Pillecyn, wat op zijn beurt weer is afgeleid van de figuur Pallieter uit de gelijknamige roman van Felix Timmermans.
http://www.pallieterke.info/

Opinie: N-VA: rechts voor de raap?

Er komt een einde aan « het Vlaams Kartel », de samenwerking tussen CD&V en N-VA. De breuk kwam er na het toetreden van rechtse bullebak Jean-Marie Dedecker tot de N-VA. Deze richt uiteindelijk toch niet zijn eigen partij op. Hij beweert dat zijn programma en dat van de N-VA voor 90 procent overeen komen. De breuk tussen N-VA en CD&V kwam er na overleg tussen Jo Vandeurzen en Yves Leterme van de CD&V en Geert Bourgeois en Bart De Wever van de N-VA.

,,De aanwezigheid van Jean-Marie Dedecker op een lijst met CD&V'ers staat haaks op de geloofwaardigheid en de politieke stijl die de Vlaamse christendemocraten voorstaan. Politiek bedrijven en een partij leiden moet meer zijn dan enkel tactiek. Ik ben niet bereid de militanten in dat soort verhaal mee te pakken waar onze geloofwaardigheid op de korrel kan worden genomen.”, aldus Jo Vandeurzen. Het kartel zou blijven bestaan op Vlaams, provinciaal en gemeentelijk niveau, maar voor de volgende federale verkiezingen wordt het kartel dus opgeblazen. We weten allemaal dat die “militanten” het ACV is. Het kartel met de N-VA lag al moeilijk, een rechts-liberale ruziestoker binnen de rangen, blijkt onmogelijk.

De CD&V zegt "Neen" tegen Dedecker en dus ook tegen zijn nieuwe partij, ex-kartelpartner, de N-VA.

Het is uitermate interessant wat er nu gaat gebeuren wat betreft de machtsverhoudingen. Het kartel boekte grote winst volgens de peilingen en Yves Leterme maakte grote kans om premier te worden. Gaat de CD&V verder met het spreken van stoere communautaire taal? Hoe groot wordt de macht van de N-VA? Er staan ons spannende tijden te wachten. De federale verkiezingen van 2007 zullen gevolgd worden door een communautaire ronde… Er is ook nog het probleem van Brussel-Halle-Vilvoorde, dat zichzelf al veertig jaar niet oplost en waarschijnlijk ook volgend jaar niet gaat doen.

Wie wordt de volgende premier van België? Wordt de N-VA een geloofwaardige speler in het politieke veld? In ieder geval: ze staan er nu alleen voor en de kiesdrempel van 5 procent speelt op federaal vlak nog altijd een rol. De toekomst zal het uitwijzen. Wij hopen in ieder geval op meer en beter Vlaanderen, het einde van de paarse regering en ofwel een zinvolle communautaire ronde ofwel een grote malaise; in beide gevallen verliest de Belgische staat !

Dat de N-VA rechts voor de raap mag worden/blijven !

Houzee !

In Memoriam: Wies Moens

Wies Moens wordt op 28 januari 1889 geboren te Sint-Gillis-Dendermonde. Hij volgt humaniora aan het Heilige-Maagdcollege in Dendermonde. Daar was hij aktief in de plaatselijke afdelingen van het Algemeen Katholiek Vlaamsch Studentenverbond (AKVS). Van 1916 tot 1918 studeert Moens Germaanse filologie aan de vernederlandste universiteit van Gent. Hij was wat men noemt een activist. Deze beweging kenmerkte zich door het streven naar radicale politieke veranderingen die de Vlaamse gemeenschap binnen een hervormde Belgische staat of zelfs binnen een soeverein Vlaanderen de grootst mogelijke politieke zelfstandigheid zouden moeten bieden. Deze beweging wou deze politieke veranderingen -indien nodig- bereiken met de hulp van de Duitse bezetter. In december 1920 wordt Moens voor zijn activisme veroordeelt tot vier jaar gevangenisstraf. In de cel schrijft Moens verschillende gedichtenbundels: "De Boodschap" (1920) en "De Tocht" (1920). Deze gedichten behoren samen met die van Paul Van Ostaijen tot hoogtepunten van het poëtisch expressionisme. Bekendheid verwerft hij met het schrijven van de prozabundel "Celbrieven". Moens' ideologie wordt gekenmerkt door zijn sociale bekommernis. Tijdens zijn gevangenschap evolueert Moens tot een een anti-Belgisch en anti-parlementair Vlaams-nationalist die het Groot-Neerlandisme propageerde. Moens wordt dé vertegenwoordiger van de radicale Groot-Nederlandse gedachte. Na tussenpozen bij het Algemeen Vlaamsch Nationaal Verbond en een lijst samen met Jef François in Gent, Eeklo en Dendermonde, sticht Moens samen met Joris van Severen het Verbond van Dietsche Nationaal Solidaristen (Verdinaso) op. Het autoritaire Verdinaso pleitte voor een Dietse volksstaat op basis van het nationaal-solidarisme. In de zomer van 1934 kondigde van Severen de Nieuwe Marsrichting af. Deze hield het loslaten van de strakke, volkse, Dietse lijn af. Vanaf de Nieuwe Marsrichting zweerde het Verdinaso elke vorm van Vlaams-nationalisme af en stelde het alles in het werk om een nieuw, groot, Bourgondisch rijk te stichten. Moens breekt hierdoor met het Verdinaso en start een eigen tijdschrift: "Dietbrand", wat volkszwaard betekent. Een kanaal waarmee hij zijn eigen ideologie, opgebouwd in de jaren twintig, verder kan verspreiden. Zijn ideeëngoed vindt weinig steun binnen de Vlaamse beweging, hij krijgt te veel concurrentie van Verdinaso en het Vlaams Nationaal Verbond (VNV) van Staf de Clercq. Moens keert terug naar de literatuur. In "Golfslag" (1935), "Het Vierkant" (1938) en "De dooden leven" (1938) pleit hij voor zijn Diets volksnationalisme. Tijdens de tweede wereldoorlog ontstaat er een toenadering tussen Moens en het VNV, dat zich sinds het begin van de oorlog profileerde als voorvechter voor Diets volksnationalisme. Moens verwierp de Duitse annexatiepolitiek. In 1942 wordt hij aangesteld tot algemeen leider van de culturele uitzendingen van Zender Brussel. In 1943 neemt hij ontslag omwille van de toenemende Duitse inmenging. Na de bevrijding duikt Moens onder en hij wordt bij verstek ter dood veroordeeld door de Belgische inquisitie. Hij vlucht naar Nederland. Hij kan in 1968 terugkeren naar België, maar weigert. Hij blijft in Nederland tot zijn dood in 1982. Moens schrijft nog één dichtbundel: "De Verslagene".

Voor de aanhangers van de Groot-Nederlandse gedachte, blijft hij het ideologische voorbeeld. Moens is heel zijn leven trouw gebleven aan zijn idealen. Dit leidde tweemaal tot ontslag. Deze koppige consequentie siert hem.

uit: "de Boodschap"

De oude gewaden
zijn afgelegd.
De frisse vaandels
staan strak
in den morgen.
Aartsengelen
klaroenen nieuwen dag.

Kort Manifest

Niets van wat overal de vele noemen
geluk en welvaart, heeft mij ooit bekoord.
Slechts op dit éne wil ik gaarne roemen:
geen enkle Macht te hebben toebehoord,
die ’t mensenhart houdt voor een koopbaar ding.

Rekent mij rustig tot het gild der narren,
gij die om d’uitkomst gnuift van mijn gedrag.
Ik volg mijn ster. Ik laat me niet verwarren
door schijnsel dat maar wisselt, dag op dag,
van stand en kleur, gestalt’ en flonkering.

Twee sneden brood, twee kleine, smalle vissen,
daarmee ben ik den donker ingegaan.
Bericht van mij zal zijn als in de lissen
het windgeruis. En fluistren af en aan,
dat ik nog levend ben, somtijds ook zing.

Uit: “De Verslagene” van Wies Moens

De geschiedenis van Zwartberg

Op 31 januari 1966 speelt er zich in Limburg een drama af. De geschiedenis van Zwartberg is hét voorbeeld bij uitstek dat bewijst dat de Vlaamse beweging ook een sociale beweging is en was.

Het begon allemaal toen de rooms-rode regering van eerste minister Harmel een tekort in de begroting had van 22 miljard Belgische franken, onder andere door de verlieslatende steenkoolmijnen. Er deden geruchten de ronde over sluitingen. Om revoltes in Wallonië te vermijden zouden niet alleen Waalse, verlieslatende mijnen gesloten worden, maar werd ook beslist om de modernste mijn van België, de Vlaamse mijn van Zwartberg, te sluiten.

De arbeiders kregen geen steun van de socialistische en christelijke vakbonden, want die vakbonden waren en zijn partijgebonden en de socialisten en christendemocraten zaten in de regering. Dus sprong de Vlaamse beweging op de bres voor de gewone man. De Volksunie klaagde al jaren aan dat Limburg een Belgische kolonie was, dit was haar kans om iets te doen voor die provincie en voor de arbeiders.

Op 27 januari vallen de eerste ontslagen in de mijn van Zwartberg. De arbeiders zijn aangeslagen. De ochtendploeg daalt af in de ondergrond en komt niet meer boven. Ze staken ondergronds. Er onstaat ook spanning aan het aardoppervlak, een omhaling van geld voor de stakers wordt verboden. Het betogingsverbod wordt uitgevaardigd.

In Hotel Uilenspiegel wordt inmiddels een hoofdkwartier ingericht door leiders van de Volksunie. Jaak Kuppens trommelt de Vlaamse Militanten Orde onder leiding van Wim Maes, de verdedigers van de Vlaamse zaak op, die eigenlijk in Moeskroen zouden gaan manifesteren. Op 30 januari komt het tot een confrontatie tussen de betogers, met onder hen vele Volksuniemandatarissen en de VMO'ers, en de rijkswacht. Een traangasgranaat belandt in een winkel. Dit leidt tot een escalatie van het geweld en tot een ware veldslag. Later die dag wordt de orde terug hersteld.

In Hotel Uilenspiegel ontstaat er verdeeldheid rond het optreden van de VMO. Vakbondsafgevaardigden hebben inmiddels bedreigingen ontvangen van mensen wiens emoties te hoog oplopen.

De vakbondsafgevaardigden verzamelen zich op 31 januari in het stakingscomité en zijn de enige gesprekspartners voor de directie van de mijnen.

De acties verspreiden zich over heel het mijngebied. In Winterslag worden de werkzaamheden stilgelegd door het doorsnijden van een transportband, de belgicistische rijkswacht schiet hier met veiligheidspatronen op de Vlaams-nationalistische betogers, die ondertussen mijnhout als wapens gebruiken. In Waterschei vindt acht jaar voor de Ierse "Bloody Sunday" een gelijkaardig tafereel plaats. Twee betogers worden neergeschoten. Jan Latos overlijdt ter plekke en Theo Van Hecke blijft verlamd tot aan zijn dood in 1974. Valère Sclep wordt door een Belgische traangasgranaat op het hoofd geraakt en overlijdt ter plekke. De B.O.B. en de gerechtelijke politie verrichten achteraf huiszoekingen om beslag te leggen op de foto's van de rijkswachters in actie.

In Uilenspiegel beseft men dat men ongewild een escalatie heeft uitgelokt. Er is sprake van terroristische plannen. Om dit te voorkomen beslist een deel van het gezelschap in Hotel Uilenspiegel om naar de koning te gaan.

Op 1 februari komt deze delegatie aan in Laken en wordt ontvangen in het koninklijk paleis. In de nacht van 30 januari op 1 februari is er ook crisisberaad tussen de regering en de top van de rijkswacht. Er wordt beslist om twee bataljons paracommando's te sturen naar de mijnstreek. De rust keert terug.

Op 2 februari komt het teneergeslagen stakingscomité samen met de vakbonden. De zogenaamde akkoorden van Zwartberg worden geformuleerd. Hierin stond dat de mijn pas zal sluiten als elke werknemer ander werk had. De regering aanvaardt het akkoord. Tijdens een woelige Kamerzitting beschuldigt premier Harmel de Volksunie ervan, de incidenten te hebben uitgelokt. Volksunie-voorzitter Frans Van der Elst interpelleert meteen over de verwaarlozing van Limburg.

Op 3 februari vindt de begrafenis van de slachtoffers in alle rust plaats, zonder aanwezigheid van de rijkswacht.

Op 4 februari spreken de vakbonden ACV en ABVV de mijnwerkers toe. Ze worden op de stakersvergadering duchtig onder handen genomen, maar de stakers aanvaarden het akkoord zoals het op tafel lag. De vakbonden triomferen op de kap van de Vlaamse beweging;

Iedereen gaat terug aan het werk op 7 februari. Eind '66 heeft elke mijnwerker van de mijn van Zwartberg een nieuwe baan. Er wordt overgegaan tot de sluiting van de mijn. Vijfentwintig jaar na de gebeurtenissen velt een Belgische rechtbank een oordeel in de zaak Latos, de familie heeft geen recht op een schadevergoeding.

De begrafenis van de Vlaamse martelaar Jan Latos

Onze scholen: asielcentra?

Schoolasiel. Steun voor sans-papiers neemt toe

Eind juli kondigde de UDEP, de zelforganisatie van de mensen-zonder-papieren die ijvert voor duidelijke criteria voor regularisatie, aan dat ze schooldirecties en oudercomités zou aanspreken over de mogelijkheid van schoolasiel. Van het katholiek onderwijs kwam er officieel steun. Dat standpunt kwam er nadat een school in Eeklo onderdak gaf aan een gezin dat dreigt uitgewezen te worden naar verschillende landen. Het Gemeenschapsonderwijs doet niet mee.

Het schoolasiel is een uitdrukking van de groeiende solidariteit vanuit de bevolking voor de mensen-zonder-papieren. Eerder vonden er massale betogingen plaats, onder andere met de steun van enkele bisschoppen, de vakbonden en nu ook enkele schooldirecties en oudercomités.
Dit leidde reeds tot ongenoegen bij minister Dewael die stelde dat een schoolinstelling zich aan de wetten moet houden. Dat wordt helaas overgenomen door de leiding van het gemeenschapsonderwijs. De expliciete steun van het katholiek onderwijs, leidde reeds tot heel wat protest van politici en commentatoren.
Het is echter geen toeval dat er druk komt op een aantal scholen. Het geval in Eeklo was erg schrijnend. Een man uit Jemen en een vrouw uit Azerbeidjan met kinderen, waarbij de kinderen met de vrouw zouden uitgewezen worden naar Azerbeidjan en de man naar Jemen… Kinderen die school lopen, kunnen vaak rekenen op de steun van klasgenootjes en andere kennissen in het verzet tegen uitwijzingen. Het is belangrijk dat de scholen aangeven dat ze die solidariteit ondersteunen en niet willen breken.
In Frankrijk is een soortgelijke schoolasielbeweging aan de gang, waar de solidariteit met de schoolgaande kinderen en hun families heel concreet wordt door het ‘adopteren’ door Franse gezinnen. Ook de vakbonden zouden de druk op de regering moeten opvoeren. Duizenden illegalen die hun land ontvluchten vanwege politieke onderdrukking of economische wanhoop, werken in ons land in erbarmelijke omstandigheden zonder verblijfsvergunning waardoor zij overgeleverd worden aan de willekeur van de patroons.
Wij steunen de schoolacties en roepen op tot brede solidariteit. Daarnaast voeren wij de strijd voor een socialistische samenleving zonder armoede, werkloosheid, uitbuiting of oorlog waar de redenen tot vluchten, of ze nu politiek of economisch zijn, niet langer bestaan Het zijn onder andere de schrijnende werk- en leefomstandigheden in de neokoloniale wereld die mensen tot wanhoopsoplossingen als vluchten brengen.
Maar daaraan heeft de Belgische regering geen boodschap. Zoals Walter Roggeman, directeur van het Sint-Jozef-Klein-Seminarie in Sint-Niklaas, in De Standaard stelde: “Wat hebben zij die zich nu verschuilen achter de wetgeving al gedaan om een einde te maken aan die schrijnende onrechtvaardige verdeling van middelen en goederen over deze wereld? Wanneer zullen een goede gezondheidszorg en degelijk onderwijs een recht worden van ieder kind op deze wereld?”

bron: http://www.lsp-mas.be
van de site van de belgicistische, marxististische "Linkse Socialistische Partij"

Lees en oordeel zelf.

Het verhaal van prins Philip en de Bilderberg groep

Gisteren vertelde Etienne Davignon, ere-voorzitter van de Bilderberg groep in het journaal wat de meeste ingewijden wel al wisten: prins Philip maakt deel uit van de zogenaamde Bilderberg groep. Dit is een groep van rijken die jaarlijks samenkomen om te vergaderen. Dit jaar vond de conferentie plaats in Ottowa, Canada van 8 tot 11 juni. Er werd naar eigen zeggen vergaderd over de Europees-Amerikaanse relaties, energie, Rusland, Iran, het Midden-Oosten, Azië, terrorisme en immigratie. Ongeveer 130 bedrijfsleiders, staatsmannen en gekroonde hoofden namen deel aan de conferentie. Enkele Belgische deelnemers doorheen de jaren zijn prins Philip, Willy Claes (foto), Pierre Goldschmidt (kuch), Jean-Pierre Hansen (CEO van Suez-Tractebel) en Maurice Lippens van Fortis.

De conferentie werd in 1954 voor het eerst -in het geheim- gehouden in Nederland, bijeengeroepen door prins Bernard.
De Bilderberg groep is niet zomaar één of andere clubje van rijken zoals er zovele zijn. De deelnemers worden elk jaar zorgvuldig door een commissie gekozen. De deelnemers hebben zwijgplicht. De veiligheidsmaatregelen zijn in handen van de militaire inlichtingendienst van het gastland. Andere gasten van het gasthotel worden naar een ander hotel doorverwezen, tijdelijk personeel mag thuis blijven en het vast personeel mag niemand in de ogen aankijken. De pers durft hier bijna niet over publiceren. Alles wordt in het geheim besproken en de vergadering hoeft geen verantwoording af te leggen aan één of andere vorm van volksvertegenwoordiging. Er zijn véél andere krachten dan de democratische krachten aanwezig in het Westen. Zo is er nog Opus Dei, de "Council of Foreign Relationships" en de loge, waarover een artikel in het volgende nummer van Klauwaert.

Wat Phlupke in dit select gezelschapdoet, is ons een raadsel, maar één ding is zeker: macht mag slecht bij één orgaan liggen in een natie: het volk. Geen voogden, eigen staat.

Anton van Wilderode

Volk, word staat, wordt Vlaamse staat
doe de kansen keren
wéér wie met slechte raad
om de wille van de baat
averechts regeren
zoveel slechte heren.

Anton van Wilderode

korte biografie:
Anton van Wilderode werd op 28 juni 1918 als Cyriel Coupé geboren te Moerbeke-Waas. Hij volgde klassieke humaniora aan het Sint-Jozef-Klein-Seminarie. Hij werd op 21 mei 1944 tot priester gewijd in de Gentse Sint-Baafskathedraal. Vervolgens studeerde hij klassieke filologie aan de universiteit van Leuven. In 1946 werd hij leraar aan het Sint-Jozef-Klein-Seminarie in Sint-Niklaas, daar gaf hij les aan later bekende auteurs zoals Paul Snoek, Tom Lanoye en Dirk van Bastelaere.
Hij schreef vele teksten voor de IJzerbedevaart te diksmuide en voor het Vlaams-Nationaal Zangfeest in het sportpaleis te Antwerpen.
Van Wilderode schreef van 1939 tot aan zijn dood vele gedichten, hij vertaalde ook teksten van klassieke dichters zoals Vergilius en Horatius.

Deze biografie is uiteraard véél te kort om een compleet overzicht te kunnen geven van het leven en werk van de beschieden, dichtende, reizende, vertalende Vlaams-nationalistische priester-dichter, Anton van Wilderode.

Daarom nog enkele tips:
http://users.telenet.be/antonvanwilderode
"Anton van Wilderode" door Willem Persoon

Het standbeeld van Anton van Wilderode in de collegestraat aan het college van Sint-Niklaas.

Aftelrijmpje

Het is al lang te laat.
Door onterechte haat
blijven de wonden zweren.

En die het land regeren
de harteloze staat
het heer der hoge heren

handhaven een oud kwaad.
Om dat weer te bezweren
is het al lang te laat.

Repressie zonder maat
ontvrijdommen onteren
en salvo's van geweren.

De doden die niet deren.
Kerstdag al veertig keren.
Het is al lang te laat.

Het is al lang te laat.




Moerbeke-Waas, 20 oktober '85


Ondertussen is het al 62 keren Kerstmis geweest en nog altijd is er geen amnestie voor de Vlaams-nationalisten die deelnamen aan de collaboratie en achteraf genadeloos zijn gestraft door de belgische staat tijdens de repressie. Het verleden blijft onverwerkt en de laatste echte collaborateurs zullen sterven zonder vergiffenis.

Het is al lang te laat.

Een "zwart" weekend

Het Sint-Maartensfonds en het tijdschrift Dietsland-Europa, twee monumenten uit de (extreem-rechtse) geschiedenis van de Vlaamse beweging houden op te bestaan.
Het Sint-Maartensfonds was een belangenvereniging voor de oudstrijders van het Oostfront. Gisteren hielden de oud-oostfronters en hun sympathisanten een afscheidsfeestje in het Antwerpse. Het erepark voor de overleden oostfronters, dat sinds 1976 onder het beheer van het Sint-Maartensfonds stond, is al overgedragen aan het VNJ. De vereniging werd beroemd, maar vooral berucht, door het bezoek van de toenmalige minister Sauwens aan één van de activiteiten van het fonds.

Het graf met berkenkruis van Reimond Tollenaere, VNV-propagandaleider en gesneuveld aan het oostfront.


Het tweede monument uit de Vlaamse beweging dat ermee stopt is het tijdschrift Dietsland-Europa. Dietsland Europa was in 1956 opgericht door de JNG (de Jong Nederlandse Gemeenschap). Karel Dillen, oprichter van het Vlaams Blok was hoofdredacteur. Later kwam het blad onder de leiding van Were Di te staan. Dietsland-Europa kwam tegenwoordig in de actualiteit door de aandacht rond negationist Roeland Raes.
Nu de secretaresse van het blad is overleden, werd overgegaan tot het stopzetten van de activiteiten van Dietsland-Europa.

Nationalisme, de ware toedracht

Een nationalist is iemand die een grote voorliefde heeft voor zijn vaderland. Iemand die ook trots is op zijn vaderland en er volledig achter staat om de staat vooruit te helpen. Een nationalist kan verschillende van verschillende strekkingen zijn, hij kan van extreem-links tot extreem-rechts zijn. Dat is zijn keuze. Maar Vlamingen, wij moeten vandaag de dag beginnen met juist dat punt gemeen te hebben, onze voorliefde voor ons Vlaamse vaderland. Dit is noodzakelijk om in de eerste plaats Vlaanderen onafhankelijk te kunnen maken.

Een nationalist beslist ook zelf of hij al dan niet andere staten respecteert. In de vorige Klauwaert staat dat nationalisten elke andere cultuur moet erkennen en respecteren omdat nationalisme een denkwijze zou zijn waarbij men ervan uitgaat dat de wereld van de mensen bestaat uit een geheel netwerk van culturen en volkeren. Dat is onjuist! Nationalisme is, zoals hiervoor al gezegd, niet meer of minder dan voorliefde voor het vaderland! Noem uzelf dus ook gerust nationalist als u dit niet doet.

Nog zo’n grove fout die zich de ronde doet over nationalisme is dat dit zou zijn ontstaan uit linkse ideeën. Dit is compleet onjuist. Nationalisme vindt zijn oorsprong in het geloof dat er fundamentele verschillen zijn tussen het ene volk en het andere. Het woord nationalisme komt niet voor niets van het latijnse woord natio, geboorteplaats. Nationalisme is dus niet ontstaan vanuit een gelijkheidsgedachte of iets dergelijks.

Het nationalisme is ontstaan als een tegenreactie op de filosofen van de verlichting, die het universele van de mensheid benadrukten en die lokale, historisch gegroeide verschillen negeerden. Het is dus juist als reactie ontstaan tegen de gelijkheidsprincipes.

Vlamingen, wij moeten vandaag de dag zeker zijn dat we dit ene belangrijke punt gemeen hebben met elkaar, onze voorliefde voor ons vaderland. Wees ook bewust van onze Vlaamse geschiedenis. Zodat als er ooit een referendum komt, we allemaal dezelfde stem uitbrengen. Die stem zal leiden tot een onafhankelijk Vlaanderen!

Carl Huybrechts over Vlaanderen

http://www.youtube.com/watch?v=HnMsJLBvnzQ

"Wij (Belgen) zijn nooit een natie geweest !" Carl Huybrechts

En gelijk heeft hij !

Paus bedriegt Vlaamsgezinden

"De paus waarschuwt voor racisme in ons land" is de titel van een artikel dat Peter Gorle vandaag schrijft in Het Laatste Nieuws. Maar er is meer aan de hand. Benedictus heeft het ook over het ‘oplaaiende nationalisme’. Hij had ook woorden van lof voor de monarchie, omdat ‘die garant staat voor de eenheid van het land’.
‘Paus Benedictus XVI heeft gisteren Franck De Coninck, de nieuwe Belgische ambassadeur bij de Heilige Stoel, in audiëntie ontvangen. Bij die gelegenheid stak de paus zijn waardering voor de Belgische monarchie niet onder stoelen of banken: ‘De koning staat garant voor de eenheid van het land en het wederzijds respect voor de verschillende taalgemeenschappen in het land’, aldus Gorle.
Het Laatste Nieuws vroeg ook naar de mening van kerkhistoricus Jürgen Mettepenningen van de KU Leuven. ‘De nieuwe Belgische ambassadeur bij de Heilige Stoel was tot begin dit jaar grootmaarschalk van het hof. Bovendien bestaat er traditioneel een nauwe band tussen het Vaticaan en Belgische koningshuis, dat vooral sinds koning Boudewijn in Rome bekend staat als zeer katholiek’, aldus Mettepenningen.
Paus Benedictus riep de Belgen ook op tot dialoog met elkaar én met de migrantengemeenschap: ‘De komst van steeds meer migranten en het samenleven van steeds meer verschillende gemeenschappen op dezelfde plaats maken dialoog meer dan noodzakelijk’, zei hij. Benedictus XVI riep België ook op om ‘migranten op te vangen met respect voor hun waardigheid» en veroordeelde het “drama van de mensen zonder papieren”. ‘Alleen zo kunnen we de gevaren van buitensporig nationalisme en zelfs xenofobie afwenden’, zei de paus.
‘Eén en ander lijkt op een impliciete veroordeling van het Vlaams Belang’, noteert Gorle nog.

bron: http://www.vvb.org

De uitspraken van paus Benedictus XIV zijn de zoveelste messteek in de rug van de brave, katholieke Vlamingen. Er was de franskiljon, kardinaal Mercier, kardinaal Van Roey, die ondanks de noodkreten van vele Vlamingen en slachtoffers van repressie de ogen sloot voor de gruwelen aangericht door de Belgische staat in de nadagen van de tweede wereldoorlog. Er was de oproep in verschillende kerken tijdens de homilie om niet op de volksunie te stemmen... De maat is al langer vol dan vandaag. Gelukkig kennen we enkele voorbeelden uit de geestelijkheid die wel als inspiratie kunnen dienen... Ik denk aan priester-dichter Anton Van Wilderode, pater Stracke en de uitgespuwde kapelaan van Alveringem: Cyriel Verschaeve. God hebbe hun ziel !

Belgische gerechtigheid

U ziet een afbeelding van een welgevormde, doch geketende Vrouwe Justitia, zij staat symbool voor de onrechtvaardigheden die het Belgische rechtssysteem kent. In de geschiedenis zien we vele onrechtvaardigheden tegenover flaminganten. In de 18e eeuw werd er in de rechtzaal dikwijls enkel Frans gepraat, waardoor de meeste Vlamingen niets van hun proces verstonden. Het bekendste voorbeeld is dat van Coucke en Goethals, twee vals beschuldigde Vlaamse jongens, die ter dood werden veroordeeld voor een misdaad die ze niet hadden begaan. Later zijn er de bekende voorbeelden van de repressie na de Eerste en de Tweede wereldoorlog. Vlaamse kopstukken werden gevangengenomen en door middel van een schijnproces vastgezet of zelfs ter dood veroordeeld, om zo de Vlaamse beweging te breken. Beste lezers, de belgische staat is er nooit in geslaagd de Vlaamse beweging kapot te krijgen! En deze verachtelijke schijnstaat zal hier ook nooit in slagen! Daarom willen wij deze boodschap nog meegeven: bevrijd deze Vrouwe Justitia van haar ketens! Bevrijd uw volk van haar ketens!

Vlaanderen onafhankelijk !

Zannekin

Stem niet op de stoute meneren

Op het moment dat de laatste hand wordt gelegd aan deze tweede editie van Klauwaert, zijn de gemeentediensten van Antwerpen, Brussel, Gent en Charleroi waarschijnlijk nog de rommel aan het opkuisen van de befaamde en beruchte (kiest u zelf maar) 0110-concerten. Zoals we u wellicht niet meer hoeven te vertellen, heeft Tom Barman (frontman van de Vlaamse rockgroep dEUS) dit in het begin erg kleinschalige initiatief kunnen promoveren tot een groots evenement, verspreid over de vier voorgenoemde steden. ‘Voor verdraagzaamheid, tegen racisme, tegen extremisme, tegen zinloos geweld’, zo luidt de motivatie. Dat een dergelijk motto eigenlijk samen te vatten is in het veel kortere ‘tegen Vlaams Belang’, kan uiteraard niemand ontkennen, zeker niet als de concerten plaatsvinden op een datum als 01/10/2006, precies één week voor de gemeenteraadsverkiezingen.
Tom Barman en zijn 0110 worden door de overgrote meerderheid met luid applaus onthaald. De VB-aanhang reageert furieus op deze naïeve, extreemlinkse en vooral betuttelende farce en organiseert in allerijl de ’24 uur van het Vlaams Belang’ op 10 september, een kleinschalig maar gelijkaardig concert met “échte artiesten” dat we met een gerust hart een flop mogen noemen. Verschillende artiesten die zich bereid stelden op 1 oktober met verdraagzaamheid als nobel doel op het podium te kruipen, zoals Clouseau en Laura Lynn, werden hiervoor streng gestraft door beledigde sympathisanten van extreemrechts. Het beschadigen van voertuigen, het volspammen van gastenboeken en nachtelijke dreigtelefoontjes zijn maar enkele voorbeelden van de toegepaste sancties. De getroffen artiesten reageren echter koel en laten zich naar eigen zeggen niet afschrikken.
Een interessante polemiek, die het volgens ons zeker waard was een plaatsje in Klauwaert te krijgen…

Vooreerst moeten we afraken van een discussie die dit hele debat behoorlijk in de weg staat: mogen zangers, muzikanten, schrijvers en schilders (ja hoor, ook die dragen hun steentje bij op 1 oktober), kortom, artiesten in het algemeen, zich met politiek bezighouden? Dat was een van de allereerste verwijten waar het Vlaams Belang zich mee wapende toen de geruchten rond Barmans initiatief luider werden. Wanneer BV’s van hun bekendheid gebruik maken om hun overtuigingen aan het grote publiek op te leggen (meer nog: één concrete – en dan nog hun zo geliefde - partij aan te vallen), is dat machtsmisbruik van de zuiverste soort, zo beweren zij. Maar in het eeuwenoude concept van brood en spelen vormt de showbusiness de spelen en dus heeft Barman het niet moeilijk om al snel een repliek af te vuren: de politiek is van het volk! 2 jaar geleden, toen wijlen het Vlaams Blok wegens racisme voor de rechtbank moest verschijnen, schreeuwden ze nog van de daken dat vrije meningsuiting een mensenrecht is en of dat nu en masse is of niet, dat recht blijft ook nu nog gelden. Eigen luizen hebben wel eens de neiging terug te bijten.
De laatste tijd wordt extreemrechts wel vaker in een hoekje geduwd en in zo’n benauwde situaties willen ze wel eens hervallen in hun oude gewoontes. De scheldtirades bleven dan ook niet lang uit en alle linkse mediafiguren (wat natuurlijk een pleonasme is, wie twijfelt daar nog aan?) waren meelopers. Wie nadenkt, is rechts. Vergeef ons dat we zo vrij zijn deze redenering door te trekken: wie nadenkt, koopt een jachtgeweer, gaat ermee de straat op en schiet de eerste de beste allochtoon in koelen bloede neer. Groot gelijk, vriend! Geef elke burger een wapen en de wereld zal veel veiliger worden. En al wie zich hiertegen verzet en deelneemt aan een groots evenement en een dappere poging om zulke onmenselijkheden de wereld uit te helpen, is een slinkse meeloper, een politiek correcte zelfverklaarde intellectueel en denkt alleen maar aan zijn eigen betuttelende ikje dat toch zo graag populair wil zijn.
Soms moet een maatschappij wakker geschud worden. Soms moeten mensen die het hele volk kunnen bereiken, even zo arrogant zijn om op een bierbak te gaan staan en hun stem te verheffen. Soms moeten mensen die kunst naar het volk brengen, hun positie eventjes misbruiken om betuttelend te zijn en hun recht op vrije meningsuiting eventjes geweld aan te doen om met muziek als bindmiddel alle mensen van goede en slechte wil bijeen te brengen en te smeken: alstublieft, mensen, voor verdraagzaamheid, voor geweldloosheid, voor vrede, voor de toekomst, voor uzelf en voor uw kinderen en vooral voor alles wat u lief is… niet op de stoute meneren stemmen.

Mijn raad: Stem VB

Walrus

De toekomst van de islam in Europa

Onlangs had de Franse journalist Philippe Aziz een vraaggesprek met de 25-jarige Mohammed Sabaoui, student sociologie aan de universiteit van Rijsel, Algerijn van afkomst, maar tot Fransman genaturaliseerd. In dit artikel de voornaamste passages uit dit gesprek. Erg verhelderend.

Moet de opkomst van de Islam niet een zekere vrees wekken in Frankrijk en de wereld ?

Zeker. het Islamitische rijk was ooit groter dan Rome en deed zijn invloed gelden over een groot gedeelte van de wereld, zoals onze Profeet dat wenst; In Frankrijk is uw Godsdienst toch erkend en vertegenwoordigd. Er zijn meer dan 1.500 moskeeën. Neen, want uw wetten stemmen niet overeen met die van de Koran. U legt ons uw wetten op, terwijl mohammedanen alleen door de Charia geregeerd kunnen worden. We gaan ons dus inspannen om de macht te grijpen. In Roubaix bv. waar er een islamitische meerderheid is van ong. 60 %. Bij de gemeenteverkiezingen zullen wij onze mensen mobiliseren en de volgende burgemeester zal mohammedaan zijn. Na onderhandelingen zullen wij Roubaix tot onafhankelijke mohammedaanse enclave verklaren en de charia opleggen aan alle inwoners.

Zullen alle islamieten daarmee akkoord gaan, sommigen zijn toch vergaand geïntegreerd ?

U onderschat de Islamitische solidariteit, men blijft Arabier, zelfs als men geboren is uit een huwelijk van een Arabier en een ongelovige. Uw vraag bewijst uw naïviteit.

Om terug te komen op Roubaix, wat gaat u doen met niet-mohammedanen ?

De christelijke minderheid zal de status krijgen van Dhimmis, d.w.z. zij zullen een aparte categorie vormen en hun vrijheid kunnen terugkopen door een speciale belasting. Bovendien zullen wij hen pogen te bekeren. Tienduizenden Fransen hebben dat over het hele land al gedaan, waarom zij niet ? Op dit ogenblik worden er met dit doel aan de universiteit van Riisel al geloofsgroepen opgericht, want God wil dat ! Zij die weigeren, zullen behandeld worden zoals het hoort. Als wij de sterksten zijn is het omdat God dat wil, wij hebben niet de dwang van de christeiijke verplichting tot bijstand en bescherming aan de weduwe, de wees, etc... Wij moeten hen integendeel verpletteren als zij door hun ongeloof een obstakel zijn. Wat u zegt is verbijsterend. U vergeet uw kruistochten, uw kolonisaties, uw kersteningen. U vergeet bovendien de enorme vruchtbaarheid van onze vrouwen, ons aantal zal u overweldigen. Financiert en voedt hen die uw meesters zullen worden. De zes miljoen Arabieren ( of niet-Fransen geworden) in Frankrijk, vormen een leger van minstens 3 miljoen soldaten van God. Wij overdekken het grondgebied met een dicht netwerk, zelfs uw autoriteiten erkennen 1.400 buitenwettelijke gebieden.

Maar waarom wacht u dan nog met handelen ?

Onze "vreedzame" invasie op Europees niveau is nog niet ten einde. Wij willen in alle landen gelijktijdig handelen. Daar u voor ons een steeds grotere plaats inruimt, zou het dom zijn daarvan niet te profiteren. Wij zullen uw paard van Troje zijn. In naam van de Rechten van de Mens, waarin u verstrikt zit, hebt u slechts u zelf gegijzeld. Mocht u in Algerije of Saoudi-Arabië bv. tegen mij spreken zoals ik nu tegen u, dan zou u in het beste geval onmiddellijk gearresteerd worden.

U weet bij onze jongeren geen respect af te dwingen, waarom zouden zij een Frankrijk respecteren dat voor hen capituleert ?

Men respecteert siechts wat men vreest. Wanneer wij de macht hebben zult u geen Arabieren meer auto's in brand zien steken, winkeldiefstallen plegen, enz... Zij zullen weten dat de straf meedogenloos is: diefstal betekent amputatie. Wij zullen overwinnen.

Allah Akbar!

In Memoriam: Albrecht Rodenbach

Op 27 oktober zal het 150 jaar geleden zijn dat Albrecht Rodenbach werd geboren te Roeselare. Rodenbach stamde uit een rijke burgerijfamilie met roots in het Duitse Rijnland. Rodenbach studeerde Latijn-Griekse humaniora aan het Klein-Seminarie van Roeselare. Daar werd zijn Vlaamsgezindheid opgewekt door de invloed van onder andere Hugo Verriest en conflicten met de fransgezinde directeur. Leerlingen weigerden franstalige liederen te zingen en zongen "Het lied der Vlaamse zonen" geschreven door Rodenbach met de bekende leuze "Vliegt de Blauwvoet? - Storm op zee !".

Deze gebeurtenis noemde men "De Groote Stooringe". Dit betekende de start van de blauwvoeterij. De leerlingen van het seminarie kwamen in de ban van de Kerelsromantiek, geïnspireerd door het in 1870 verschenen werk van Conscience, "De Kerels van Vlaanderen".

Na zijn middelbare studies ging hij in 1876 te Leuven rechten studeren. Hij richtte er het "Algemeen Vlaams Studentenverbond" op met als tijdschrift "Het Pennoen".

Rodenbach was aanvankelijk dé studentenleider, maar na verloop van tijd, begonnen zijn vrienden te klagen dat hij minder tijd maakte voor de studentenverenigingen. Dit leidde tot een pijnlijke scheuring, waarbij Pol de Mont "Het Nieuwe Pennoen" stichtte. Rodenbach verruimde zijn horizon, zoals dat noemt en besteedde meer tijd aan zijn literaire werk. Hij schreef verschillende gedichten, liederen en toneelstukken. Rodenbach werd bekroond voor zijn toneelstuk "Gudrun" en kwam in contact met Antwerpse liberalen. Dit werd hem niet in dank afgenomen.

Rodenbach stierf op 24-jarige leeftijd op 23 juni in Roeselare aan tuberculose.

Rodenbach kan beschouwd worden als de stichter van de georganiseerde studentenbeweging. De ontwikkeling van de blauwvoetcultus, bracht een nieuwe symboliek in de Vlaamse beweging tot stand die tot op de dag van vandaag meegaat. Rodenbach werd, onder meer door zijn vroege dood, samen met zijn literaire werken een mythe in de Vlaamse beweging.

Van de eens zo grote bewondering voor Rodenbach en zijn werk was dit jaar echter niet veel te merken. In 1956 hield men nog een Rodenbachjaar, maar 150 jaar na zijn geboorte blijkt Rodenbachs erfenis gedoemd verbannen te worden naar de archieven. Ten onrechte.

Vliegt de blauwvoet - Storm op zee !

Zannekin

Mijn leeuw, mijn baken

We schrijven 12 juli, een mooie zomerdag.

Ik rijd in de late namiddag van mijn grootmoeder in Beveren naar St.-Niklaas, over de grote baan.

Een kwieke dertiger, door de zon geblakerd, rijdt mij gezwind voorbij. Tot mijn verbazing draait hij zich om, steekt zijn duim op en met een brede glimlach:”Wat een schone sticker hebde gij daar!” Hij doelde op mijn sticker van het Vlaams Belang die ik sinds jaar en dag op mijn fiets heb hangen.

Ik wenk hem, en na een paar minuutjes babbelen bied ik hem enkele stickers aan, dezelfde als die op mijn fiets, die ik altijd in mijn portefeuille heb zitten. Gretig neemt hij ze aan, en tijdens de rest van de tocht hebben we zij aan zij gereden en gemoedelijk gekeuveld over de recentste politieke gebeurtenissen waarbij er menige lasterlijke woorden aan het adres van de linkse journalisten -wat een pleonasme - van de VRT te horen waren.

Aan het kruispunt aan ’t Ster moest ik helaas afscheid nemen van deze nobele onbekende, en met de groet “tot de volgende verkiezingen” gingen we ieder onze eigen weg.

Waarom neem ik de moeite om deze opmerkelijke, maar verder onbelangrijke anekdote neer te schrijven in een broeierig warme keuken, om dit daarna over te laten aan jullie, waarde lezers?

Uit deze gebeurtenis kunnen we enkele lessen trekken. Ten eerste lokte het symbool van de Vlaamse Leeuw in dit voorbeeld een positieve reactie uit, en zet een volslagen onbekende er zelfs toe aan met mij –voor deze man louter een voorbijganger - te spreken over een uiterst delicaat onderwerp, namelijk politiek.

Ik op mijn beurt word er toe aangezet deze kerel enkele stickers toe te vertrouwen –met het risico dat deze stickers niet gekleefd worden, of zelfs worden weggegooid –, en om met hem mee te fietsen.

We zien hier dat de Vlaamse Leeuw een teken is dat nog steeds mensen bij elkaar brengt om samen iets positiefs te ondernemen. De Leeuw spreekt nog steeds de hoop uit op een onafhankelijk en solidair Vlaanderen, en doet dit door aan te zetten tot positief, constructief werk.

Ten tweede blijkt uit dit voorbeeld ook de hartverwarmende solidariteit tussen mensen die eenzelfde politieke mening zijn toegedaan ,ook al zijn ze verder onbekend voor elkaar.

Dit gevoel is vooral in de Vlaamse beweging overal merkbaar, en steekt een hart onder de riem bij iedereen die het moeilijk heeft door het uitdrukken van zijn politieke mening.

Ondanks alle negatieve propaganda en vooroordelen rond het symbool van de Vlaamse Leeuw, gespuid door onze uiterst verdraagzame slinkse vrienden –mijn sticker is afkomstig van de “alom gehate boemanpartij” Vlaams Belang!-, ondanks dit alles blijft de Vlaamse Leeuw een teken van hoop, solidariteit en positieve ingesteldheid. Voor mij is en blijft de Vlaamse Leeuw een baken in de duisternis, voor iedereen, op de fiets en overal!

Dunadan

De treurige geschiedenis van een nepdemocraat

´t Was op een blauwe maandag toen de heer I. Leferme, lijder van een marionettenregering verklaarde in een “progressief” weekblad dat hij zich bezighield met de coalitievorming in steden en gemeenten voor na de gemeenteraadsverkiezingen. Trots verkondigde hij dat reeds talrijke voorakkoorden werden afgesloten in grote steden tussen CD&V , SP.A en /of VLD. Dit met de bedoeling de plaatselijke afdelingen van CD&V “te helpen”om aan de verleiding te weerstaan om met het Vlaams Belang zelfs nog maar simpelweg te gaan praten.

Wel wel, daar is de goeie ouwe tijd terug van bevoogding en paternalisme, zo kennen we die tsjeven weer, democraten in hart en nieren zolang ze maar kunnen profiteren van de macht, niets anders dan macht, geld, exuberante afscheidsregelingen, vergoedingen allerlei, cumuls in intercommunales, ziekenkassen, vakbonden, huisvestingsmaatschappijen en mooie postjes voor de vrienden en hielenlikkers.

Heeft mijnheer L. niets anders te doen? Een regering leiden, of het welvaartspeil van de minstbedeelden opkrikken bijvoorbeeld. Mijnheer L. wil niemand discrimineren of uitsluiten, maar wel één miljoen kiezers van het Vlaams Belang! Hoe verdwaasd kan een mens toch zijn? Tot wat arrogantie van de macht kan leiden is duidelijk, minachting voor de kiezer!

Wel Mijnheer L. “n’ayez pas peur” zoals u aan uw kameraad Elio D. R. heeft gezegd, en deel de bevolking de namen van de steden en gemeenten mee waar reeds voorakkoorden werden gesloten, of durf je dat niet? Elio is al wat minder boos, misschien, maar dan moet je nog wat meer kruipen, mag je nu premier worden in 2007, want dat was wat Elio wou horen, geen Vlaams Belang nooit, jamais, mestkevers ….

Alvast bedankt voor de duidelijkheid, nu weet de bevolking tenminste dat we in een DDR-democratie leven. Wat de uitslag van de verkiezingen ook is, één miljoen mensen mogen niet meedoen ha ha, want mijnheer L. wil niet discrimineren…

Er is slechts een conclusie mogelijk: we zijn de facto in een tweepartijen systeem terecht gekomen met alle “democratische” partijen aan de ene kant met minieme verschillen wat betreft de partijprogramma´s en één oppositiepartij. Niets aan de hand kun je op het eerste gezicht zeggen maar… er is één klein detail… die oppositiepartij heeft nagenoeg geen toegang tot de media en wordt achternagezeten door een eindeloze reeks juridische processen.

Jan Zonder Land